Πριν από λίγα χρόνια, μην εξηγώ τώρα τα τι και τα πώς, βρέθηκα σε μια από αυτές τις πολυήμερες και πανηγυρικές επιδείξεις χαλιών της Δέσποινας Μοιραράκη στο Χίλτον. Κάποια στιγμή, ανάμεσα στο καλογυαλισμένο και πολύχρωμο κοινό που περιφερόταν γύρω από τις μπουχάρες με τα κιρ ρουαγιάλ ανά χείρας, εμφανίστηκε μια ηλικιωμένη, ταλαιπωρημένη, μαυροντυμένη γυναίκα. Για να μην αναλωθώ σε περιγραφές, ακόμη και αν δεν φορούσε τσεμπέρι, έμοιαζε σαν να το είχε βγάλει ακριβώς πριν περάσει την είσοδο του ξενοδοχείου.
Ενιωσα άσχημα πιστεύοντας ότι αυτή η γυναίκα είχε κατά λάθος βρεθεί στο κοσμικό γκαλά και κάποιοι φουσκωτοί θα έσπευδαν να την απομακρύνουν ως αισθητική και κοινωνική παραφωνία. Την είδα όμως να πλησιάζει την οικοδέσποινα και να της απευθύνεται με ένα τρόπο που μόνο «ψάρωμα» δεν μαρτυρούσε. Μάλλον όπως μιλάνε οι μανάδες στις κόρες τους. Και περί αυτού ακριβώς επρόκειτο. Περνώντας από δίπλα τους, η Μοιραράκη έσπευσε να μου γνωρίσει, με υπερηφάνεια, τη μητέρα της.
Βρήκα τον τρόπο να περάσω το υπόλοιπο της βαρετής, για τα ενδιαφέροντά μου, βραδιάς. Επιασα την κουβέντα με την μάνα Μοιραράκη που μου διηγήθηκε ιστορίες από τον …Εμφύλιο αφού η γυναίκα ήταν αντάρτισσα. Μου είπε και για τα, δύσκολα, παιδικά χρόνια της Δέσποινας αλλά εγώ είχα κολλήσει σε αυτήν την εντελώς σουρεαλιστική συνθήκη. Ανάμεσα στα μοντέλα που χάριζαν στους φωτογράφους τα αστραφτερά τους χαμόγελα, εγώ να ακούω ΕΑΜίτικες αναμνήσεις.
Δεν έγινε μόνο η «κοσμική βασίλισσα της μπουχάρα» αλλά κατόρθωσε να επιβάλλει το δίκιο της στον σκληρό κόσμο του εμπορίου. Αυτό πάει να πει επιτυχημένη διαπραγμάτευση.
Από τότε άρχισα να βλέπω διαφορετικά την «βασίλισσα των χαλιών». Το κλισέ του μπορντοροδοκόκινου είναι πολύ δυνατό για να το υπερπηδήσεις χωρίς εφαλτήριο. Και η αντάρτισσα μάνα μού έδωσε το άλλοθι να ανιχνεύσω πίσω από την τσιριχτή φωνή των τηλεπληστηριασμών, μια γυναίκα που έχει τις αντοχές να εξαργυρώσει τη γραφικότητά της με την αναγνωρισιμότητα του brand name της. Το φυσικό ταλέντο του επιχειρείν το είχα διαπιστώσει από τότε που πρωτοστήθηκα στην τηλεόραση για να την κανιβαλίσω και σε λίγα λεπτά έπιασα τον εαυτό μου να σκέφτεται ότι ίσως μου λείπει ένα χαλί στο κόκκινο το βουργουνδί.
Η Δέσποινα Μοιραράκη αντιπροσωπεύει σήμερα αυτό που λέμε πραγματική οικονομία. Που τις τελευταίες μέρες συστεγάστηκε με τις θεωρίες διαπραγμάτευσης στο Χίλτον. Το «πέσιμό» της στον Τσακαλώτο και στον Σταθάκη έχει έναν συμβολισμό πέρα από το ανεκδοτολογικό στοιχείο. Θυμίζει ότι το εμπόριο είναι αυτό που συμβαίνει όταν τα οικονομικά επιτελεία σβήνουν και γράφουν νούμερα.
Εγραψαν κάποιοι, κριτικάροντας την κυβέρνηση: «Πού έφθασαν! Να τους δίνει συμβουλές η Μοιραράκη». Εγώ θα έλεγα μακάρι να τους έδινε συμβουλές η Μοιραράκη. Ο κατ΄επάγγελμα αδιόριστος Καρανίκας είναι καλύτερος από μία γυναίκα που με μηδενικά τυπικά προσόντα – αλλά πάμπολλα ουσιαστικά – κατόρθωσε, στο δικό της «Λεωφορείο ο Πόθος», να συνταξιδέψει και με τη μαγεία και με τον ρεαλισμό; Διότι δεν έγινε μόνο η «κοσμική βασίλισσα της μπουχάρα» αλλά κατόρθωσε να επιβάλλει το δίκιο της στον σκληρό κόσμο του εμπορίου. Αυτό πάει να πει επιτυχημένη διαπραγμάτευση. Αντε λοιπόν! Τελειώνετε!