Ο Κυριάκος Βελόπουλος παραληρεί από τηλεοράσεως: «19 Μαΐου, ημέρα της Γενοκτονίας των Ποντίων, αυτός ο Μπουτάρης έδωσε άδεια να γίνει… τι τώρα; Θα πηγαίνουμε για πορεία εναντίον της Τουρκίας για τη γενοκτονία των αδερφών μας –γιατί κι εγώ Πόντιος είμαι κατά το ήμισυ- και θα βλέπουμε αυτές τις μούρες εδώ (σημ: δείχνει σκηνές από παρέλαση Gay Pride) να κάνουν βόλτες στη Θεσσαλονίκη μαζί με όλους αυτούς. Ντροπή (σημ: το λέει καμιά δεκαριά φορές), ντροπή σε όλους μας μα πιο πολύ σ’ αυτόν! (σημ: δείχνει φωτογραφία τον Γιάννη Μπουτάρη)».
Έβραζε τις τελευταίες ημέρες το υπόκωφο κύμα της Θεσσαλονίκης. Αυτό που προσπαθεί να εκμεταλλευτεί το συναίσθημα, την νοσταλγία, την πατρίδα, τον νόστο. Τα δημοσιεύματα ήταν πολλά –και όχι μόνο σε παρακμιακά blog. Ωρύονταν ότι την ημέρα της επετείου της Γενοκτονίας των Ποντίων, θα πραγματοποιηθεί στη Θεσσαλονίκη το Gay Pride και εκδήλωση των Τούρκων για την Τροία. Σοκ και δέος! Σπεύσατε, πατριώτες, οι πούστ&δες και οι Τούρκοι θα μας προσβάλλουν μέσα στο άντρο μας, τη Θεσσαλονίκη! Και ποιος φταίει γι’ αυτό; Ο Μπουτάρης, ο πούστ&ς, ο Τουρκόσπορος, ο μασόνος, ο διεθνιστής.
Μιλάμε για τρέλα. Στην πραγματικότητα, κανένα Gay Pride δεν θα πραγματοποιούνταν στη Θεσσαλονίκη το Σάββατο 19 Μαΐου. Αυτό που έγινε ήταν μια διοργάνωση αριστεριστών, το Radical Pride, για την οποία δεν ζητήθηκε και δεν δόθηκε καμιά άδεια από το δήμο Θεσσαλονίκης, ο οποίος δεν είχε καμιά σχέση. Όσο για την εκδήλωση του τουρκικού προξενείου, όποιος θεωρεί ότι χρειαζόταν άδεια από το ελληνικό κράτος για να γίνει, μάλλον δεν έχει ιδέα τι σημαίνει δημοκρατία σε χώρα του δυτικού κόσμου.
Οι ποντιακές οργανώσεις στη Θεσσαλονίκη είχαν χρόνια διαμάχη μεταξύ τους. Δεν είναι της παρούσης να την τονίσουμε, για να μην ρίξουμε λάδι στη φωτιά. Θα πρέπει να τονίσουμε, όμως, ότι ο Γιάννης Μπουτάρης, ως δήμαρχος Θεσσαλονίκης, στάθηκε ιδιαιτέρως στο ζήτημα της ενότητας μεταξύ τους και φέτος επρόκειτο να γιορτάσουν ενωμένοι την επέτειο. Στο παρελθόν έχουν σημειωθεί διάφορα ευτράπελα, πολλές φορές πηγάζοντας από προσωπική ιδιοτέλεια. Εκτός αυτού, υπάρχει και η προσπάθεια της Χρυσής Αυγής να διεισδύσει στα σωματεία των Ποντίων, με αποτέλεσμα να έχουν σημειωθεί επεισόδια στη Θεσσαλονίκη. Βουλευτές της έχουν εκδιωχθεί από συλλαλητήρια κι εκδηλώσεις των Ποντίων, ενώ έχει πέσει και ξύλο.
Ο κ. Μπουτάρης έχει στοχοποιηθεί άσχημα από διάφορες ομάδες εθνικιστών, ομοφοβικών, αντινεοταξιτών, «αγανακτισμένων», φασιστοειδών. Το χειρότερο, όμως, είναι ότι η προπαγάνδα που στοχεύει στο συναίσθημα πιάνει σε μια μεγάλη μερίδα ανθρώπων, με αποτέλεσμα η καταδίκη στην επίθεση στον δήμαρχο Θεσσαλονίκης να μην είναι χωρίς «ναι μεν, αλλά». Στην εποχή και στο βασίλειο του ανορθολογισμού, ουκ ολίγοι είναι όσοι πιστεύουν ότι ο Γιάννης Μπουτάρης έδωσε άδεια για να γίνει το Gay Pride το Σάββατο κι ότι στήριξε εκδήλωση του Τουρκικού προξενείου την ημέρα της επετείου της Γενοκτονίας των Ποντίων. Οικογενειάρχες, μορφωμένοι, άνθρωποι με κρίση και συνείδηση, έπεσαν θύματα των fake news, προφανώς στο πλαίσιο της συναισθηματικής φόρτισης. Διότι στη Θεσσαλονίκη η προσφυγιά, ο ποντιακός ελληνισμός, οι χαμένες πατρίδες είναι πληγές ανοιχτές και με κάθε ευκαιρία πονάνε. Κυνικά μιλώντας, πάντως, φέρνουν και ψήφους.
Έτσι, είδαμε τις απίστευτες σκηνές με τους μαυροφορεμένους και κουκουλοφόρους νεαρούς που χτύπησαν τον Μπουτάρη το απόγευμα του Σαββάτου, παρέα με οικογενειάρχες που έτρεχαν και τον έβριζαν κρατώντας τα παιδιά τους αγκαλιά. Η συνύπαρξη και οι συμπεριφορές αυτές θα μου φαίνονταν αδιανόητες, εάν δεν είχα παρακολουθήσει μια σοκαριστική σκηνή την ημέρα του συλλαλητηρίου για «το όνομα» στη Θεσσαλονίκη. Αφού έγραψα για τον άγριο προπηλακισμό του Κώστα Ζουράρι, περιέγραψα τη σκηνή ως εξής, τότε:
«Πού να βλέπατε τι πάθη γεννά ο δήμαρχος Θεσσαλονίκης, Γιάννης Μπουτάρης! Τρόμαξα με τις αντιδράσεις του πλήθους και θα σας περιγράψω μια σκηνή που είδα. Υπήρχε ένα μπλοκ από μαυροφορεμένους και κουκουλωμένους νεαρούς. «Από πού είστε;» ρώτησα. «Από την Αλβανία», μου απάντησε αυθόρμητα κάποιος και ο διπλανός του τον κοίταξε έτοιμος να τον δείρει. «Και ήρθατε για το συλλαλητήριο;» συνέχισα. «Ε, ναι…», ήταν η απάντηση. Όλοι τους στέκονταν απέναντι από ένα πανό εναντίον της νέας τάξης πραγμάτων. Σε κάποια στιγμή, κάποιος ανέβηκε στο δένδρο στο οποίο ήταν δεμένο το πανό. Μια γυναίκα παραδίπλα του είπε να μην κόψει ένα κλαδί, όπως ήταν έτοιμος να κάνει. Γυρνάει ο τύπος και της λέει: «Μας έπρηξες μ’ αυτό το δένδρο. Του Μπουτάρη είναι το δένδρο, δεν είναι δικό σου! Αυτουνού του τέτοιου, του αλλιώτικου, του μπήξου, του δήξου». Και πιάνει ένα σύνθημα που βρίζει χυδαία τον δήμαρχο και τη μητέρα του. Το πλήθος, αμέσως, αρχίζει να το φωνάζει. Το σύνθημα διαδίδεται παραπέρα κι ακόμη παραπέρα. Φτάνει στα χείλη γυναικών, μεσηλίκων, ηλικιωμένων… Ήταν τρομακτικό. Η ψυχολογία του όχλου, σε ένα σύνθημα.»
Η επιδοκιμασία –φανερή ή κρυφή- της επίθεσης στον δήμαρχο Θεσσαλονίκης, το «τα ήθελε και τα έπαθε», είναι μια έμμεση επιδοκιμασία των επιθέσεων στον Γιώργο Κουμουτσάκο, τον Κωστή Χατζηδάκη, τον Κώστα Ζουράρι. Και, αλήθεια, πού ήταν η Αστυνομία για να προστατέψει το δήμαρχο; Δεν είχε, άραγε μυριστεί το κλίμα που καλλιεργούνταν εναντίον του; Μπορούμε να κοιμόμαστε ήσυχοι με το αυγό του φιδιού ή μήπως να περιμένουμε να πάρουν σειρά κι οι επόμενοι;