Για κάποιον περίεργο λόγο, μετά την δημιουργία του νεοελληνικού κράτους όλες οι κοινότητες του ελληνισμού ήθελαν να ενσωματωθούν στο μικρό «εθνικό βασίλειο» στα νότια της Βαλκανικής. Προφανώς για να πάψει να είναι μικρό και να γίνει μεγάλο.
Από τον Πόντο ως την Κύπρο, η Μεγάλη Ιδέα μεγάλωσε γενιές και γενιές και πότισε με το αίμα νέων ανθρώπων τα οράματα του εθνικού μέλλοντος. Από τους πολλούς βέβαια που την διαχειρίστηκαν μόνο ο Ελευθέριος Βενιζέλος μπόρεσε να της δώσει μια ορθολογική διάσταση και να αποκομίσει οφέλη. Κι αυτό συζητιέται ακόμα, δεδομένης της εγκατάλειψης περιοχών που ο ελληνισμός μεγαλούργησε για χιλιάδες χρόνια.
Το ζήτημα όμως είναι πως όλοι αυτοί που έφταναν προδομένοι στην «πατρίδα» απογοητεύονταν τόσο πολύ που έψαχναν τρόπο να επιστρέψουν. Αλλά ήταν πια αργά, για τους ίδιους και τις περιουσίες τους. Κι αυτό γιατί τα εθνοτικά σύνδρομα είχαν ποτίσει την φαντασία τους με κάτι που δεν υπήρχε παρά μόνο ως φανταχτερό αλλά σάπιο ενωτικό σύμβολο. Eνα πουκάμισο αδειανό, μια θλιβερή απογοήτευση για την ιδέα μιας σκληρής και αδιάφορης «πατρίδας»…
Στην πραγματικότητα, δεν χρειαζόμαστε τόσο «κούφιες πατρίδες» αλλά ισχυρές πολιτείες που θα σέβονται τους πολίτες τους και θα προασπίζουν τα συμφέροντά τους.
Η Κύπρος μπορεί να ήταν τυχερή από την προστασία που της προσέφερε η ίδια η Ιστορία. Κάτι που θα μπορούσε και η Κρήτη να απολαύσει αν δεν ήταν τόσο μεγάλη η επιμονή του Βενιζέλου για ένωση. Στην Κύπρο οι Aγγλοι έδωσαν κράτος δικαίου, οικουμενική παιδεία, κοσμοπολιτισμό και κουλτούρα ανοιχτής οικονομίας. Τα δεινά της τα απέκτησε από τις παρεμβάσεις του υδροκέφαλου κράτους της Αθήνας (ΕΟΚΑ Β, Χούντα κτλ) και το Κυπριακό είναι καθαρή δημιουργία της ανεδαφικής πολιτικής που ακολούθησαν όλες οι ελλαδικές κυβερνήσεις ως σήμερα.
Μακάρι να μπορούσαμε να πετύχουμε το ανάποδο από αυτό που η διεστραμμένη λογική του εθνικισμού προέβλεπε μέχρι τώρα: να προσαρτηθούμε στην κυπριακή διοίκηση ως ελλαδική περιφέρεια! Να επιδιώξουμε την ένωση με κάποιους Ελληνες που χρησιμοποιούν ακόμα τη λογική στην πολιτική τους για να προστατεύσουν τα συλλογικά τους συμφέροντα.
Γιατί αυτή η μηχανή συστηματικής καταστροφής του ελληνισμού κτίστηκε πάνω στα μικροσυμφέροντα ληστών και πειρατών, χωρίς να δοθεί ως σήμερα, η δυνατότητα να δημιουργηθεί κράτος δικαίου και δημοκρατικό καθεστώς. Γι’ αυτό και όσοι ενώθηκαν με το κεντρικό κράτος μολύνθηκαν από τον κρατισμό και έχασαν τη δημιουργική τους αυτονομία.
Δυστυχώς μια τέτοια ιδέα απελπισίας δείχνει πού έχουν φτάσει τα πράγματα και τι θα επακολουθήσει από δω και πέρα. Γιατί στην πραγματικότητα, δεν χρειαζόμαστε τόσο «κούφιες πατρίδες» αλλά ισχυρές πολιτείες που θα σέβονται τους πολίτες τους και θα προασπίζουν τα συμφέροντά τους.
Η Κύπρος βγήκε από το Μνημόνιο κι εμείς ήδη αρχίσαμε να μιλάμε για τέταρτο! Κοιτάξτε πού βρίσκεται το νησί στον χάρτη και πόσες απειλές έχει γύρω του. Κι όμως, οι Κύπριοι είναι πιο ελεύθεροι και πιο γενναίοι από μας τους πάντα υπόδουλους και πάντα φαντασμένους. Πολύ φοβάμαι όμως και να θέλαμε να προσαρτηθούμε, δεν θα μας ήθελαν αυτοί. Η ιστορία κάτι θα τους έχει διδάξει…