Τα πράγματα εξελίσσονται στη βάση του χειρότερου σεναρίου εκδοχών για τη χώρα. Μια κυβέρνηση που έχει παραβιάσει αρχές του συντάγματος όσον αφορά τη λειτουργία της Δημοκρατίας. Με άρνηση συνεργασίας με τους διεθνείς οργανισμούς και την ΕΕ (όπως ορίζει το ίδιο το σύνταγμα), την άρνηση εγκεκριμένης από τη Βουλή χρηματοδότησης από την ΕΕ, την άρνηση της εκπλήρωσης συμβατικών υποχρεώσεων και την μη πληρωμή των δόσεων προς το ΔΝΤ και την ΕΚΤ (παρά την αναγνώριση από τους αρμόδιους υπουργούς για την ύπαρξη επαρκών υπολοίπων), που οδήγησαν στο κλείσιμο των τραπεζών. Με μη υλοποίηση συμφωνιών για την οικοδόμηση hot spots που επιτρέπει σε κάθε κράτος μέλος της ΕΕ να αρνηθεί στα πλαίσια της εθνικής τους πολιτικής, στην πράξη, τα δικαιώματα των Ελλήνων όπως προκύπτουν από τη συνθήκη του Σένγκεν και να προχωρήσουν στην έκδοση τουριστικής οδηγίας αποφυγής της χώρας μας.
Με πλήρη απουσία από τους ευρωπαϊκούς σχεδιασμούς της πολιτικής για τους πρόσφυγες και πολύ περισσότερο δίχως ένα εθνικό σχέδιο αντιμετώπισης ενός – εντέλει – εθνικού προβλήματος που ολοένα παραπέμπεται στις καλένδες των ευρωπαϊκών συμφωνιών, ενώ σωρεύει ξενοφοβία και ρατσισμό στη χώρα. Με υιοθέτηση πλειάδας κομματικών προσλήψεων που επαναφέρουν πανηγυρικά το πελατειακό κράτος αλλά και με τον περιορισμό της «ΔΙΑΥΓΕΙΑΣ» και τη δυνατότητα απόκρυψης της κατάτμησης ιδιαίτερα δαπανηρών «συμπράξεων» του δημοσίου με ιδιωτικές επιχειρήσεις. Με αλόγιστη αύξηση των φόρων και των ασφαλιστικών εισφορών χωρίς καμία πρόνοια ελέγχου που συνιστά απόλυτο κίνητρο φοροδιαφυγής και εισφοροροδιαφυγής, ενώ παρέχει ευρείες δυνατότητες χρηματισμού των αρμόδιων δημοσίων υπαλλήλων.
Με μη μείωση των κρατικών δαπανών και τον μη περιορισμό του παρεμβατικού ρόλου του κράτους στις αγορές όσο και τη διατήρηση στρατιάς ημετέρων δημοσίων υπαλλήλων που τυγχάνουν και αυξήσεων μεσούσης της κορύφωσης της οικονομικής κρίσης. Με ιδεολογική και πολιτική αμφισβήτηση των μεταρρυθμίσεων και των αποκρατικοποιήσεων από το κόμμα του οποίου η κυβέρνηση καλείται να τις υλοποιήσει. Με αμετροεπή συμπεριφορά της ημιμάθειας στα ιδεολογικά θέματα και τριτοκοσμική αισθητική του «ριζοσπαστικού» νεοπλουτισμού (το νέο γλωσσικό ζήτημα ίσως). Δημοσιονομική και νομισματική εκτροπή, μεταρρυθμιστική αδράνεια, κοινωνική αδικία, υπερφορολόγηση, κανένας περιορισμός των δαπανών του δημοσίου, κράτος ανίκανο να διασφαλίσει τη δημόσια ασφάλεια και την αξιοπρεπή διεθνή παρουσία της χώρας.
Η ιστορία διδάσκει… Αρκεί να ανατρέξει κανείς στο 1922 και τις κατοπινές πολιτικές εξελίξεις μέχρι που φθάσαμε στις μέρες του 1936, την άνοδο του Μεταξά στην κυβέρνηση και την κατάλυση της Δημοκρατίας με μειοψηφική μεν αλλά ικανή κοινωνική αποδοχή του φασιστικού εγχειρήματος
Ολα αυτά και πολλά ακόμα απομονώνουν την κυβέρνηση από την κοινωνία όσο και από το φάσμα των ευρωπαϊκών κομμάτων. Η κοινωνική και πολιτική πόλωση είναι δεδομένη με αστάθμητες προοπτικές. Για παράδειγμα μια οικουμενική κυβέρνηση που τόσο αρέσει στους παράγοντες της ΕΕ και των αγορών (που παρεμπιπτόντως κατοικούν στο εξωτερικό), θα αφήσει μοναδικό αντιπολιτευόμενο κόμμα τη Χρυσή Αυγή με άμεση συνέπεια την ενίσχυσή της σε δεύτερο ή ακόμα και πρώτο κόμμα όσο και την διαμόρφωση εμφυλιοπολεμικού κλίματος. Επιπλέον, η ιδεοληπτική ασυνέπεια του ΣΥΡΙΖΑ έναντι των μεταρρυθμίσεων και η ανικανότητα των στελεχών του, ουδόλως εγγυώνται την μακροημέρευση μιας κυβέρνησης συνεργίας μαζί τους, ενώ ενισχύουν τις προοπτικές ενίσχυσης της ΧΑ στην αμέσως επόμενη εκλογική αναμέτρηση.
Η χώρα χρειάζεται μια νέα κυβέρνηση σαφούς και αταλάντευτου ευρωπαϊκού προσανατολισμού με πρόγραμμα γνώσης, κοινωνικής δικαιοσύνης και ρεαλισμού με τον ΣΥΡΙΖΑ στην αντιπολίτευση να εισπράττει τις τυχόν φθορές της (με δεδομένη τη δική του απορρύθμιση και φθορά), περιθωριοποιώντας έτσι τις προοπτικές ενίσχυσης της ΧΑ – που έτσι και αλλιώς εισπράττει από το προσφυγικό και το εντεινόμενο κλίμα ξενοφοβίας και ρατσισμού.
Εξάλλου, η ιστορία διδάσκει… Αρκεί να ανατρέξει κανείς στο 1922 και τις κατοπινές πολιτικές εξελίξεις μέχρι που φθάσαμε στις μέρες του 1936, την άνοδο του Μεταξά στην κυβέρνηση και την κατάλυση της Δημοκρατίας με μειοψηφική μεν αλλά ικανή κοινωνική αποδοχή του φασιστικού εγχειρήματος που στη συνέχεια αποτέλεσε τη μαγιά του δοσιλογισμού, του παρακράτους και των υμνητών της χούντας… Με τη διαφορά ότι στις μέρες μας ο χρόνος τρέχει με πολλαπλάσιες ταχύτητες σύμπηκτων εξελίξεων και ένα λάθος τακτικής τώρα καταλήγει άμεσα και κυριολεκτικά σε εθνικό δράμα με τεράστια ευκολία.