Αμφιβάλλω αν ακόμα και σε εκείνον τον παλιό Νόμο 4000 περί τεντυμποισμού υπήρχε διάταξη που να προβλέπει την ποινικοποίηση της μούτζας. Αμφιβάλλω αν ποτέ, στις δεκαετίες συντήρησης, θρησκοληψίας και μικροαστισμού που ακολούθησαν τον πόλεμο, αλλά και πριν από αυτόν, σε περιόδους σκληρής Δεξιάς και δικτατοριών που είχαν ροπή στον καθωσπρεπισμό και τους ηθικοπλαστικούς δεκάρικους, βρέθηκε ποτέ φωστήρας να βγάλει εκτός νόμου τη μούτζα. Μια χειρονομία ελληνικότατη, ανθεκτικότατη, αντιπαθέστατη και αντιαισθητική.
Η μούτζα επιβιώνει, όπως πολλές άλλες απρεπείς χειρονομίες σε άλλους λαούς, γιατί τα χαμηλά ένστικτα ζητούν εύκολο και ανώδυνο τρόπο διοχέτευσης του θυμού. Είναι σαν τη βαλβίδα ασφαλείας της χύτρας που εκτονώνει τον βρασμό. Iσως είναι αναγκαίο κακό και σίγουρα σε ένα βαθμό αναπόφευκτο.
Oσο αποκρουστική και αν είναι, οπωσδήποτε είναι προτιμότερη από λεκτικές χυδαιότητες και ασφαλώς από τη χρήση βίας. Αυτό όμως που δεν σηκώνει αμφισβήτηση είναι ότι ο περιορισμός της δεν θα προέλθει από ποινές σαν αυτές που σκοπεύει σαν άλλος γυμνασιάρχης του ’50 να επιβάλει ο κ. Σπίρτζης.
Εκτός από τον δημοκρατικό κανόνα ότι σε μία φιλελεύθερη κοινωνία οι απαγορεύσεις και οι ποινές πρέπει να επιβάλλονται με φειδώ, υπάρχει κάτι σημαντικότερο. Η κοινωνία δεν διαπαιδαγωγείται με πρόστιμα αλλά με την Παιδεία και το δημόσιο υπόδειγμα.
Μιλώντας για Παιδεία την εποχή του ΣΥΡΙΖΑ και των ΑΝΕΛ ας κρατήσουμε τη σκηνή του νεαρού μαθητή που μούτζωνε τους επισήμους στην παρέλαση. Τότε η μούτζα ήταν πράξη αντίστασης και καθαγιαζόταν από τους σημερινούς ηθικολόγους. Oπως επικροτούσαν, και σήμερα ανέχονται, την αντικοινωνική συμπεριφορά διαφόρων αδέσποτων τύπων στα Πανεπιστήμια, με βιαιότητες κατά καθηγητών και φοιτητών (μέχρι και εναντίον ενός ΑΜΕΑ πρόσφατα) απλώς γιατί διαφωνούν μαζί τους. Από το ξύλο, τις ύβρεις και το χτίσιμο, καλύτερα να τους μούτζωναν, κ. Σπίρτζη. Θα ήταν και λιγότερο κωμικό για σας, που υποθάλπετε τη βία στα Πανεπιστήμια και τιμωρείτε τη μούτζα στους δρόμους.
Oσο για τα υποδείγματα που προσφέρει η κυβέρνησή σας στην κοινωνία, για τους δημόσιους άνδρες και γυναίκες που διαπαιδαγωγούν με το πρότυπό τους, μάλλον καταλαβαίνετε ότι η μούτζα είναι πολύ προτιμότερη από το σηκωμένο μεσαίο δάκτυλο του υπουργού στο γήπεδο, από τη γραβάτα με τους φαλλούς, από τις κραυγές «στα τέσσερα».
Μπροστά δε στα τιτιβίσματα και τις μαντινάδες άλλου υποδείγματος αστικής αγωγής μέσα στην κυβέρνηση, οι μούτζες φαντάζουν σαν χειρονομίες αβροφροσύνης και ευγένειας. Τι πρόστιμο θα βάζατε σε όλα αυτά, κ. υπουργέ; Δυστυχώς τα παραδείγματα κραυγαλέας έλλειψης αστικής ευπρέπειας και τα κρούσματα λούμπεν συμπεριφοράς στον κυβερνητικό βιότοπο είναι τόσα πολλά, που κάνουν τις ηθικολογικές μεγαληγορίες του κ. Σπίρτζη να ηχούν, περισσότερο από αφόρητοι καθωσπρεπισμοί, πρόκληση στη νοημοσύνη των πολιτών.