Κανονικά αυτό το κείμενο δεν έπρεπε να γραφτεί. Γιατί κάνει αυτό ακριβώς που θέλει να αποτρέψει. Δηλαδή την προβολή των πάσης φύσεως θορυβοποιών (ψεκασμένων ή μη), οι οποίοι δια του ντόρου και των προκλήσεων επιδιώκουν να είναι στην επικαιρότητα και να έχουν ή να αποκτήσουν πολιτικό ρόλο.
Αφορμή όσα έγιναν στο Δίστομο, με το παραλίγο «ανδραγάθημα» της Ζωής, τον πρεσβευτή της Γερμανίας και τον Μανώλη Γλέζο και την μεγάλη δημοσιότητα που πήραν. Βλέποντας ότι, στα λεγόμενα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, στην πλευρά των επικριτών της Ζωής επικρατεί η εντύπωση, αν όχι η βεβαιότητα, ότι ενέργειες σαν τη δική της χρειάζονται «χλευασμό» για να σταματήσουν ή για να μην έχουν αποτέλεσμα, θέλω να πω ότι η μέθοδος αυτή οδηγεί στο ακριβώς αντίθετο αποτέλεσμα. Ακόμα και κείμενα ορθολογικής κριτικής στην περίπτωση αυτή δεν αποδίδουν. Πείθουν μόνο όσους έχουν ήδη πειστεί. Οι άλλοι, αυτοί δηλαδή που φώναζαν «μπράβο» όταν η περί ης ο λόγος κυρία θορυβούσε για να αποτρέψει τον πρεσβευτή να καταθέσει στεφάνι, δεν καταλαβαίνουν από ορθολογισμό.
Υπάρχουν πρόσωπα στο δημόσιο βίο που ζουν από το ντόρο και θρέφονται από τις προκλήσεις. Ετσι επιζούν. Και, όταν πέφτουν στα αζήτητα ή στην αφάνεια, έτσι επιδιώκουν να επανέλθουν. Δεν είναι τωρινό το φαινόμενο, αλλά τα τελευταία χρόνια της κρίσης έχει μεγεθυνθεί.
Ενας παλιότερος μέτρ του είδους έκανε πολυετή καριέρα με χορηγούς τον Παπαδάκη, τον Αυτιά κ.α. Ενας άλλος, πρόσφατα, δεν δίστασε να χουλιγκανίσει συνθηματολογικώς (εδώ), γνωρίζοντας ότι θα «παίξει» στα μέσα ενημέρωσης. Αλλοι γράφουν προκλητικά στο twitter ή στο facebook και ειδοποιούν τα συμβατικά ΜΜΕ, ώστε να τους προβάλλουν.
Σε άλλο επίπεδο, η Ζωή επιδίδεται σε «ακτιβιστικές» ενέργειες. Το έκανε και μέσα στη Βουλή, προκαλώντας την αγανάκτηση ακόμα και των άλλοτε συντρόφων της το καλοκαίρι του 2015, όταν αποφάσισαν να την παραμερίσουν. Εκτοτε έμεινε εκτός παιχνιδιού, αφού η λαϊκή ψήφος ήταν τιμωρητική γι’ αυτήν. Γι’ αυτό τώρα προσπαθεί να επανέλθει με την «Πλεύση Ελευθερίας» της. Και η μέθοδος είναι ίδια: ντόρος και πρόκληση.
Από τα κάγκελα της ΕΡΤ μέχρι το σόου στο Δίστομο έχουν περάσει τέσσερα χρόνια, αλλά η επιδίωξη ήταν ίδια: πρόκληση, δημοσιότητα, πολιτικό αποτέλεσμα. Τότε η μέθοδος απέδωσε. Και, για να είμαστε δίκαιοι, όχι μόνο γι΄ αυτήν. Σήμερα; Είναι πρόωρο να πούμε ότι θα έχουμε το ίδιο αποτέλεσμα. Όμως, όσοι «τσιμπάνε» σε τέτοιες προκλήσεις και τις αναπαράγουν, νομίζοντας ότι πλήττουν τους προκαλούντες για της αρνητικής κριτικής, πλανώνται. Αυτοί και αυτές επιδιώκουν τη δημοσιότητα και ξέρουν καλά ότι ακόμα και η αρνητική δημοσιότητα τους(τις) ωφελεί.
Δεν είναι εύκολη η απόφαση. Αλλά νομίζω ότι, σε τέτοιες περιπτώσεις, η αγνόηση είναι η καλύτερη απάντηση. Διαφορετικά, πετυχαίνουν αυτοί (αυτές) το στόχο τους.
Μπορεί να ισχύει αυτό που αποδίδεται στον Αμερικανό συγγραφέα Μάρκ Τουέιν: «Ο θόρυβος δεν αποδεικνύει τίποτα. Συχνά η κότα που έκανε απλά ένα αβγό κακαρίζει λες και έχει γεννήσει έναν αστεροειδή». Όμως, αν δώσουμε σημασία στο θόρυβο και στα κακαρίσματα, μπορεί να δούμε τα παντός είδους αβγά να αυξάνονται και να πληθύνονται.