Το πιο δύσκολο για τον γραφιά είναι, όταν πρέπει να τιθασεύσει τον θυμό του για να προκύψει λόγος με ειρμό. Όμως, πρώτη φορά… Αδύνατον. Κάθε κύτταρο του οργανισμού μου με σπρώχνει να χυμήξω στο χαρτί-οθόνη και να βρίσω, να βρίσω. Τσογλάνια! Κτήνη! Αντράκια της δεκάρας! Όλο μου το αίμα κατευθύνεται στα νύχια μου, με «κτηνοποιεί», θα ήθελα, ακραία θα ήθελα-θέλω, να τα έχω στα χέρια μου. Μέχρι εκεί είναι τα «εύκολα».
Από την πρώτη στιγμή που είδα το βίντεο… Δεν το χωρούσε ο νους μου. Ψέμα, ψέμα! Αλλά, δεν είναι έτσι. Δυο νέοι άνθρωποι, στρατιώτες, πιάνουν ένα σκυλί που δεν έχει καμία αντίδραση φυγής, άρα από τη γέννησή του κακοποιημένο, με την ουρά του «συγκολλημένη» κάτω από τα σκέλια του. Το πιάνουν, ο ένας από τα μπροστά τα πόδια και ο άλλος από τα πίσω, δεν σπάει η ψυχή τους ούτε δευτερόλεπτο, το κουνάνε πέρα δώθε, κούνια μπέλα, ακούγεται μια φωνή κάποιου, που προφανώς -και ευτυχώς για την αναγνώριση των θυτών- μαγνητοσκοπεί τη σκηνή και που επίσης δεν δείχνει αντίδρασή απέναντι στο έγκλημα, παρά σκορπάει μερικά χαλαρά «ρε μαλάκα» και αντίθετα σε κάθε στοίχημα λογικής, πετάνε το σκυλί πέρα και πάνω από σύρματα σαν να είναι αντικείμενο. Το πετάνε σε απόσταση, όσο ν’ ακούγεται το κλάμα του κι αυτοί να συνεχίσουν τη μέρα τους σαν να μη συνέβη τίποτα. Δυο νέοι άνδρες… Μια κτηνωδία «χαλαρά». Βρήκαν κανέναν απέναντί τους; Ή όλα προχώρησαν «χαλάρα»; Ενημερώθηκαν ανώτεροι του στρατοπέδου; Ή ένα «σιγά το πράγμα» σκέπασε τα πάντα; Μήνες πέρασαν από το γεγονός. Απολύθηκαν οι φαντάροι. Πού θα εξασκήσουν την επόμενη «χαλαρή» αγριότητα τους; Πού θα τους φτάσει η εμφανέστατα, σοκαριστικά τραγική, μη αίσθηση του καλού και του κακού; Υπήρξαν γονείς για τους άνδρες ή φύτρωσαν; Ασχολήθηκε κανείς ποτέ μαζί τους;
Στα χρόνια του Διαδικτύου, εύκολο πράγμα ο εντοπισμός τους. Το μακαρίζεις το διαδίκτυο. Μακαρίζεις και τα χρόνια. Όλο και πιο πολλοί στην κοινωνία μας γίνονται «φύλακες άγγελοι» των ζώων. Είμαστε επιτέλους ευαισθητοποιημένοι. Η κοινοποίηση θα γίνει ανάχωμα στο επόμενο κτήνος. Θρασύδειλα ανθρωπάρια είναι. Κοιτάζω τις φωτογραφίες των νέων, που ταξιδεύουν με τα ονόματά τους πλέον, από θυμό σε θυμό. Προτρέπει ο ένας τον άλλον «όπου τους βρείτε…». Λένε δηλαδή φωναχτά, αυτά που έλεγα μέσα μου. Κι εδώ τελειώνουν τα εύκολα της ιστορίας. Καθώς μεγεθύνω με τα δάκτυλά μου τις φωτογραφίες στην οθόνη. Δυο άνδρες – παιδιά. Τι θα υποστούν; Τι κόσμος θα είναι ο κόσμος μας, αν στη ζούγκλα του ενός, αντιτάξουμε τη «ζούγκλα του καλού» του άλλου; Τα «βλέπω» με την ουρά συγκολλημένη κάτω από τα σκέλια τους, όπως του σκυλιού. Η ώρα των συνεπειών είναι ζόρικη ώρα. Έχει ποτέ περάσει από τέτοια μυαλά, ότι οι πράξεις έχουν και συνέπειες;
Διαβάζω για τις εντολές του υπουργού μας Εθνικής Αμύνης Πάνου Καμένου για το περιστατικό. Το έχει πάρει επάνω του το θέμα. Καλά κάνει.Φέρνω στον νου μου την πρόσφατη αθωωτική απόφαση δικαστηρίου, για το «Λιντσάρετε τον Πάχτα». Είδες πόσο«χαλαρά» εκπαιδευόμαστε στη βία; Αλλά ας μην ανοίξω τη βεντάλια τόσο. Δεν μου επιτρέπω «διευκολύνσεις», στους στρατιώτες. Δεν φταίει για όλα η κοινωνία. Υπάρχει και η ευθύνη του πολίτη, του συνανθρώπου. Ωστόσο σ’ ετούτη την ιστορία, όλα τα νοιώθω «εύθραυστα». Οι νέοι άνδρες θα συνεχίσουν να ζούνε ανάμεσά μας. Θα κάνουν οικογένεια. Θα μεγαλώσουν παιδιά… Ποιος θ’ αναλάβει, περισσότερο από το να τους τιμωρήσει, να τους εξανθρωπίσει; Να τους σωφρονίσει; Ποιος θα τους αρχίσει από την«άλφα βήτα» της ανθρώπινης ύπαρξης; Και τι ποσοστό πληθυσμού έχει ανάγκη αντίστοιχης εκπαίδευσης; Περιφέρομαι με το στομάχι μου σφιγμένο.
ΥΓ: Περιφέρομαι με το στομάχι σφιγμένο ενώ ο Απόλλων με παρατηρεί. Απόλλων εκ της οδού Απόλλωνος. Εκεί που τον βρήκαμε μισοπεθαμένο, κακοποιημένο. Και τον περιθάλψαμε. Ένας ακόμα, σε μια ατελείωτη αλυσίδα κακοποιημένων ζώων. Γιατί κάτι τσογλανάκια…