«Πάντοτε στο μυαλό του στρατηγού υπάρχει η πιθανότητα κάποιου απρόβλεπτου συμβάντος ή κάποιας αστοχίας υλικού. Και η εφεδρεία διατηρείται ασύνειδα για να τα αντιμετωπίσει». Αυτή η ρήση περί εφεδρειών εγγράφεται σε όλα τα στρατιωτικά δοκίμια και αποδίδεται στον ταγματάρχη Τόμας Ε. Λόρενς, γνωστότερο ως «Λόρενς της Αραβίας».
Ο Αλέξης Τσίπρας θεωρεί εαυτόν στρατηγό. Ασχέτως αν το στράτευμά του έχει τα ευδιάλυτα χαρακτηριστικά μεξικανικού στρατού -παλαιοκομμουνιστές, πρώην πασόκοι, δεξιοί φανφαρόνοι, τυχοδιώκτες, κατά φαντασίαν επαναστάτες, λοχίες που ονειρεύονται να γίνουν συνταγματάρχες, όλοι οι «καλοί» χωράνε-, για τον ίδιο αυτό προσθέτει στο ηγετικό προφίλ που φιλοτεχνεί. Πιθανόν να ονειρεύεται τον εαυτό του ως Τσίπρα της Ευρώπης, την οποία ως γνωστόν θα αλλάξει κάποτε.
Τι γίνεται λοιπόν με τις εφεδρείες; Διότι OK, απρόβλεπτο γεγονός δεν το λες, όλοι είχαμε προβλέψει ότι τρέχουμε με ταχύτητα προς τον τοίχο. Αλλά από «αστοχία υλικού» σε αυτήν την κυβέρνηση άλλο τίποτα! Ετσι όλο και περισσότεροι συζητούν για τον ανασχηματισμό που «ετοιμάζει» ο στρατηγός Τσίπρας. Το είχε ζητήσει προ εβδομάδων ο κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος του ΣΥΡΙΖΑ, Νίκος Ξυδάκης, το έγραψαν πρωτοσέλιδο τα «Νέα» το Σάββατο. Είναι πάντα μια βολική λύση όταν το κυβερνητικό έργο βαλτώνει και μια προσφυγή σε νέα πρόσωπα, αλλάζει την ατζέντα. Λογικά, ως φέρελπις στρατηγός, ο κ. Τσίπρας θα είχε προβλέψει τις εφεδρείες.
Αλλά αυτές δεν υπάρχουν. Ο,τι είχε να επιδείξει από τις δεξαμενές του ΣΥΡΙΖΑ (και των ΑΝΕΛ) το ξόδεψε στις τέσσερις φάσεις της διακυβέρνησης: Ιανουάριος, καλοκαίρι, Σεπτέμβριος 2015 και φθινόπωρο 2016.
Διότι ποιοι να φύγουν και -το κυριότερο- ποιοι να έρθουν;
Θα φύγει ο Πάνος Καμμένος από το Αμυνας; Είναι δυνατόν; Είμαστε με τα καλά μας; Να προδώσει ο Αλέξης τον σύντροφό του; Εδώ τον καλύπτει ακόμα και όταν τηλεφωνιέται με ισοβίτες εμπόρους ηρωίνης. Αυτά μπορεί να τα δούμε από το 2018 όταν ο Τσίπρας μάς λέει ότι θα ανανήψει στη δημόσια σφαίρα ως προοδευτικός. Οι προδοσίες είναι θέμα ημερομηνιών, έλεγε ο Ρισελιέ. Αν ο Τσίπρας αδειάσει τον φιλαράκο του νωρίτερα θα πέσει η κυβέρνηση πιο εύκολα και από το να το ζητούσε (από τον Καμμένο) ο Αρχιεπίσκοπος.
Θα φύγει ο Ευκλείδης Τσακαλώτος από το Οικονομικών; Αυτό θα σημαίνει αυτοκτονία στις εναπομείνασες αξιολογήσεις του προγράμματος καθώς και στο κόμμα. Ο υπουργός Οικονομικών είναι ο μόνος που εμπιστεύονται οι δανειστές, αυτός που παραδέχεται ο Σόιμπλε και σε μια μυστήρια ιδεολογική ισορροπία ο ηγέτης των 53+ που (έστω και στα λόγια) βγαίνουν στον Πρωθυπουργό από αριστερά.
Θα φύγει ο Κώστας Γαβρόγλου από το Παιδείας; Μα για αυτόν έγινε όλη η φασαρία το περασμένο φθινόπωρο -να φύγει ο «κακός» Νίκος Φίλης και να έρθει ο darling της Εκκλησίας.
Θα φύγει ο Αλέκος Φλαμπουράρης από συντοντιστής κυβερνητικού έργου; Αυτό έχει μια λογική καθώς συντονισμός και κυβερνητικό έργο στην ίδια φράση αποτελούν ανέκδοτο. Αλλά ο Φλαμπουράρης είναι ο πολιτικός πατέρας του Αλέξη. Οσο και αν τα πηγαίνει άσχημα με τον πολιτικό αδελφό του Πρωθυπουργού, τον Νίκο Παππά, όσο και αν είναι ανοιχτός σε κάποιες υποθέσεις, όσο και αν αντί για να λύνει σουντόκου έχει βρει να ασχολείται με το site της καθημερινότητας των πολιτών, ο κυρ Αλέκος είναι ένα τοτέμ. Το να τον διώξει ο Αλέξης συνιστά πατροκτονία.
Θα φύγει ο Χριστόφορος Βερναρδάκης από το Επικρατείας; Και ποιος θα δίνει στον Πρωθυπουργό τις καλές δημοσκοπήσεις;
Θα φύγει ο Βαγγέλης Αποστόλου από το Αγροτικής Ανάπτυξης; Ο μόνος που κάνει έργο; Και που αντέχει ως υφυπουργό έναν άνθρωπο σαν τον Βασίλη Κόκκαλη των Ανεξάρτητων Ελλήνων;
Το να φύγει ο Πάνος Σκουρλέτης από το Εσωτερικών, εν αναμονή εκλογών και με τους εκλογικούς καταλόγους να ξαναφτιάχνονται, είναι κομματική αυτοκτονία. Οπως και το να φύγει η Ολγα Γεροβασίλη από το Διοικητικής Μεταρρύθμισης (λέμε τώρα).
Για τους ίδιους πάνω κάτω λόγους, δεν μπορεί να φύγει ο κολλητός του Αλέξη Δημήτρης Τζανακόπουλος από τη θέση του κυβερνητικού εκπροσώπου -άλλωστε έχει ζήσει και δύο χρόνια στο Αιγάλεω, μην τα ξεχνάμε αυτά. Ούτε ο Νίκος Παππάς από το Ψηφιακής Ανάπτυξης -καλά είναι εκεί και παίζει με τις τηλεοπτικές άδειες και τις Υπηρεσίες Διαστήματος. Και ο Νίκος Κοτζιάς από το υπουργείο Εξωτερικών -έχει πάρει πάνω του την εξωτερική πολιτική (και τις επαναπροωθήσεις στην Τουρκία). Καλός και ο Δημήτρης Παπαδημητρίου από το Οικονομίας – που επελέγη προ οκταμήνου ως μέγας μάγιστρος των αγορών, της ανάπτυξης και των τραπεζικών καταθέσεων στο εξωτερικό. Αγαπητή και η Εφη Αχτσιόγλου – η δολοφόνος των συντάξεων με το αγγελικό πρόσωπο. Και ο Γιάννης Μουζάλας -σκέφτεστε κάποιον καλύτερο να τρέχει πρωί-βράδυ για τους πρόσφυγες;
Και εδώ περνάμε στο δεύτερο πρόβλημα: να αλλάξουν οι υπουργοί του Τσίπρα, να έρθουν ποιοι; Διότι ο στρατηγός Αλέξης δεν έχει εφεδρείες ούτε στο πίσω μέρος του μυαλού του. Εδώ όταν κοίταξε στον πάγκο για να κάνει το φθινόπωρο τον περίφημο ανασχηματισμό που θα έκλεινε την αξιολόγηση (που έκλεισε καλοκαίρι με ένα ακόμη Μνημόνιο, αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία) είδε μόνο την Αχτσιόγλου που του την έδωσε στο πιάτο ο Γιώργος Κατρούγκαλος και τον Νεκτάριο Σαντορινιό που ανταμείφθηκε επειδή είχε επιδείξει κομματικό ζήλο στις επιτροπές της Βουλής για τα δάνεια των ΜΜΕ. Για το Πολιτισμού έψαχνε μια εβδομάδα και κατέληξε να βρει την Λυδία Κονιόρδου που εγκαινίαζε τον αρχαιολογικό χώρο των Φιλίππων ως «word (sic) heritage site».
Ποιον θα βάλει τώρα; Τον Δημήτρη Βέττα και την Φωτεινή Βάκη επειδή φωνάζουν στα πλατό του ΣΚΑΪ;
Εκτός και αν συνεχίζουμε να θεωρούμε χρυσή εφεδρεία του ΣΥΡΙΖΑ τον «άφθαρτο» Δημήτρη Παπαδημούλη -αυτός κάτι τέτοιο το πιστεύει, αλλά έχοντας περάσει τρία χρόνια στις Βρυξέλλες και στο twitter δεν είναι αυτό που λέμε ετοιμοπόλεμος. Ή εκτός κι αν όλη αυτή η συζήτηση είναι ένα σαδιστικό παιχνίδι για να έχουν ξανά ελπίδες η Μαριλίζα Ξενογιαννακοπούλου και ο Φώτης Κουβέλης.
Ενα σοβαρό μέλος της κυβέρνησης -γιατί υπάρχουν και λίγα τέτοια- ρωτήθηκε τις προάλλες για τα σενάρια ανασχηματισμού και απάντησε: «Για να κάνεις ανασχηματισμό, πρέπει να έχεις “πάγκο”. Και δεν υπάρχει τίποτε…». Με λίγα λόγια, θα είμαστε τυχεροί αν ο Αλέξης δεν πιστέψει ότι ως στρατηγός έχει πλέον εφεδρείες…