Είναι ολοφάνερο. Ο Νίκος Παππάς παίζει το κεφάλι του στο θέμα των τηλεοπτικών αδειών. Θέλει να ξεμπερδεύει μια ώρα αρχύτερα, να δημιουργήσει τετελεσμένα. Να ρίξει το (αριστερό) «μαύρο», για να αποκλείσει κάποια άλλη εξέλιξη, που θα είναι απρόβλεπτη και μοιραία για το πολιτικό του μέλλον.
Μόνο έτσι μπορεί να εξηγηθεί η αιφνίδια νυχτερινή τροπολογία του, με την οποία επιχείρησε να επισπεύσει το «μαύρο». Με πρωτοφανή κυνισμό, με εξοντωτικές κυρώσεις και γράφοντας στα παλιά του τα παπούτσια την συναινετική -υποτίθεται- απόπειρα του προέδρου της Βουλής να συγκροτηθεί το Εθνικό Συμβούλιο Ραδιοτηλεόρασης (εδώ).
Όμως, είναι τέτοιο το κόστος από το «μαύρο» στα κανάλια τους χιλιάδες ανέργους που άλλοι παράγοντες εντός του ΣΥΡΙΖΑ θέλουν να το μετριάσουν. Προσοχή, όχι να αλλάξουν την απόφαση, αλλά να εξαντλήσουν κάθε περιθώριο να εμπλέξουν -και να εκθέσουν- την αντιπολίτευση στο θέμα της συγκρότησης του ΕΣΡ. Αν συναινέσει στη συγκρότησή του, το «μαύρο» θα πέσει ένα-δυο μήνες αργότερα νομιμοφανώς. Αν δεν συναινέσει, θα πέσει αμέσως, όπως επιδιώκει ο Παππάς.
Ο υπουργός Επικρατείας έχει πείσει τον Αλέξη Τσίπρα ότι όλα θα τελειώσουν με κυβερνητικό θρίαμβο. Και ότι το πολύ σε δύο μήνες η κυβέρνηση θα έχει απέναντί της έξι φιλικά κανάλια (τα τρία της ΕΡΤ και τρία ιδιωτικά) και ένα (επι)κριτικό, για ξεκάρφωμα.
Ισως και οι δυο μαζί να έχουν πειστεί ότι το Συμβούλιο της Επικρατείας δεν θα προβάλει κανένα εμπόδιο: είτε θα τρενάρει την υπόθεση τόσο ώστε να έχουν δημιουργηθεί μη αναστρέψιμα τετελεσμένα είτε θα βγάλει το νόμο Παππά συνταγματικό. Ισως να έχουν κάποιες διαβεβαιώσεις επ’ αυτού.
Κάθε άλλη εξέλιξη, δηλαδή αν οι περισσότεροι δικαστές του ΣτΕ ορθώσουν ανάστημα (και αυτό σημαίνει να αγνοήσουν τις απόπειρες δελεασμού τους) και εφαρμόσουν απλώς το Σύνταγμα, η κυβέρνηση και προσωπικά ο Παππάς θα υποστούν συντριπτικό πλήγμα. Και τότε θα τον περιμένουν στη γωνία ορισμένοι εσωκομματικοί άσπονδοι φίλοι του.
Δεν είναι καθόλου βέβαιο ότι ισχύει η διαβεβαίωση του Μενάνδρου «έστι δίκης οφθαλμός, ος τα πανθ’ ορά». Μένει να αποδειχθεί, όμως, ότι «υπάρχουν δικαστές στην Αθήνα». Οι οποίοι γράφουν όπου δει τους τσαμπουκάδες των Παππάδων.