Το κοντέρ της καταστροφής μετράει, οι τίτλοι στα sites αλλάζουν αριθμό: επτά, εννιά, δέκα, δεκατρείς οι νεκροί, ένας, δύο, τρείς οι αγνοούμενοι, πέντε, δέκα οι τραυματίες. Και παρακολουθούμε με ανοιχτό το στόμα απ’ τις οθόνες εικόνες που προκαλούν δέος: αυτοκίνητα να παρασύρονται από χείμαρρους όπως τα κλαράκια, ολόκληρα λεωφορεία μισοβυθισμένα στο νερό, σπίτια-ναυάγια και ανθρώπους σοκαρισμένους να προσπαθούν να περιγράψουν με λόγια τι τους έλαχε μια βροχερή φθινοπωρινή μέρα.
Τι τους έλαχε.. τους έλαχε άραγε; Μας έλαχε να μετράμε νεκρούς στα καλά καθούμενα από μια σφοδρή βροχόπτωση; Μας έλαχε να βλέπουμε εικόνες από την Αττική παρόμοιες μ’ εκείνες που βλέπαμε τον Αύγουστο με τις πλημμύρες στη Σιέρα Λεόνε;
Αν μπορούσε να γίνει μπροστά μας ένα rewind και να δούμε ένα-ένα όσα προηγήθηκαν στο σημείο της καταστροφής, αν μπορούσε κάποιος να μας δείξει το έργο απ’ το τέλος προς την αρχή, θα βλέπαμε πεντακάθαρα πόσο δεν μας έλαχε το κακό. Όχι, δεν μας έλαχε, ήταν κάτι που έπρεπε να περιμένουμε ότι θα συμβεί. Και έχει ξανασυμβεί, παρόμοιες καταστροφές έχουμε δει πολλές φορές στις οθόνες.
Δεν είναι ο κακός καιρός, είναι ο κακός μας ο καιρός, είναι η ανευθυνότητα και η προχειρότητα με την οποία αντιμετωπίζουμε ό, τι μας περιβάλλει. Όχι όλοι, αλλά ένα μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας. Μας έπνιξαν τα χάλια μας. Και θα μας ξαναπνίξουν. Κι αυτό είναι το δίκαιο, επειδή φταίμε, όχι όλοι, αλλά οι περισσότεροι. Και οι περισσότεροι παίρνουν στο λαιμό τους και τους άλλους. Μας έπνιξαν τα χάλια μας επειδή αποφασίζουμε να ζήσουμε τις ζωές μας πάνω σε μπαζωμένα ρέματα, επειδή χτίζουμε αυθαίρετα, όπου μας γουστάρει, επειδή είμαστε ό, τι να ‘ναι, ένα τεράστιο χυμαδιό.
Χυμαδιό και τώρα, ρημαδιό. Να κοιτάμε αποσβολωμένοι τα λασπόνερα που ρούφηξαν τις περιουσίες μας και να κλαίμε μπροστά στις κάμερες για το κακό που μας βρήκε. Ούτε ένας απ’ αυτούς που είδα να μιλάνε στα κανάλια, τους κατοίκους των πληγεισών περιοχών, δεν άκουσα να αναφέρεται στις αιτίες του κακού. Όλοι έπεσαν απ’ τα σύννεφα: μα πώς πνιγήκαμε ρε παιδιά; Πώς ήρθε καταπάνω μας το ρέμα έτσι ξαφνικά; Έλα ντε! Ούτε ψήγμα ευθύνης δεν ακούστηκε από ένα έρμο στόμα.
Φταίει το κράτος!.. ωρύονταν μερικοί μπροστά στις οθόνες: Πού είναι τα αντιπλημμυρικά έργα; Πού είναι τα μέτρα πρόληψης; Θαμμένα κι αυτά στο ντουλάπι της ανευθυνότητας! .. Ανεύθυνοι πολίτες, ανεύθυνη και η πολιτεία όμως, λογικό κι επόμενο. Μην φωνάζετε μόνο στο κράτος πολίτες, το κράτος είστε κι εσείς.
Άκουγα στο ραδιόφωνο τον καθηγητή Γεωλογίας του Πανεπιστημίου Αθηνών, Δημήτρη Παπανικολάου, έλεγε ότι έκανε μάθημα στους φοιτητές για τις συγκεκριμένες περιοχές: «Βασική άσκηση για το θέμα των πλημμυρών ήταν η περιοχή της Μάνδρας. Την είχαμε επιλέξει σαν μια από τις χαρακτηριστικές περιπτώσεις, όπου η ανθρώπινη παρέμβαση και η άγνοια ή η αδιαφορία ή εν πάση περιπτώσει η μη γνώση και ουσιαστική ενασχόληση με το θέμα ήταν εγκληματικού χαρακτήρα» έλεγε ο άνθρωπος.
Κατάλαβες; Το χυμαδιό μας διδάσκεται. Αλλά εμείς δεν διδασκόμαστε απ’ αυτό.
ΥΓ. Το να περιμένεις από κακούς ανθρώπους να μην κάνουν κακό, είναι παράνοια, είχε πει ο Μάρκος Αυρήλιος. Παραφράζοντας το, μπορεί κανείς να πει ότι είναι παρανοϊκό, από μια κοινωνία που μπαζώνει ρέματα και βυσσοδομεί εναντίον της φύσης, να μην περιμένεις καταστροφές.