Για δες καιρό που διάλεξε να αποφυλακιστεί ο Ρουπακιάς! Το καταφέραμε κι αυτό ως κοινωνία. Και πού καιρός να συμπαρασταθούμε στη μάνα του Παύλου Φύσσα; Δώσαμε κλάμα την ημέρα της κηδείας του Παύλου. Δώσαμε θρήνο. Δώσαμε ό,τι σε συμπαράσταση είχαμε. Στερέψαμε το χρέος μας. Τώρα κλαίμε ένα άλλο παιδί. Ανοίγουμε την αγκαλιά της ψυχής μας σε μια άλλη μάνα. Του μακαρίτη Παντελή Παντελίδη. Απασχολημένοι σε άλλο δράμα. Για δες καιρό που διάλεξε ν΄αποφυλακιστεί ο Ρουπακιάς!
Μπορώ να ψυχανεμιστώ, τόσο δα… Ντρέπομαι να πω περισσότερο από το τόσο δα, από απέραντο σεβασμό στην κάθε μάνα που βιώνει θάνατο παιδιού… Μπορώ να ψυχανεμιστώ τον πόνο. Κι ας μην τον φτάνει το μυαλό, αν δεν τον ζήσεις στο πετσί της σάρκας σου, στα στήθια σου που βύζαξαν, στα μάτια σου που καμάρωσαν, στην καρδιά σου που στερέωνε όνειρα για το παιδί σου. Κι ήρθε μια στιγμή, ήρθε ένα ανθρωποειδές «τίποτα», να το σκοτώσει γιατί «έτσι».
Και τι περίμενε η ψυχή της για να μην τελειώσει; Για να μην παραδοθεί σε θάνατο; Την τιμωρία του εγκληματία. Ενός, κατ΄ομολογίαν του ιδίου, εγκληματία.
Πόσο απέραντη η μοναξιά της κάθε μάνας… Μοναξιά που την κόβεις με το μαχαίρι, μετά το πέρας του θρήνου που αναλογεί στην κάθε περίπτωση. Αξία έχει το μοιρολόι που γίνεται σπόρος για να αποφευχθεί το επόμενο μοιρολό
Θυμάμαι την ημέρα της κατάθεσης της μάνας, μια φωνή κάποιου από το ακροατήριο «Ρουπακιά παρακάλα να φας ισόβια»… Σιγά τα αίματα. Λεονταρισμοί σε μια χαώδη χώρα. Χάος πάνω σε χάος! Αυτό ζούμε. Δεν το λες ζούγκλα. Η ζούγκλα έχει πιο δίκαιους νόμους. Που τους υπακούν τα ζώα. Εμείς; Χάος. Αποφυλακίζεται σε 2,5 χρόνια ένας δολοφόνος. Και δεν κουνιέται φύλλο. Αντε λίγο θρόισμα για ξεψάρωμα. Μπαίνει ο διάολος μέσα σου. Μήπως συμφέρει ένας φόνος;
Ο υπουργός Δικαιοσύνης ανασηκώνει τους ώμους, όπως οι γριές στα χωριά όταν μιλάνε για το μοιραίο, «Γνωρίζουμε για τις καθυστερήσεις στη Δικαιοσύνη». Τόσο απλά. Και ‘μεις απαθείς. Ετσι μας έκτισαν μέρα τη μέρα. Ολα αποδεκτά ως αναμενόμενα. Θεατές λοβοτομημένοι απάθεια.
Τι κατάντια! Συλλήβδην μοιρολογίστρες. Από κηδεία σε κηδεία. Τώρα καίγεται το σύμπαν μας για τη μάνα του Παντελή. Οσο κλάψαμε κλάψαμε για τη μάνα του Παύλου. Πόσο απέραντη η μοναξιά της κάθε μάνας… Μοναξιά που την κόβεις με το μαχαίρι, μετά το πέρας του θρήνου που αναλογεί στην κάθε περίπτωση. Αξία έχει το μοιρολόι που γίνεται σπόρος για να αποφευχθεί το επόμενο μοιρολόι. Αυτόν τον στόχο οφείλει να έχει μια οργανωμένη κοινωνία αν θέλει να ονομάζεται κοινωνία. Αν θέλει να ονομάζεται πολιτεία. Στερούμεθα πολιτείας. Στερούμεθα πολιτισμού. Χάος! Ζούμε στο πιο μεθοδικά οργανωμένο χάος του πλανήτη. Συνηθίσαμε το χάος. Τόσο! Που ακάθεκτοι μπορούμε να κτίζουμε χάος πάνω στο χάος. Πανωσήκωμα χάους!