Κανείς δεν μπορούσε να φανταστεί που θα κατέληγε η ελληνική τηλεόραση, 27 χρόνια μετά το άνοιγμα της αγοράς. Βέβαια, είναι γεγονός ότι περνάμε φτώχεια καταραμένη αλλά τέτοιο σκηνικό είναι δύσκολο να το δικαιολογήσεις.
Εκείνο που συμβαίνει για πρώτη φορά και σε τόσο μεγάλο βαθμό, είναι η συμμετοχή του «λαού» -ως πρωταγωνιστή πλέον- σε τόσες πολλές εκπομπές. Σε μουσικά σόου, τηλεπαιχνίδα, ριάλιτι, διαγωνισμούς, εκπομπές μαγειρικής. Η τηλεόραση άνοιξε τις πύλες της και παρελαύνει κόσμος και κοσμάκης. Με ή χωρίς ταλέντο σε κάτι, με ή χωρίς ενδιαφέροντα, με ή χωρίς λόγο και ενδιαφέροντα. Αρκεί να εξασφαλίσουμε τις πιο χαμηλές παραγωγές και να καλύψουμε τα ακάλυπτα… έξοδα. Αυτά τα οποία παλιότερα, τα καλύπταμε με άλλους… τρόπους.
Σε αντίθεση με πολλούς φίλους, θεωρώ ότι η ΕΡΤ έχει μάλλον το καλύτερο πρόγραμμα από οποιοδήποτε άλλο κανάλι. Αν εξαιρέσεις την ενημερώση που κινείται σε επίπεδο γλαφυρό έως γελοίο, οι επαναλήψεις, τα φτηνά της ντοκιμαντέρ και κάποιες αθλητικές εκδηλώσεις απέχουν κατά πολύ σε ποιότητα, από την αφόρητη μονοτονία, της ιδιωτικής τηλεόρασης.
Αρχίζω και πιστεύω ότι θα το τραβήξουν, μέχρι εκεί που δεν πάει άλλο. Η τηλεόραση είχε πάντα την τάση της ευκολίας αλλά τώρα, που δεν υπάρχει δανεικό χρήμα, ακόμα περισσότερο. Ποιος ξέρει, μπορεί να κάνουν ριάλιτι σε καφενεία, με παππούδες, διαγωνισμούς σε κεμπαμπτζίδικα, σε κομμωτήρια. Ακόμα και σε μνημόσυνα, αν χρειαστεί…
Ο λαϊκισμός, ως πρώτη ύλη σε κάθε λαϊκό προσκλητήριο, ξεκινάει το πρωί, από την ανακύκλωση των ίδιων απίθανων πολιτικών προσώπων, συνεχίζεται με το κατιναριό του μεσημεριού και φτάνει στο αποκορύφωμα το βράδυ, με το «Survivor» και τα υπόλοιπα ταλεντάδικα.
Η εποχή θυμίζει πολύ την δεκαετία του ΄80, που φόρτωναν κάποιον με μια κάμερα στον ώμο και γύριζαν φτηνή βιντεοκασέτα για τον λαό και με έμμεσο πρωταγωνιστή τον λαό! Ολοι οι ήρωες ήταν προκλητικές και ακραίες φυσιογνωμίες που αντιπροσώπευαν ό,τι πιο χυδαίο και βλακώδες υπήρχε στις γειτονιές της Αθήνας, εν ονόματι των ελαφρών χαρακτηριστικών της κοινωνίας. Ο Ταμπτάκος τη γυφτιά, ο Στάθης Ψάλτης τον τρελό της παρέας, ο Μουστάκας τον καλαμπουρτζή του καφενείου, ο ένας το γκρικ καμάκι, ο άλλος την «κατίνα» του απέναντι μπαλκονιού. Λίγη φαντασία και θράσος να είχαν, θα έπαιρναν για ηθοποιούς -και τζάμπα ίσως- απλά ψώνια από το δρόμο. Ε, δεν το τόλμησαν τότε οι παραγωγοί, το τολμούν τώρα οι τηλεοράσεις…
Θα μου πεις, έτσι κι αλλιώς, αυτό δεν κάνει πάντα το μέσο; Απορροφά αυτό που υπάρχει ήδη ως κουλτούρα και αντίληψη, στον κόσμο και το επιστρέφει διογκωμένο. Σύμφωνοι, αλλά σε μία κοινωνία, όπου ο λαϊκισμός έχει ήδη σαπίσει το πολιτικό σύστημα, όλα αυτά μοιάζουν πολύ επικίνδυνα για την ίδια τη δημοκρατία.
Πάντως, σε μία μικρή αγορά 11 εκατ. τηλεθεατών και με τα ισόβια μνημόνια να κόβουν τα χέρια από το «μέλι» των τραπεζών, δεν υπάρχει περίπτωση να αλλάξει αυτή η τραγελαφική κατάσταση, στις τηλεοράσεις. Σιγά σιγά, θα γίνουμε όλοι πρωταγωνιστές στις δικές μας σειρές, μέχρι που θα πληρώνουμε ο ένας στον άλλον διαφήμιση για να μας δει η γιαγιά μας.
Μόνη λύση οι κανόνες που θα επιβάλει το ΕΣΡ, όταν και όποτε δώσει τις άδειες που προέβλεψε. Υπάρχουν όμως, κανόνες, σε μια κοινωνία που ο λαός πήρε ήδη την τηλεοπτική εξουσία στα χέρια του; Δύσκολα θα ανατραπεί η δικτατορία του «τηλεοπτικού προλεταριάτου» από δω και πέρα…