Πολύ έχω ζηλέψει τα αντανακλαστικά τους. University of Nicosia. Πανεπιστήμιο της Λευκωσίας. Ιδιωτικό πανεπιστήμιο ανώτερης και ανώτατης εκπαίδευσης στην Κύπρο. Δεν πρόλαβε να αναγγελθεί το Brexit και ακριβώς την επόμενη μέρα (άρα ήταν οργανωμένοι από πριν) έσκασε ολοσέλιδη καταχώρηση στον ελληνικό Τύπο, διατυμπανίζοντας τις υπηρεσίες τους στο ελληνικό κοινό. Ανοιχτή αγκαλιά να υποδεχτεί φοιτητές. Δεν προλαβαίνουν κάθε χρόνο να βγουν τα αποτελέσματα εισαγωγής στα ελληνικά πανεπιστήμια και αυτόματα σκάει καταχώρηση, στον ελληνικό Τύπο. Έτος ιδρύσεως 1980, φίλε μου. Κοίτα τι κατάφεραν οι Κύπριοι σ’ αυτό το χρονικό διάστημα. Κοίτα πόσα γκρεμίσαμε, πόσα εξευτελίσαμε εμείς, σε ανάλογο διάστημα. Μια τόση δα ανάσα, μάλλον δύο, μία με την Γιαννάκου και μία με τη Διαμαντοπούλου, δύο γυναίκες γενναίες εν τέλει, ως υπουργοί Παιδείας και πριν εμπεδώσουμε τα παλαμάκια της κάθε φοράς, άρχιζε το ξήλωμα. Από τους ίδιους που χτυπούσαν παλαμάκια. Γιατί; Επειδή, θέλω να το εμπεδώσεις, τα παιδιά μας συμφέρουν αμόρφωτα. Είναι εργαλείο η αμορφωσιά και ο μπουλι-σμός (από το «μπούλης» «μπούληδες») στα χέρια ενός συστήματος που χαϊδεύει τους αναξιοπρεπείς, τους παραταξιακούς τεμπελχανάδες, τους φθηνούς, τους εξαρτημένους. Τους μη άξιους.
Σας παρακολούθησα πρόσφατα, να αναρτάτε στο fb φωτογραφίες των παιδιών σας που επέτυχαν -όπως αναγράφατε με περηφάνια- την εκπλήρωση του ονείρου τους, την εισαγωγή τους δηλαδή στα ελληνικά πανεπιστήμια. Δεν ήθελα να σας τη σπάσω, εκείνη τη στιγμή της χαράς αλλά τώρα που σίγασε ο ενθουσιασμός, πού διάολο τα παραδίδετε; Μία μακρυγορία ακόμα, ενός ακόμα «δήθεν». Δήθεν έχουμε και πανεπιστήμια. Την ίδια στιγμή, μια ομάδα γονιών ξέσφιγγαν τα χέρια τους από τα παιδιά τους προκειμένου να ταξιδέψουν στο εξωτερικό σε ξένα πανεπιστήμια. Εκείνων οι γονείς περιέργως δεν αναρτούν φωτογραφίες εισαγωγής. Μόνο αποφοίτησης. Πιθανώς γνωρίζουν, ότι το όνειρο έχει δρόμο, που πρέπει να αξιωθούν μόνα τους, όχι τα «παιδιά μας» αλλά οι «ενήλικες». Πείτε μου ειλικρινά. Ποια ομάδα φοιτητών έχει μεγαλύτερη πιθανότητα σωστών σπουδών, ευκαιριών στην αγορά εργασίας, ενηλικίωσης, υπευθυνότητας, αίσθησης του χρόνου που δεν περιμένει, αίσθηση των απαιτήσεων της σύγχρονης εποχής αλλά και του αύριο;
«Η ΝΔ θα επιτρέψει τη λειτουργία των ιδιωτικών πανεπιστημίων». Μελετάω λέξη-λέξη τον λόγο του Κυριάκου Μητσοτάκη σε μια συνάντησή του με πρωτοετείς φοιτητές: «Συμβιβαζόμαστε, αργά και σταθερά, με ένα επίπεδο ζωής και εκπαίδευσης που δεν μας ταιριάζει και δεν μας αξίζει. Δεν σας αξίζει». Επιτέλους μια ξεκάθαρη διατύπωση. Μια ξεκάθαρη γραμμή πορείας. Ξέρω, είναι τόσο γελοίο να θριαμβολογούμε αυτή τη δήλωση, όσο το να λέμε «θα έχετε φως και νερό στα σπίτια σας». Αλλά σε τούτον τον τόπο, το αυτονόητο είναι το ζητούμενο. Και το ακόμα μεγαλύτερο… Να μην συνεχίσουμε να ζηλεύουμε το University of Nicosia. Έτος ιδρύσεως 1980, φίλε. Ούτε να σε προτρέπω να μελετήσεις και την πορεία του κρατικού πανεπιστημίου Κύπρου, στην εμπνευσμένη κατεύθυνση ενός εμπνευσμένου πρύτανη, του Κωνσταντίνου Χριστοφίδη. Ενός πρύτανη, που τον είχαν αφήσει ήσυχο, να πράξει το αυτονόητο. Ανεπηρέαστος τη δουλειά του και το όραμά του… Γαμώτο!
Υ.Γ.1: Τιμώ απεριόριστα όσους φοιτητές ξεχωρίζουν σε αυτά τα «περιβάλλοντα». Τιμώ και όσους καθηγητές επιβιώνουν και αντέχουν. Σκέψου τι θα κατόρθωναν αμφότεροι αν ήταν άλλες οι συνθήκες!
Υ.Γ.2: Οφείλω, προκειμένου να είμαι έντιμη με το παρελθόν, να καταγράψω την ξεκάθαρη αρχικά τοποθέτηση υπέρ των ιδιωτικών πανεπιστημίων του Γιώργου Παπανδρέου -αν και κατά την τροποποίηση του σχετικού άρθρου το ΠΑΣΟΚ είχε καταψηφίσει- αλλά και του Ποταμιού από την ίδρυσή του. Τις ατολμίες του ΠΑΣΟΚ, μήπως τις βρει μπροστά του τώρα ο Θεοδωράκης;