Είναι πια ηλίου φαεινότερον ότι η Αμερική απελευθερώνει τον Στέφανο. Μακριά από δυστοπικά κομματικά όργανα, πέρα από πολύωρες βαρετές συνεδριάσεις και ατέλειωτες ασυνάρτητες εισηγήσεις, ο αρχηγός Κασσελάκης ξαναβρίσκει τον πραγματικό εαυτό του. Τον CEO ενός κόμματος που αγόρασε κοψοχρονιά, μα αποδείχτηκε χρεοκοπημένη εταιρεία. Και τώρα ο CEO, μυρίζοντας αέρα Ατλαντικού και δίχως τους περισπασμούς του νοσηρού βαλκανικού επιχειρηματικού περιβάλλοντος, αφήνει ως άλλος Στιβ Τζομπς ελεύθερη τη δημιουργικότητα και τη φαντασία του να μεγαλουργήσουν.
Οσο βρισκόταν στη μετεκλογική Ελλάδα, όλο το πολύτιμο καταστάλαγμα της ευρωπαϊκής κάλπης που είχε σωρευτεί στη διάνοιά του, γεμάτο καίρια συμπεράσματα και λυτρωτικές προθέσεις, έμοιαζε ανίκανο να ξεπροβάλει. Παρέμενε πεισματικά δεμένο και άρρωστα μπλοκαρισμένο στα Κασσελακικά του έγκατα, ανήμπορο να ξεπεταχτεί για να φωτίσει την πλάση μας. Μα μόλις ο Στέφανος βρέθηκε στην πατρώα Αμερική, όλα εντός του ξεκλειδώθηκαν αυτόματα και η πολιτική σοφία του (με τη μορφή μακροσκελούς ανάρτησης) κύλησε πάνω στο βρώμικο πολιτικοκομματικό μας σύστημα, σαν θεραπευτικό γάργαρο νερό που αποκαθαίρει τα πάντα στο διάβα του.
Εγραψε: «Παρέλαβα ένα κομματικό χάος». Από ποιον άραγε; Θυμάται κανείς πώς έλεγαν τον προηγούμενο αρχηγό; Εγραψε παραδίπλα: «Ο δικός μου ΣΥΡΙΖΑ δεν θα πάρει ποτέ μαύρα. Δεν θα έχει άγνωστες πηγές χρηματοδότησης». Οπερ, τίνος ο ΣΥΡΙΖΑ έπαιρνε μαύρα και είχε άγνωστες πηγές χρηματοδότησης; Ο ΣΥΡΙΖΑ του γράφοντος μήπως;
Συνέχισε παρακάτω: «Δεν υπάρχουν τοτέμ στον ΣΥΡΙΖΑ». Η Wikipedia εξηγεί ότι η λέξη «τοτέμ» «περιγράφει κάθε φυσικό αντικείμενο, ζώο ή φυτό, για το οποίο πιστεύουν ότι έχει ιερές ιδιότητες και το θεωρούν προστάτη της πατριάς, της φυλής, και, γενικότερα, ως γενάρχη». Σας θυμίζει κάποιον προκάτοχο του Στέφανου, κάποιον που άπαντες εκεί μέσα κατονομάζουν «ιδρυτή και φυσικό ηγέτη» τους;
Παρακολούθησα μάταιες προσπάθειες κάποιων στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ, την επομένη της αρχηγικής ανάρτησης, να μας πουν ότι ο Στέφανος δεν φωτογράφισε τον Αλέξη. Ακουσα τη Ρένα Δούρου στον Παύλο Τσίμα, για παράδειγμα. Ηταν όλοι τους αξιοθρήνητοι. Ο γάιδαρος στεκόταν μπροστά μας και γκάριζε, αλλά εκείνοι ήθελαν να μας πείσουν ότι πετάει περιχαρής πάνω απ’ το κεφάλι μας. Σε τι δοκιμασία πολιτικού αυτοεξευτελισμού βάζουν τον εαυτό τους, λοιπόν, όλοι τούτοι… γιατί άραγε;
Και ο απελευθερωμένος Στέφανος κατέληξε στην ανάρτησή του ότι η απόπειρα «συγκόλλησης ΣΥΡΙΖΑ και ΠΑΣΟΚ», που συζητείται ευρέως την μετεκλογική περίοδο, είναι το τελευταίο κόλπο του συστήματος για να σώσει τον Μητσοτάκη που καταρρέει. Μέγας είσαι, Κύριε, και θαυμαστά τα ζώα σου. Εκείνος δεν κάλεσε προ ημερών τους βουλευτές του ΠΑΣΟΚ να τον πάρουν τηλέφωνο στο γραφείο του, για να κανονίσουν κοινή κοινοβουλευτική δράση κατά της κυβέρνησης;
Μπροστά δεν ήταν ο Στέφανος όταν ο ινστιτουτιάρχης Τσίπρας συμβούλευε τους συντρόφους του «να διαλέξουν το εμείς έναντι του εγώ»; Τα ΣΥΡΙΖΑϊκά στελέχη δεν μιλούν διαρκώς για την σύγκλιση των προοδευτικών δυνάμεων;
Τώρα όλοι αυτοί έγιναν ξάφνου συνειδητό μέρος του μεγάλου κόλπου της σωτηρίας Μητσοτάκη; Ξανάγινε εχθρός του ο Αλέξης; Πάλι άλλαξε γραμμή σε όλα και για όλους ο Στέφανος; Τι διάβολο, δεν ζαλίζονται εκεί στην Αμερική όταν κάνουν κύκλους κυνηγώντας την ουρά τους;