Ο Κυριάκος Μητσοτάκης έπαψε να ζητεί εκλογές, αλλά φαίνεται πως ετοιμάζεται γι’ αυτές ό,τι και αν θέλει ή λέει ο Ντάισελμπλουμ. Το ίδιο φαίνεται ότι κάνει και ο Αλέξης Τσίπρας, όσο και αν τώρα πανηγυρίζει για την «στήριξη» που έχει από τους ευρωπαϊκούς θεσμούς και κάποιες κυβερνήσεις.
Οι επιλογές και των δύο να προχωρήσουν σε αλλαγές στο επικοινωνιακό τους επιτελείο, το δείχνουν.
Ο χρόνος των εκλογών μπορεί να είναι άγνωστος, αλλά και πάλι κανείς δεν ξέρει τι μπορεί να προκύψει. Αλλωστε ήδη βλέπουμε ότι με αφορμή ένα νομοσχέδιο -που ο Ευκλείδης Τσακαλώτος άθελά του παρουσίασε ως προοδευτικό φερετζέ του ΣΥΡΙΖΑ με το άρθρο του στην «Καθημερινή»- και η προοδευτικότητα έχει τα όρια της στο ετερόκλητο αυτό σύνολο βουλευτών και στελεχών.
Οσο δηλαδή ο υπουργός Οικονομικών περιγράφει το νομοσχέδιο για την ταυτότητα φύλου ως απόδειξη για το ότι ο ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να είναι νεοφιλελεύθερος στην οικονομική πολιτική αλλά να αφήνει προοδευτικό αποτύπωμα (sic) στην κοινωνία, κάποιοι βουλευτές φαίνεται πως προτιμούν να ψηφίζουν μνημόνια, παρά να αναλάβουν το βάρος της προοδευτικότητας.
Συνεπώς, η κοινοβουλευτική πλειοψηφία όσο περνά ο καιρός θα δοκιμάζεται πλέον σκληρά. Και οι εξελίξεις μπορεί να είναι απρόβλεπτες.
Υπό αυτές τις συνθήκες η σημειολογία των επιλογών του Πρωθυπουργού και του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης έχει την αξία της.
Ο μεν πρώτος τοποθετεί στο γραφείο Τύπου του τον Θανάση Καρτερό. Εναν πρώην (;) κομμουνιστή, υπηρέτη της σκληρής γραμμής (όποια και αν είναι αυτή), αρθρογράφο πιστό στις κομματικές επιταγές με μόνο ένα μικρό διάλειμμα θητείας στην ελεύθερη δημοσιογραφική αγορά. Εναν άνθρωπο του κόμματος (του ενός ή του άλλου), ο οποίος δεν διστάζει να στοχοποιεί από τις στήλες του ακόμη και συναδέλφους. Είναι άλλωστε η αγαπημένη τακτική του ΣΥΡΙΖΑ αυτή, εδώ και χρόνια. Και πρόκειται για την σαφέστερη ένδειξη πως ο Τσίπρας θα πάει στις κάλπες σε συνθήκες περίπου πολεμικές.
Στην αντίστοιχη θέση στην ΝΔ θα βρίσκεται πλέον ο Κωνσταντίνος Ζούλας. Σε αντίθεση με τον Καρτερό και όποιες και αν είναι οι θέσεις του, δύσκολα μπορεί κάποιος να τον κατηγορήσει ότι ακολούθησε δημοσιογραφική καριέρα εξαρτώμενη ή συναρτώμενη από το κόμμα και αν κάτι του πιστώνεται είναι η ανεξαρτησία του. Ως προς το ύφος και ό,τι αυτό αντανακλά, οι διαφορές μεταξύ Καρτερού και Ζούλα είναι αβυσσαλέες. Για κάποιους μπορεί αυτό να είναι θέμα γούστου. Και το γούστο του καθενός όμως δείχνει πολλά.
Παράλληλα, στο πεδίο του δημόσιου λόγου, ο κυβερνητικός εκπρόσωπος Δημήτρης Τζανακόπουλος θα έχει απέναντί του τη Μαρία Σπυράκη. Και αυτή η επιλογή του κ. Μητσοτάκη, μοιάζει να επηρεάζεται από το ενδεχόμενο μίας εκλογικής αναμέτρησης. Η κυρία Σπυράκη είναι πολύ πιο έτοιμη από τον Βασίλη Κικίλια να αντεπεξέλθει σε συνθήκες πίεσης, είναι ευρωβουλευτής και δεν θα έχει κώλυμα δημοσίων εμφανίσεων, ενώ αν μεταπηδήσει στην εσωτερική πολιτική σκηνή θα υπάρχει η λύση της εκλόγιμης θέσης στο ψηφοδέλτιο Επικρατείας.
Οι συμβολισμοί των επιλογών Τσίπρα και Μητσοτάκη δείχνουν πολλά για το πώς σκέφτονται και τι εκτιμούν.
Τόσο στην πορεία προς τις εκλογές όσο και για την επόμενη ημέρα.