Στο κυβερνητικό επιτελείο (πρέπει να) έχουν χάσει τη μπάλα. Διότι δεν έχουν καταλάβει ότι είναι άλλο πράγμα να ζητάς «βοήθεια» από ιστορικούς ηγέτες αντίπαλων παρατάξεων για να κατακτήσεις της εξουσία και άλλο για να την διατηρήσεις. Το πρώτο είναι εύκολα επιτεύξιμο, έχει ξαναγίνει. Το δεύτερο σχεδόν αδύνατο.
Στα χρόνια του αντιπολιτευτικού του οίστρου ο Αλέξης Τσίπρας έκανε τα πάντα. Την ίδια στιγμή που απαξίωνε συνολικά τη Μεταπολίτευση και λοιδορούσε τα δύο βασικά κόμματα που την εξέφρασαν(ΠΑΣΟΚ και ΝΔ), δεν δίσταζε να εξυμνεί τους ιδρυτές τους. Ας θυμηθούμε:
-Την ώρα που κυβερνούσε το κόμμα, το οποίο ίδρυσε ο Καραμανλής (ο παλιός) και ο Τσίπρας αποκαλούσε την τότε ηγεσία του (Αντώνης Σαμαράς) «υποχείριο των ξένων και δήμιο του ελληνικού λαού», δεν δίσταζε (ο Τσίπρας) να πηγαίνει σε εκδηλώσεις μνήμης και να εξυμνεί τον Καραμανλή (τον θείο – με τον ανιψιό είχε φανερή πολιτική κολεγιά). Ηξερε πολύ καλά ότι ένα μέρος των παραδοσιακών ψηφοφόρων της ΝΔ (καραμανλικοί) μπορεί να έφταναν στο σημείο να ψηφίσουν ως και την (δική του) αριστερά. Όπως και έγινε στις εκλογές του 2015.
-Την ώρα που ο Τσίπρας χαρακτήριζε το κόμμα, το οποίο ίδρυσε ο Ανδρέας Παπανδρέου, «ολετήρα της Μεταπολίτευσης», δεν δίσταζε να εξυμνεί τον ίδιο (εδώ). Ηξερε πολύ καλά ότι ήταν ο μόνος τρόπος για να τραβήξει τους ψηφοφόρους του και να πάρει την εξουσία. Όπως και έγινε στις εκλογές του 2015.
Ηταν η εποχή που τα κόλπα αυτά έπιαναν. Για πολλούς λόγους, που δεν χρειάζονται ανάλυση. Ο Τσίπρας εμφανιζόταν (εκτός από αριστερός που θα συνέτριβε την Μέρκελ και τον Σόιμπλε) πότε «καραμανλικός» και πότε «ανδρεϊκός». Τότε δεν μπορούσε (ή και δεν ήθελε) να καταλάβει μερικά απλά πράγματα (εδώ) κι έτσι η εξαπάτηση και οι αυταπάτες πήγαιναν σύννεφο. Το (πολύ) πόπολο τσίμπησε, η εξουσία ήρθε, ο Τσίπρας και οι συν αυτώ αριστεροί άρχισαν να συγκυβερνούν με καραμανλικούς και παπανδρεϊκούς.
Όμως, όλα τα καλά έχουν ένα τέλος. Ηρθαν το αριστερό Μνημόνιο, ο αριστερός ΕΝΦΙΑ, τα αριστερά μαχαίρια σε μισθούς και συντάξεις, η αριστερή γενιά (όχι των 700 πλέον, αλλά) των 400 ευρώ και πάει λέγοντας. Τι να σου κάνουν ο Καραμανλής και ο Ανδρέας; Και από τον τάφο τους να σηκωθούν δεν μπορούν να σώσουν τον Τσίπρα.
Μέσα στην παραζάλη τους, ο ίδιος και οι περί αυτόν (φαίνεται να) πιστεύουν το αντίθετο. Αλλιώς, γιατί να γράψει ο Τσίπρας μερικές χιλιάδες λέξεις για να εξυμνήσει (πάλι) τον Ανδρέα; Είναι και ο φόβος από όσα πάνε να γίνουν στο χώρο που κάποτε ένωσε ο Ανδρέας (εδώ) και, αν γίνουν, ο Τσίπρας δεν πρόκειται να διασωθεί ακόμα κι αν βάλει τον Καμμένο να φωνάξει «μαζί σου Ανδρέα για μια Ελλάδα νέα»!
Εν κατακλείδι, η τρικυμία που επικρατεί στο κυβερνητικό επιτελείο τους κάνει να πιστεύουν ότι μπορεί να επαναλάβουν το 2015. Τότε που, μαζί με τις αριστερές πομφόλυγες, πουλούσαν λίγο καραμανλισμό και λίγο παπανδρεϊσμό και όλα πήγαν πρίμα. Πάνε αυτά. Διότι, εκτός όλων των άλλων, οι καραμανλικοί και οι παπανδρεϊκοί ψηφοφόροι έχουν νιώσει στο πετσί τους την παρούσα διακυβέρνηση και (όσοι δεν έχουν ακόμα λακίσει) ετοιμάζονται να επιστρέψουν στην παραδοσιακή κοιτίδα τους.
Εν ολίγοις, μπορεί το 2015 ο Καραμανλής και ο Ανδρέας να ανέβασαν τον Τσίπρα στα ουράνια, αλλά τώρα θα τον βουλιάξουν. Στα ουράνια βρίσκονται εκείνοι. Ο ίδιος κινδυνεύει να βρεθεί στα (εκλογικά) τάρταρα.