Ο Τσίπρας δεν πάει για συμφωνία την Κυριακή, πάει για έξοδο. Μετά από τόσα ψέματα που είπε, απορώ πως υπάρχουν ακόμα τόσα κορόιδα που τον πιστεύουν…
Μόλις γίνει σαφές το πού πάμε, σήμερα, αύριο ή μεθαύριο, ο Τσίπρας θα βγάλει διάγγελμα που θα λέει πως παρά τις προσπάθειες και επιθυμίες του, οι Ευρωπαίοι μας διώχνουν και πως ο ελληνικός λαός θα πει για αλλη μια φορά το περήφανο όχι κ.λπ.
Θα μας έχει βγάλει από την Ευρώπη χωρίς να το έχουμε καλά-καλά καταλάβει.
Δεν σας περιγράφω τι πρόκειται να ακολουθήσει. Έχω γράψει επανειλημμένως στο παρελθόν για το οικονομικό κόστος. Ειλικρινά, φοβάμαι πλέον και για τις πολιτικές συνέπειες.
Εξακολουθώ να πιστεύω πως το οικονομικό κόστος απλά δεν είναι διαχειρίσιμο για την κυβέρνηση και πως αυτό είναι το μεγάλο τους λάθος (όπως του Ιωαννίδη το 1974, που σχεδίασε το πραξικόπημα της Κύπρου στην εντέλεια αλλα δεν πρόβλεψε ο βλάκας πως θα εισβάλουν οι Τούρκοι). Αλλά όταν συμβεί αυτό θα είναι αργά για όλους.
Εντελώς αργά θα είναι, εννοείται, και όταν η ιστορία καταδικάσει τον Τσίπρα με μαύρα γράμματα για την καταστροφή που ενσυνείδητα προκάλεσε.
Αυτό που απουσιάζει την κρίσιμη αυτή στιγμή είναι μια εθνική εφεδρεία, όπως ο Καραμανλής το 1974. Που θα προσωποποιήσει έναν πόλο γύρω από τον οποίο να συσπειρωθούν την τελευταία στιγμή όσοι δεν θέλουν να δεχτούν να πάμε σαν πρόβατα στη σφαγή. Με σύνθημα το αληθινό ΟΧΙ αντί του ψευδεπίγραφου της Κυριακής. ΟΧΙ στη καταστροφή, ΟΧΙ στην έξοδο, ΟΧΙ στην απομόνωση της χώρας και κυρίως ΟΧΙ στον αυταρχισμό που έρχεται κατά πάνω μας με τρομερή ταχύτητα.
Ο πόλος αυτός πρέπει να είναι κάθετα απέναντι στις πολιτικές πρακτικές που έφεραν τα πράγματα εδώ- και δεν μιλάω μόνο για το 2015, αλλά πολύ πιο πίσω. Από την άλλη όμως, δεν υπάρχει ποτέ και πουθενά παρθενογένεση. Ο εχθρός του καλού είναι πάντα το καλύτερο και ο ρεαλισμός και ο πραγματισμός είναι όπλα και όχι κουσούρι.
Ένας τέτοιος πόλος θα ήταν αξιόπιστος για τους Ευρωπαίους που δεν θέλουν πια να βλέπουν τον Τσίπρα μπροστά τους ούτε ζωγραφιστό. Θα ήταν, τότε, διατεθειμένοι να μας προσφέρουν ένα θετικό όραμα και όχι μόνο μνημόνια (την ανάγκη των οποίων, για να λέμε τα πράγματα ωμά, την προκαλούμε εμείς, όπως π.χ. με την οικονομική καταστροφή των τελευταίων πέντε μηνών).
Έχουμε πέντε μέρες να σκεφτούμε για το πώς μπορούμε να σώσουμε τα πράγματα, αν δηλαδή γίνεται να σωθούν εδώ που είμαστε. Αλλά όπως και να είναι, άλλη επιλογή δεν έχουμε.
Κάναμε ως λαός ένα χοντρό λάθος την προηγούμενη Κυριακή. Ίσως να έχουμε ακόμη τα ψήγματα μιας τελευταίας ευκαιρίας. Ας το προσπαθήσουμε.
*Ο Στάθης Ν. Καλύβας είναι καθηγητής Πολιτικής Επιστήμης στο Πανεπιστήμιο Yale.