Ο Γιάννης Μπουτάρης, σε ομιλία του στη συνεδρίαση του δημοτικού συμβουλίου Θεσσαλονίκης, αναρωτήθηκε αν το αεροδρόμιο της Μακεδονίας θα έπρεπε να αλλάξει όνομα. Εξέφρασε έναν προβληματισμό, όπως υποστήριξε, σχετικά με ένα θέμα, στο οποίο έχουμε χάσει και έχουμε πρόβλημα. Ασχέτως αν συμφωνούμε ή όχι μαζί του, είναι μια τοποθέτηση που στηρίζεται σε λογικά επιχειρήματα.
Η τοποθέτησή του φυσικά έγινε αμέσως viral και άρχισε να σχολιάζεται ποικιλοτρόπως. Κάποια από τα σχόλια, έβαζαν σε πρώτο πλάνο το πρόβλημα αλκοολισμού που αντιμετώπιζε κάποτε: «Μετά τις δηλώσεις του Μπουτάρη, νομίζω ότι πριν τον βγάλουν να μιλήσει δημόσια πρέπει να του κάνουν αλκοτέστ», «Ρε Μπουτάρη, η παράλληλη χρήση βιαγκρα-αλκοόλ καταστρέφει συκώτι και καίει εγκέφαλο», «Πάνε και παίρνουν συνέντευξη από τον Μπουτάρη χωρίς να του κάνουν αλκοτέστ. Ντροπή. Βάλτε τον άνθρωπο να κάνει αποτοξίνωση».
Ο Γιάννης Μπουτάρης έχει μιλήσει πολλές φορές για το πρόβλημα αλκοολισμού του. Έχει μιλήσει με θάρρος, χωρίς ταμπού και χωρίς να ωραιοποιεί το θέμα. Έχει αποκαλύψει σκληρές ιστορίες απ’ τη ζωή του, όσο ήταν παραδομένος στο αλκοόλ. Έχει πει για παράδειγμα, ότι υπήρξε εποχή που η σύντροφός του τον μάζευε κάθε βράδυ απ’ τα μπαρ. Έχει μιλήσει βεβαίως και για το πώς ξεμπέρδεψε απ’ αυτή την ιστορία. Όταν η σύντροφός του, του είπε : «Σταματάς ή φεύγω», όταν συνειδητοποίησε ότι έχει γίνει θαμώνας μπαρ αλκοολικών, τότε κατάλαβε ότι πρέπει να το κόψει. Πήγε με τη βοήθεια φίλου του στην Αμερική, όπου ακολούθησε πρόγραμμα απεξάρτησης. Κι έτσι τέλειωσε με το θέμα αλκοόλ, και όπως ο ίδιος έχει πει, τώρα πια δεν πίνει καθόλου.
Κι όμως, τι βρίσκει να προσάψει στον Μπουτάρη ο μέσος Έλληνας, όταν δεν συμφωνεί με την άποψη του; Τον αλκοολισμό. Κάνει πλάκα με το πρόβλημα που κάποτε αυτός ο άνθρωπος βίωσε, και του το φορτώνει ξανά, σαν να το έχει ακόμα. Κάνει πλάκα και αστεία, του στιλ, τι λέει ο αλκοόλας τώρα..
Δύο πράγματα καταλαβαίνεις απ’ τα σχόλια περί αλκοολισμού που έγιναν για το δήμαρχο Θεσσαλονίκης, με αφορμή την πρόσφατη τοποθέτησή του. Το ένα είναι η δυσκολία μας να βγάλουμε πάνω απ’ τους ανθρώπους στίγματα. Αυτό φυσικά δεν συμβαίνει μόνο με τον Μπουτάρη, συμβαίνει με όλους τους ανθρώπους που έχουν βιώσει παρόμοιες ιστορίες εξάρτησης από αλκοόλ, ναρκωτικά, τζόγο κτλ. Δεν πάει ο άλλος να έχει αποτοξινωθεί, δεν πάει να έχει νικήσει την εξάρτησή του, το στίγμα δεν το βγάζουμε με τίποτα από πάνω του. Μπουτάρης αλκοολικός μια φορά, Μπουτάρης αλκοολικός για πάντα, στη συνείδησή μας.
Το δεύτερο πράγμα που καταλαβαίνει κανείς είναι η δυσανεξία μας απέναντι σε απόψεις με τις οποίες δεν συμφωνούμε. Για να τις αντικρούσουμε, βγάζουμε τον πιο χυδαίο εαυτό μας. Εκείνον που δεν διστάζει να χρησιμοποιήσει ακόμα και την αδυναμία του άλλου και να αστειευτεί μαζί της. Μια αδυναμία που δεν ισχύει πια αλλά εμείς της δίνουμε ξανά υπόσταση, προκειμένου να αποδυναμώσουμε τον άλλο και να εξευτελίσουμε την άποψη με την οποία τυχαίνει να μη συμφωνούμε.
Όσοι επιτίθενται στον Μπουτάρη χρησιμοποιώντας ως παρανομαστή τον αλκοολισμό, είναι εκφραστές μιας μικροπρεπούς και χυδαίας νοοτροπίας που δεν μας τιμά καθόλου σαν λαό.
Υ.Γ.: Και άντε πες ότι ένας δήμαρχος το είπε αυτό πιωμένος. Το επιχείρημα δεν αποδυναμώνεται και παραμένει ορθό. Αν τα είπε πιωμένος, είναι πολύ πιο νηφάλιος απ’ αυτούς που μετέφραζαν ως δάκρυ της Παναγίας ένα ψιλόβροχο.