Δεν ξέρω αν το κόλπο είναι παλιό και δεν πιάνει πια, αλλά μια χαρά το παίζουν στη σημερινή κυβέρνηση. Ποιο κόλπο; Ο ένας να τα λέει «αριστερά» και να του απαντάει ο άλλος από «δεξιά». Τα εισαγωγικά στις λέξεις μπαίνουν όχι επειδή δεν αποδίδουν το νόημα όσων λένε, αλλά επειδή αυτό που προέχει είναι να διατηρηθεί αυτός ο πολιτικο-ιδεολογικός αχταρμάς, που συντηρεί την (αν)ιερη συμμαχία και, τελικά, μια κυβέρνηση που θα αποτελέσει ανεξίτηλο στίγμα για την πρώτη φορά κυβερνώσα Αριστερά.
Η διαμάχη Νίκου Βούτση – Πάνου Καμμένου για τις μαθητικές παρελάσεις και τη θρησκεία (εδώ) είναι ασήμαντη. Οταν ΣΥΡΙΖΑ και ΑΝΕΛ σφιχταγκαλιάστηκαν για να καταργήσουν τα Μνημόνια των άλλων (απολαύστε εδώ) και μετά αλυσοδέθηκαν για να φέρουν το δικό τους, είναι αστείο να γίνεται συζήτηση για τις «ιδεολογικές» διαφορές που έχουν. Και είναι μέγιστη υποκρισία να προσπαθούν τα δικά τους ή τα φιλικά τους μέσα (εδώ και εδώ) να στρέψουν το ενδιαφέρον στην «αριστερή» οπτική του Προέδρου της Βουλής, ενώ ξέρουν ότι η «δεξιά» οπτική του προέδρου των ΑΝΕΛ είναι χρήσιμη για να συγκρατεί στον συνεταιρισμό τους εθνικοπατριώτες και θρησκευόμενους.
Με άλλα λόγια, μπορεί η έμμεση θέση του Βούτση υπέρ της κατάργησης των μαθητικών παρελάσεων να επαναφέρει το παλιό αριστερό αίτημα, αλλά τώρα πλέον δεν υπάρχει το παλιό άλλοθι. Κυβέρνηση είναι, ας το κάνουν. Αμ δε. Ο συνεταίρος Πάνος μπορεί να ξεφτιλίστηκε πέφτοντας «στα τέσσερα» με τα Μνημόνια, αλλά είναι έτοιμος να ορθώσει το εθνικοπατριωτικό το ανάστημα, για να κρατήσει στις ράγες το τρενάκι των αριστερών συνοδοιπόρων του. Και το πετυχαίνει μια χαρά, αν κρίνουμε από το πώς «καθαρίζει» συναδέλφους του που πήγαν να κάνουν κάτι μη «ορθόδοξο» (εδώ).
Ομως, είναι τουλάχιστον υποκριτικό να τα βάζουν με τον «σύντροφό» τους (εδώ). Αυτός είναι συνεπής με όσα (διακηρύσσει ότι) πιστεύει: παρελάσεις, πατρίς-θρησκεία-οικογένεια και τα συναφή. Οι ίδιοι βολοδέρνουν μεταξύ κάποιων αριστερών διακηρύξεων και μιας κυνικής διακυβέρνησης.
Οταν έχεις αποφασίσει ότι θα πας μέχρι τέλους με τον Καμμένο, είναι άνευ σημασίας να «τσακώνεσαι» μαζί του για τις μαθητικές παρελάσεις. Και είναι απορίας άξιον πώς η φιλελεύθερη υποτίθεται- ΝΔ σπεύδει να πάρει μέρος στη «διαμάχη» Βούτση – Καμμένου, τασσόμενη στο πλευρό του άλλοτε «σπλάχνου» της. Καμιά απορία όμως. Η ΝΔ «κυνηγάει» τους ψηφοφόρους που ο Καμμένος προσπαθεί να κρατήσει στο συνεταιρισμό ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ, μέσω εθνικοπατριωτικών και θρησκευτικών εξάρσεων, που ο αριστερός συνεταίρος «θέλει» να απωθεί.
Ματαίως. Ο Καμμένος θα είναι διαρκώς παρών, για να τους θυμίζει ότι αποτελεί την ελαστική («δεξιά») συνείδησή τους, την τόσο απαραίτητη στην κατάκτηση, άσκηση και διατήρηση της εξουσίας. Και με τη συνείδηση ισχύει αυτό που αποδίδεται στον αμερικανό πολιτικό Φρανκ Κλάρκ: «Η συνείδηση είναι σαν την οδοσήμανση. Μας λέει τι δεν πρέπει να κάνουμε, αλλά δεν μας εμποδίζει να το κάνουμε».