Τον Ιούλιο του 2015 η ελληνική οικονομία υπέστη τη μεγαλύτερη δυνατή υφεσιακή πίεση, δηλαδή την επιβολή των capital controls. Δεν υπάρχει πιο υφεσιακό μέτρο, μετά είναι ο πόλεμος.
Η κυβέρνηση πανηγυρίζει επειδή το πρώτο τρίμηνο του 2017 καταγράφεται ανάπτυξη 0,4%. Δουλευόμαστε. Μετά την επιβολή των capital controls και το υφεσιακό σοκ στην οικονομία, μαρούλια να φυτέψεις, θα πάρεις θετικό αναπτυξιακό πρόσημο.
H «πολυπόθητη ανάπτυξη», που λέει και το Μαξίμου, ήρθε μετά από αναθεώρηση των στοιχείων που, αρχικά, έδειχναν ύφεση κατά 0,5%. Αν το δεις με σκωπτική διάθεση, έχουμε μία οικονομία στην οποία η απόσταση από την ύφεση ως την ανάπτυξη είναι μία αναθεώρηση δρόμος. Στην πραγματικότητα μιλάμε για μερικές εκατοντάδες εκατομμύρια μέσα σε ένα ΑΕΠ 40 δις ευρώ, στο πρώτο τρίμηνο του έτους.
Όμως περισσότερο ενδιαφέρον –και απορία- προκαλούν τα στοιχεία από τα οποία προήλθε η ανάπτυξη. Εχουμε αύξηση ιδιωτικών επενδύσεων κατά 11, 2%, ενώ η κατανάλωση των νοικοκυριών αυξήθηκε κατά 1, 7%. Είμαστε σίγουροι ότι το μετράμε καλά; Διότι αν έχουμε αύξηση επενδύσεων 11,2% σε περιβάλλον αστάθειας, χωρίς κλείσιμο αξιολόγησης, τότε όταν ομαλοποιηθούν στοιχειωδώς τα πράγματα, οι οικονομίες του πλανήτη θα φάνε τη σκόνη μας. Ενδιαφέρον έχει και η αύξηση στην κατανάλωση των νοικοκυριών. Από πού στο διάολο είναι αυτά τα λεφτά; Εκτός και αν βγει κάποιος και μας πει ότι τα νοικοκυριά αισθάνονται ασφαλή και αρχίζουν πλέον και ξοδεύουν, κάνοντας το γνωστό τηλεφώνημα στον κυρ Στέφανο.
Τέλος πάντων, όπως λένε και άνθρωποι που παρακολουθούν πιο στενά τα πράγματα, οι αριθμοί είναι ακόμα πολύ μικροί για να στοιχειοθετήσουν τάση. Το θέμα είναι αν, μεσοπρόθεσμα, υπάρχουν οι προοπτικές για να δούμε και εμείς το πρόσωπο της ανάπτυξης, μήπως και θυμηθούμε με τι μοιάζει. Αυτή τη στιγμή, λοιπόν, η χώρα είναι ουραγός στους δείκτες ανταγωνιστικότητας, η επιχειρηματικότητα υφίσταται θηριώδεις φορολογικές και ασφαλιστικές επιβαρύνσεις, ενώ η απομείωση του χρέους, που συνεπάγεται βιωσιμότητα και έξοδο στις αγορές, φαίνεται ότι θα καθυστερήσει. Πού ακριβώς εδράζεται η αισιοδοξία του Μαξίμου για επανάκαμψη στη σφαίρα της ανάπτυξης;
Ποιος –και γιατί- να επενδύσει τώρα στην Ελλάδα, με εξαίρεση τον τουρισμό; Και για ποιο λόγο να εκδηλώσει κάποιος ενδιαφέρον για τις αποκρατικοποιήσεις, όταν, ακόμα, δεν γνωρίζουμε τι θα γίνει με το χρέος;
Η κυβέρνηση θα είχε κάθε λόγο να πανηγυρίζει για την επιστροφή στην ανάπτυξη, αν όντως είχε βάλει την οικονομία πάνω στις ράγες. Δεν το έκανε. Δεν έχει βέβαια και άλλη λύση, χρειάζεται ένα καλό νέο. Θα το πει το Μαξίμου, θα το φωνάζει η ΕΡΤ και θα εμφανιστεί στα φιλικά πρωτοσέλιδα. Εντάξει, να το χαρούμε όλοι. Και μετά;