Οι σούπερ ήρωες, δημιουργήματα ευφάνταστων σχεδιαστών κόμικς, πλάσματα εξωπραγματικά που κατέχουν ξεχωριστή θέση στην ιστορία της ποπ κουλτούρας, τα τελευταία χρόνια επανακάμπτουν από τηλεοράσεως αλλά και στο κινηματογραφικό πανί -μεταξύ άλλων αυτές τις μέρες προβάλλεται και στην Ελλάδα ο νέος Σπάιντερμαν («Spider-Man: Homocoming»). Ο κόσμος εξακολουθεί να συγκινείται από τις πράξεις τους όπως επιβεβαιώνει η θερμή υποδοχή που συνήθως έχουν τέτοια σίριαλ και ταινίες. Φυσικό είναι. Ο ηρωισμός δημιουργεί ανάταση όχι μόνο στον ίδιο τον ήρωα, αλλά και σε εκείνους που παρακολουθούν και χειροκροτούν τα ανδραγαθήματά του.
Οταν μιλάμε για ήρωες, δεν αναφερόμαστε μόνο στον Σούπερμαν που με κάθε ευκαιρία σώζει τον κόσμο. Μιλάμε και για μικρότερου βεληνεκούς σταρ, για τους ήρωες τσέπης που μπορεί να δημιουργήσει η τηλεόραση, το μέσο μαζικής ενημέρωσης και ψυχαγωγίας με τη μεγαλύτερη διείσδυση στα νοικοκυριά του κόσμου. «Ηρωες» προς κατανάλωση του φιλοθεάμονος κοινού είναι και οι παίκτες του «Survivor» που προ ημερών ολοκληρώθηκε με τη νίκη του Γιώργου Αγγελόπουλου, του επονομαζόμενου και Ντάνου. «Ηρωες» κατασκευασμένοι για να ψυχαγωγήσουν. Δηλαδή ήρωες γιαλαντζί, συστατικά μίας ακόμα συνταγής που προορίζεται για να χορτάσει τους τηλεθεατές. Το φαγητό πέτυχε! Πέτυχε τόσο ώστε ο ΣΚΑΙ να έχει ήδη στα σκαριά το «Survivor 2» και το Ε να ετοιμάζει το (ένας Θεός ξέρει τι θα δούμε) «Survival secrets». Στο μεταξύ εμείς καλούμαστε να ζήσουμε μερικούς μήνες, ώσπου να βγουν στον αέρα τα νέα σόου, χωρίς «Survivor». Θα τα καταφέρουμε χωρίς να πάθουμε στερητικό σύνδρομο;
Θα τα καταφέρουμε! Ο τηλεοπτικός εθισμός έχει ημερομηνία λήξης, τελειώνει με το που σταματάει η προβολή του παιχνιδιού που μας άρεσε, που μας γοήτευσε, που μας ξετρέλανε. Και οι ήρωες που δημιούργησε, αφού περάσουν ως καλεσμένοι από μερικές ακόμα εκπομπές, αφού δώσουν μία-δύο συνεντεύξεις και φωτογραφηθούν για κανένα εξώφυλλο (με μαγιό, για φαίνονται οι γραμμώσεις) θα ξεχαστούν. Μία ακόμα ψυχαγωγική εκπομπή ήταν το «Survivor», μία από τις πάμπολλες ψυχαγωγικές εκπομπές που έχουμε δει στα τριάντα (περίπου) χρόνια ιδιωτικής τηλεόρασης στην Ελλάδα. Και αν έκανε επιτυχία, ήταν επειδή ήρθε την κατάλληλη εποχή (μία περίοδο με φτωχό τηλεοπτικό πρόγραμμα) και πρόσφερε εκείνο ακριβώς που είχε ανάγκη ο μέσος και τόσο επιβαρημένος από τα προβλήματα της καθημερινότητάς του τηλεθεατής: θέαμα, σασπένς, δράση, παιχνίδι, όμορφες εικόνες από τα μέρη που αποκαλούμε «εξωτικούς παραδείσους», αφορμές για κουτσομπολιό, οφθαλμόλουτρα (οι περισσότεροι παίκτες ήταν ιδιαίτερα ευειδείς και καλλίγραμμοι), και μια παρέα μίνι «ηρώων» να μας θυμίζουν με τον αγώνα τους πώς ο άνθρωπος είναι γεννημένος για να επιβιώνει.
Το «Survivor» τα είχε όλα: και ευγενή άμιλλα και ξεκατίνιασμα, και μηνύματα συνεργασίας και αλτρουισμού και χτυπήματα κάτω από τη μέση, και το μεγαλείο του ανθρώπου που αγωνίζεται για κάτι ευγενικό, και την μικρότητά του όταν επιστρατεύει αμφιλεγόμενες ή και κατάπτυστες τακτικές. Μικρογραφία μιας ολόκληρης κοινωνίας, ας πούμε της κοινωνίας μας, όπως όλα εξάλλου τα παιχνίδια-ριάλιτι, ήταν ένα πολυπρισματικό σόου που έδινε στον κάθε θεατή αυτό που ήθελε να πάρει. Ετσι, μας έδωσε ακόμα και την ευκαιρία να ασχοληθούμε ξανά με το εθνικό σπορ μας, τον διχασμό: Με τους μισούς να δηλώνουν «εγώ δεν έχω δει ούτε δέκα λεπτά» και να κατηγορούν τους φανατικούς ως εθισμένους στην ευτέλεια, και με τους φανατικούς (ή έστω τους fun) να χαρακτηρίζουν τους αρνητές δήθεν και ψευτοκουλτουριάρηδες.
Ο αφελής και ανούσιος «καυγάς» ανάμεσα στους Survivor-λάτρεις και τους Survivor-μάχους κρατά ακόμα, σιγά-σιγά όμως θα κοπάσει. Ως το «Survivor 2». Τότε μπορεί και να ξαναφουντώσει. Μπορεί και όχι, αν στο μεταξύ κάποιο άλλο τηλεοπτικό πρόγραμμα, καλύτερο ή και χειρότερο, έχει κερδίσει την προτίμηση των τηλεθεατών. Γιατί ακόμα και στον κόσμο των προορισμένων για να νικούν «Survivor(s)», ουδείς αναντικατάστατος. Το τηλεοπτικό παιχνίδι πάντα συνεχίζεται, με άλλους παίκτες, με άλλους όρους, με τον Ντάνο του μέλλοντος να περιμένει τη σειρά του για τα δικά του λίγα ή πολλά λεπτά δημοσιότητας. Και με τους τηλεθεατές της κάθε εποχής, να δημιουργούν και να αποθεώνουν τους δικούς τους ήρωες-τσέπης, αντίδοτα στην πλήξη και στις πιέσεις της καθημερινότητάς τους.