Απόψεις

Η βαρβαρότητα του ελληνικού κράτους

Ο Μηνάς Χατζησάββας πέθανε ενώ ακόμα είχε να προσφέρει πολλά στο θέατρο και στον κινηματογράφο. Επιθυμία του ήταν να έχει μια πολιτική κηδεία και να αποτεφρωθεί...
Ανδρέας Ζαμπούκας

Ένας υπέροχος και κυρίως ελεύθερος άνθρωπος έφυγε από τη ζωή. Τόσο έπρεπε να ζήσει, τόσο έζησε. Ο Μηνάς Χατζησάββας πέθανε ενώ ακόμα είχε να προσφέρει πολλά στο θέατρο και στον κινηματογράφο.

Επιθυμία του ήταν να έχει μια πολιτική κηδεία και να αποτεφρωθεί. Οπως δικαιούται ο κάθε πολίτης που ζει και δημιουργεί σε μια συνταγματική Δημοκρατία με σεβασμό στα ανθρώπινα δικαιώματα και στις ελευθερίες του ατόμου. Κι όμως, ο Μηνάς Χατζησάββας θα «ταξιδέψει» αναγκαστικά στο εξωτερικό για να αποτεφρωθεί μετά την πολιτική κηδεία… Ο συνάδελφός του ηθοποιός Γιώργος Κοτανίδης κοινοποίησε την τελευταία επιθυμία του και αναφέρει: «Η κηδεία του θα είναι πολιτική όπως επιθυμούσε ο ίδιος και θα γίνει την Τετάρτη στις 12.00 στο Α’ Νεκροταφείο. Σύμφωνα με την επιθυμία του θα ακολουθήσει αποτέφρωση του νεκρού που θα γίνει εκτός Ελλάδας, λόγω βαρβαρότητας της ελληνικής πολιτείας που αρνείται να επιτρέψει την καύση των νεκρών…».

Αναρωτιέμαι, πραγματικά, μέχρι πού μπορεί να φτάσει το θράσος αυτών των ανθρώπων που συντηρούν αυτό το πανίσχυρο φασιστικό δίκτυο της αυθαιρεσίας. Aναρωτιέμαι για άλλη μια φορά, με ποιο δικαίωμα επιτρέπουμε σε μια ευνομούμενη πολιτεία να συντηρεί ένα παράλληλο «εθιμικό φέουδο» μέσα στο συνταγματικό της κράτος. Από πού κι ως πού η Εκκλησία ασκεί τέτοια επιρροή σε θεσμούς και διοικήσεις, ώστε να μην μπορούν ακόμα οι πολίτες να διαχειριστούν το ίδιο τους το σώμα και μετά θάνατον.

Πρόκειται για μια τεράστια βιομηχανία που δεν θέλει να χάσει ούτε έναν δήμο της χώρας. Ούτε μια περιοχή στην επικράτεια. Γιατί πολύ απλά γνωρίζει ότι θα ανοίξει ο ασκός του Αιόλου και θα σπάσουν χρυσοφόρα δίκτυα, με απώλειες εκατομμυρίων ευρώ.

Χάρη σε μια τροποποίηση της νομοθεσίας που έγινε πέρυσι, τα αποτεφρωτήρια δεν ανήκουν πλέον χωρικά στα νεκροταφεία. Ελα όμως που το δικαίωμα ίδρυσης αποτεφρωτηρίου νεκρών εξακολουθούν να έχουν μόνο οι δήμοι! Οι οποίοι δεν μπορούν να αντισταθούν επαρκώς στις αντιδράσεις της Εκκλησίας και ακραίων θρησκευτικών κύκλων. Και ο πλησιέστερος διαθέσιμος χώρος βρίσκεται στη Σόφια της Βουλγαρίας και είναι ιδιωτικός.

Ας μη γελιόμαστε. Εχουμε να κάνουμε με εμπόριο ψυχών και θανάτου. Πρόκειται για μια τεράστια βιομηχανία που δεν θέλει να χάσει ούτε έναν δήμο της χώρας. Ούτε μια περιοχή στην επικράτεια. Γιατί πολύ απλά γνωρίζει ότι θα ανοίξει ο ασκός του Αιόλου και θα σπάσουν χρυσοφόρα δίκτυα, με απώλειες εκατομμυρίων ευρώ.

Σε κάθε τέτοια όμως περίπτωση εκείνο που με τρομάζει είναι η στάση της πολιτείας και ειδικά των δημάρχων. Μα ούτε ένας δεν κατάφερε μέχρι τώρα να κερδίσει τη μάχη; Ούτε καν ο Μπουτάρης που ο ίδιος μετέφερε τη γυναίκα του στη Βουλγαρία;

Είναι ντροπή για μια Δημοκρατία να παραδίδεται στη δικτατορία «ομάδων ειδικών συμφερόντων». Είναι χρέος των δημάρχων και των τοπικών κοινωνιών να απαιτήσουν και σ’ αυτό αλλά και σε άλλα πολλά  ζητήματα, μικρές ή μεγάλες επαναστάσεις από τους πολίτες τους. Είναι χρέος και κάποιων φωτισμένων ανθρώπων της Εκκλησίας να αποστασιοποιηθούν από τον αξιακό αμοραλισμό της, μήπως και περισώσουν κάτι από τον αναχρονισμό της.