Η πρώτη εμφάνιση του Κυριάκου Μητσοτάκη ήταν όπως ακριβώς την περίμεναν όσοι γνωρίζουν προσωπικά τον νέο πρόεδρο της Νέας Δημοκρατίας, αλλά και όσοι παρακολουθούν στενά τα όσα συμβαίνουν στον κοινοβουλευτικό βίο της χώρας.
Τηρουμένων των αναλογιών, ο Μητσοτάκης τα πήγε ικανοποιητικά. Βασικά, κάτι παραπάνω από ικανοποιητικά.
Δεν είναι οτι δεν έκανε το «τσαφ», το να αποφύγεις το λάθος είναι το ζητούμενο σε νηπιακό στάδιο στην πολιτική. Ηταν άνετος, αεράτος και έδειξε πως «το έχει». Ηταν και λίγο άνευρος, ωστόσο αυτό δεν είναι κατ’ ανάγκην κακό. Εχουμε χορτάσει από πολιτικούς που υψώνουν τους τόνους μόνο και μόνο για να ικανοποιήσουν τον κομματικό εγωισμό της εκλογικής πελατείας τους.
Η παρθενική αντιπαράθεση Μητσοτάκη-Τσίπρα ήταν, επιτέλους-, αυτό που έπρεπε να είναι. Πολιτική. Είχε την επιχειρηματολογία της κάθε πλευράς και -επίσης επιτέλους- ευδιάκριτο διαφορετικό ιδεολογικό στίγμα.
Δεν θυμίζει σε τίποτα τον Σαμαρά, ούτε στη ρητορική του, ούτε στην ψευτομαγκιά του. Δεν θυμίζει σε τίποτα το παραγοντίστικο ύφος του Μεϊμαράκη
Το σημαντικό, όμως, με τον Μητσοτάκη δεν ήταν η σύγκριση με τον Τσίπρα. Εχει όλο τον χρόνο μπροστά του για να αποδομήσει ή να αποδομηθεί από τον ένοικο του Μαξίμου. Το σημαντικό ήταν αλλού. Στη σύγκριση με τους προκατόχους του στη Νέα Δημοκρατία.
Δεν μπορείς να μην παρατηρήσεις τις διαφορές. Δεν θυμίζει σε τίποτα τον Σαμαρά, ούτε στη ρητορική, ούτε στο ύφος του. Από τις πιο χαρακτηριστικές εικόνες του κοινοβουλευτικού βίου της τριετίας 2012-2015 ήταν ο Σαμαράς να αγορεύει από το βήμα με μια ψευτομαγκιά που θύμιζε δεκαετία του ’50. Το γρέζι και το χρωμάτισμα στη φωνή, οι μορφασμοί με νόημα προς τον -τότε καθήμενο στα κάτω έδρανα- Τσίπρα, το χέρι στην τσέπη. Το μόνο που έλειπε ήταν το κομπολόι.
Αλλά δεν θύμιζε σε τίποτα και τον Βαγγέλη Μεϊμαράκη, ούτε στο στιλ του, ούτε στη «φιλική» του σχέση εντός Βουλής. Παραγοντίστικη λογική και φιλοφρονητικές φανφάρες με τον -εδώ και ένα χρόνο καθήμενο στα πάνω έδρανα- Τσίπρα.
Τι άλλο έκανε ο Κυριάκος;
Ανέφερε δύο με τρεις φορές το όνομα του Γιαννίτση. Ως παράδειγμα. Και επικαλέστηκε και ατάκες από τις ομιλίες του. Θέλει θάρρος να το κάνεις αυτό. Εκανε και την αυτοκριτική του κόμματός του. Αυτό κι αν θέλει θάρρος να το κάνεις.
Κάτι τέτοιες κινήσεις, κάτι τέτοιες εμφανίσεις είναι αυτές που δίνουν το στίγμα σε μία παράταξη. Κάτι τέτοιες λογικές είναι που χαρακτηρίζουν έναν πολιτικό που θέλει να γίνει ηγέτης.
Δεν ήταν κάτι το τρομερό η παρθενική εμφάνιση του Μητσοτάκη στη Βουλή, υπό τον νέο του ρόλο. Ξέρετε, όμως, το ρητό με τους τυφλούς και τον μονόφθαλμο…