Οταν τη δεκαετία του ’80 μαζεύονταν οι αντιεξουσιαστές των Εξαρχείων και των σχολών κραδαίνοντας τα ρόπαλά τους, ο τότε Αττικάρχης Νίκων Αρκουδέας, αντί να διατάζει έφοδο των ΜΑΤ, πήγαινε μόνος του στο μπλοκ τους και άρχιζε να τους νουθετεί. Δεν τον πείραζαν, συζητούσαν για ώρα μαζί του διάφορα βαθιά ιδεολογικά ζητήματα, μετά αυτός έφευγε, εκείνοι φώναζαν το σύνθημα «Αλλαγή δεν γίνεται, χωρίς τον Αρκουδέα / αυτός δεν είναι άνθρωπος, είναι μια ιδέα» κι έπειτα ορμούσαν και τα έκαναν ρημαδιό.
Από τότε μέχρι και σήμερα, μόνο δύο πράγματα έχουν αλλάξει. Πρώτον, ο Νίκων του διαλόγου δεν βρίσκεται πια στην ενεργό δράση (ούτε στη ζωή από τα 2005) και δεύτερον, στις τάξεις των κάποτε καθαρών αντιεξουσιαστών έχει πια εισχωρήσει κάθε καρυδιάς καρύδι. Μπαχαλάκηδες, χούλιγκαν, πρεζέμποροι, εθισμένοι χρήστες ναρκωτικών, διαρρήκτες, αλλοδαποί και εγχώριοι καταζητούμενοι, τζούφιοι αναρχοαυτόνομοι δίχως ιδέα περί αναρχισμού, πλανόδιοι πωλητές προϊόντων-μαϊμούδων, μετεκπαιδευόμενοι εξεγερτικοί από ξένες χώρες και ανήλικοι που αναζητούν κυψέλες ένταξης.
Ολοι αυτοί υπήρχαν πάντα, μόνο που από τον καιρό του Μπαϊρακτάρη και των κουτσαβάκηδων έως και τη δεκαετία του ’80, ποτέ δεν διανοήθηκαν να βάλουν ψευτο-ιδεολογικό μανδύα στη δράση τους, ούτε να χρησιμοποιήσουν ως ορμητήρια παρανομίας διάφορα κτιριακά φρούρια στο κέντρο των πόλεων που ο νόμος κατοχυρώνει ως «ελεύθερα αστυνομίας».
Αυτή η «τριπλέτα» που περιλαμβάνει σύναξη παρανόμων κάθε λογής και απόχρωσης, ιδεολογικο-πολιτική τους κάλυψη και φρούρια που ο νόμος προστατεύει από τον εαυτό του, αποτελεί 100% μοναδική ελληνική συνταγή, άγνωστη σε οποιαδήποτε άλλη γωνιά του κόσμου. Εξ ου και ο τουρισμός αντιεξουσιαστών από όλα τα μήκη και τα πλάτη, προς τη Γη της Επαγγελίας που λέγεται Εξάρχεια.
Σχεδόν 50 χρόνια τώρα προσπαθεί το ελληνικό κράτος να σπάσει αυτό τον τριπλό γόρδιο δεσμό. Με εξαίρεση την περίοδο Τσίπρα που οι τύποι ένιωθαν ότι διέθεταν κρατική κάλυψη, όλοι οι υπόλοιποι πρωθυπουργοί και υπουργοί κάπως προσπάθησαν να καταπολεμήσουν το φαινόμενο. Σκληροί ή μαλακοί, ιδεολογικά ευαισθητοποιημένοι ή μπατσικά αποκτηνωμένοι, με όπλο την ανάλυση ή το ξυλίκι και το χημικό, όλοι τους τελικά έκαναν μια τρύπα στο νερό. Η «τριπλέτα» αποδεικνύεται επί μισό αιώνα ισχυρότερη της πολιτικής βούλησης των αρχόντων μας και των επιχειρησιακών δυνατοτήτων του κράτους μας.
Αυτές τις ημέρες ξαναζούμε μια σκηνή του ίδιου παμπάλαιου έργου. Προσωρινή έξαρση της βίας – προσωρινή, σκληρότερη απάντηση της αστυνομίας. Μετά, και οι δύο πλευρές θα μαλακώσουν ξανά για να ανασυνταχθούν θριαμβολογώντας. Το μεν κράτος υποστηρίζοντας ότι αντέδρασε καίρια και κατάφερε να φέρει τα φαινόμενα βίας στο κατώτερο ιστορικό σημείο τους, οι δε ιδεολόγοι μπαχαλάκηδες υποστηρίζοντας ότι έγραψαν μια ακόμα χρυσή σελίδα στην ιστορία τους που θα τροφοδοτήσει τις εξεγέρσεις του μέλλοντος. Κάτι σαν το Ισραήλ και τους Παλαιστίνιους. Οσο θα δούμε ολοκληρωτική νίκη του ενός ή ειρήνευση εκεί στη Μέση Ανατολή, άλλο τόσο θα τη δούμε και στο κέντρο της Αθήνας. Και δεν είμαι κυνικός, πραγματιστής είμαι.