Αν προσέξετε στους αγώνες της Εθνικής, στις εξέδρες συνήθως ο φανατισμός ξεχειλίζει ενώ στον αγωνιστικό χώρο οι παίκτες απλώς κάνουν τη δουλειά τους. Παθιάζονται και αυτοί ασφαλώς, αλλά το βλέπεις ότι απέναντί τους έχουν συναδέλφους τους που ζουν από την ίδια δουλειά και όχι εχθρούς που θέλουν να εξοντώσουν όπως ορισμένοι χούλιγκαν. Πάντα στις κερκίδες τα πάθη είναι πιο οξυμένα, τα αίματα ανάβουν πιο εύκολα, τα συνθήματα πιο αχαλίνωτα, οι εκδηλώσεις πιο ξέφρενες. Και βέβαια, αφού μιλούμε για αγώνες Εθνικής, εύκολες είναι και οι εθνικιστικές υστερίες από ορισμένους.
Οταν τελειώνει ο αγώνας οι φίλαθλοι στη μεγαλύτερη πλειοψηφία τους έχουν εκτονώσει τα προσωπικά και εθνικιστικά τους απωθημένα και γυρίζουν στην κανονική ζωή τους. Οι παίκτες μένουν στο γήπεδο, επίσης στην κανονική ζωή τους, αυτό που έζησαν στο παιχνίδι, αυτό που ζουν σε κάθε παιχνίδι. Η νίκη είναι χαρά και κερδισμένοι βαθμοί, η ήττα θλίψη που θα τους ακολουθεί όταν οι ξετρελαμένοι της κερκίδας θα την έχουν ξεχάσει. Είναι η διαφορά του πρωταγωνιστή από τον θεατή, η διαφορά της πραγματικής ζωής από τις φαντασιώσεις, τις ονειρώξεις, τις προβολές, τις αυταπάτες, τις ταυτίσεις, τις ηρωοποιήσεις που κατασκευάζει παροδικά στο μυαλό του ο αμέτοχος που παρακολουθεί απ΄έξω.
Είναι και η διαφορά του κατοίκου μιας χώρας από τον ομογενή που γεννήθηκε αλλού ή ζει μακριά για πολλές δεκαετίες. Για τον πρώτο πατρίδα είναι το μέρος που ζει αυτός και τα παιδιά του, για τον άλλο είναι όνειρο, αναμνήσεις, διηγήσεις, εξιδανικεύσεις. Ο πρώτος ψηφίζει για το μέλλον του και υφίσταται τις επιλογές της ψήφου του, ο ομογενής θέλει να ψηφίσει για το παρελθόν των παππούδων του και να συνεχίσει τη ζωή του σε μια άλλη χώρα. Ο πρώτος παίζει, ο άλλος παρακολουθεί από μακριά.
Ακόμα πιο αντιδημοκρατικό είναι το επιχείρημα ότι αυτοί είναι καλοί και επιτυχημένοι Ελληνες. Δηλαδή θέλουμε κάποιου είδους κηδεμόνευση από ικανότερους, μια βελτίωση του μείγματος από πιο ευγενή υλικά;
Θυμάστε σε διάφορες στιγμές εθνικιστικών εξάρσεων (Μακεδονικό και άλλα) πόσο φανατικοί κατά κανόνα ήσαν οι Ελληνες της διασποράς; Οι ελληνικές εφημερίδες του εξωτερικού και τα διάφορα ελληνικά lobbies ήσαν πάντα ταυτισμένα με την πιο εθνικιστική εκδοχή των πραγμάτων, ένιωθαν ότι ήσαν υποχρεωμένοι να υπερασπιστούν τις ιερές παρακαταθήκες των παππούδων τους χωρίς όμως κόστος για τους ίδιους- εμείς ακολουθούσαμε με τη φλογερή τους παρότρυνση αδιέξοδες πολιτικές, αυτοί ζούσαν το πατριωτικό τους όνειρο συνεχίζοντας ανενόχλητοι τις ζωές τους σε άλλες χώρες.
Είναι λάθος η ψήφος των ομογενών που ζητά με επιμονή ο κ. Μητσοτάκης (ασχέτως αν είναι λάθος και η αφορμή που βρήκε αυτήν τη φορά, επικαλούμενος την επιστολική ψήφο των Αυστριακών). Είναι λάθος γιατί αντιβαίνει στις αρχές της αντιπροσωπευτικής Δημοκρατίας- εκλέγουμε αυτούς που πιστεύουμε ότι θα διοικήσουν καλύτερα τη χώρα που ζούμε, εργαζόμαστε και δημιουργούμε, αυτούς που θεωρούμε καταλληλότερους να αξιοποιήσουν προς όφελός μας τους φόρους που πληρώνουμε. Ακόμα πιο αντιδημοκρατικό είναι το επιχείρημα ότι αυτοί είναι καλοί και επιτυχημένοι Ελληνες. Δηλαδή θέλουμε κάποιου είδους κηδεμόνευση από ικανότερους, μια βελτίωση του μείγματος από πιο ευγενή υλικά; Δημοκρατία είναι ακριβώς το αντίθετο. Οι συμπατριώτες μας που συνδέονται με τη χώρα μας μόνο συναισθηματικά δεν επιτρέπεται να έχουν λόγο στις πολιτικές μας αποφάσεις, όσο κι αν μας αγαπούν και τους αγαπούμε.