Στο «MasterChef» βλέπεις μαγειρικές, έτσι τουλάχιστον δείχνει η πρώτη ανάγνωση για τον γνωστό διαγωνισμό που παρακολουθούμε από τη συχνότητα του Star. Μάλλον όχι. Τουλάχιστον στο ξεκίνημά του, τόσο στην προηγούμενη σεζόν όσο και σ’ αυτή που μόλις άρχισε, παρακολουθούμε κατά βάση ιστορίες ανθρώπων. Εκείνες πρωταγωνιστούν, κι εκείνες δίνουν στις μαγειρικές τους υπόσταση και μυρωδιά.
Κι αν δεν είναι ιστορίες, είναι στιγμιότυπα, τα οποία αποκαλύπτουν πτυχές του χαρακτήρα και της ζωής τους και κινούν περισσότερο το συναίσθημα παρά τις γευστικές χορδές σου. Και σε προδιαθέτουν απέναντί τους θετικά ή αρνητικά, ανεξαρτήτως του πιάτου που παρουσιάζουν. Ποιος δεν ήθελε να περάσει ο πατέρας που είδαμε στο πρώτο επεισόδιο, ο οποίος έχασε τον γιο του σε δυστύχημα, και μαγείρεψε τα λαζάνια που του έφτιαχνε όταν ήταν μικρός; Ποιος θέλει να κρίνει έναν τόσο πονεμένο άνθρωπο με όρους μαγειρικής; Οι κριτές θα τον κρίνουν, βεβαίως, αυτή είναι άλλωστε η δουλειά τους. Μέχρι όμως να γίνει αυτό, εσύ έχεις συγκινηθεί σαν να βλέπεις εξομολόγηση στη Ζήνα Κουτσελίνη. Και το μόνο που θες είναι να περάσει στην επόμενη φάση: στο διάβολο το πώς μαγείρεψε, ο άνθρωπος έχει χάσει το παιδί του. Είναι ο ήρωας της ζωής, που πρέπει να πετύχει.
Και μετά το κοινωνικό δράμα, το βγαλμένο από τη ζωή κι από τα μάτια της κουζίνας, το «MasterChef» σου αποκαλύπτει το δράμα της πονηριάς που παραμονεύει δίπλα σου. Ο υποψήφιος που του πέφτει το κρέας χάμω και το μαζεύει και το ξαναβάζει στο τηγάνι. Κι έχει έτοιμες εκατό δικαιολογίες για να του το συγχωρήσεις: δεν ήθελα να χάσω την ευκαιρία, το έπλυνα, θα σας το έλεγα κ.τ.λ. Κι όσο αυτός δικαιολογείται, περνάνε από το μυαλό σου όλες οι φορές που έφαγες σε εστιατόρια και ταβέρνες. Βλέπεις έναν τύπο σαν κι αυτόν στην κουζίνα του μαγαζιού που έχεις καθίσει και περιμένεις το φιλέτο που παρήγγειλες να σου έρθει. Το φιλέτο, το μαζεμένο απ’ το πάτωμα, ίσως. Μωρέ, λες; Μεταξύ μας, πολύ πιθανόν να το έχουμε φάει χωρίς να το ξέρουμε. Γιατί τέτοιοι τύποι υπάρχουν, ουκ ολίγοι, εκεί έξω. Απλώς δεν καταγράφει μια κάμερα τις γυφτιές τους και δεν τους αφαιρεί ένας κριτής τη μαγειρική ποδιά.
Ας περάσουμε τώρα στον βιγκανισμό, είναι δυνατόν να μην τον βάλεις σε ένα ριάλιτι μαγειρικής; Οχι, φυσικά! Αφορά πλέον πολλούς και αρκετοί τον αγκαλιάζουν με πάθος. Ηρθε λοιπόν και η vegan σεφ να διεκδικήσει μια θέση στο παιχνίδι. Και ήρθε με τη γυναίκα της, «δυνατό μήνυμα κατά της ομοφοβίας» διάβασα να γράφεται από εδώ κι από εκεί για τη συγκεκριμένη υποψήφια, μαζί με βαρύγδουπα λόγια. Πόσο μακριά είμαστε, αλήθεια, από έναν κόσμο χωρίς ομοφοβία. Γιατί σ’ αυτόν, δεν θα γράφονταν τέτοιοι τίτλοι, θα μας φαινόταν φυσιολογικό το να έρθει κάποια με τη γυναίκα της ή κάποιος με τον άντρα του.
Και ο μετανάστης που ήρθε στην Ελλάδα για μια καλύτερη τύχη έχει τη θέση του στο «MasterChef», και μας συγκινεί και μας κλέβει τις καρδιές. Πέρσι ήταν ο Ζαχίρ απ’ το Αφγανιστάν, για να δούμε ποιος θα είναι φέτος. Ισως ο γλυκύτατος Φιλιππινέζος, τον οποίο είδαμε στο δεύτερο επεισόδιο να κερδίζει την πρώτη ποδιά μ’ ένα παστίτσιο α λα Φιλιππίνες.
Και μετά, είναι οι κατά φαντασίαν σεφ. Εκείνοι που νομίζουν ότι «το έχουν». Και βλέπεις τους κριτές να πλησιάζουν με τρόμο και σχεδόν τους συμπονάς που είναι αναγκασμένοι να δοκιμάσουν το πιάτο Φρανκενστάιν που ο κάθε άσχετος έχει ετοιμάσει. Κουράγιο, παιδιά, σκέφτεσαι. Τουλάχιστον πληρώνεστε γι’ αυτό! Η συνταγή του «Master Chef» έχει οπωσδήποτε και την ομορφούλα της παρέας. Και καμιά γλωσσού, υπερβολικά φιλόδοξη και δυναμική, που θα μας κάνει να τη λατρέψουμε ή να τη μισήσουμε. Και τους ευέλπιδες νέους, που έχουν όντως ταλέντο και μαγειρική αξία.
Και βέβαια, έχει μια τριάδα κριτών που έχουν κάνει γκελ στο κοινό περισσότερο από κάθε άλλη ομάδα κριτικής επιτροπής. Γνώση, καταξίωση, σοβαρότητα, χιούμορ, πλάκα και αρρενωπότητα. Θες να τους παντρευτείς και τους τρεις, εδώ και τώρα. Οπως φαίνεται, το «MasterChef» έχει καταφέρει να φτιάξει μια πολύ πετυχημένη συνταγή, που αξίζει αστέρι τηλεοπτικού Μισελέν. Και είναι μάλλον το μόνο που θα μπορέσει να τα βάλει με το φαινόμενο της φετινής σεζόν, τις «Αγριες Μέλισσες».
ΥΓ.: Καλή τηλεοπτική μας όρεξη