Οι Argo δεν πέρασαν στο τελικό της Eurovision. Οι στατιστικές το έλεγαν, αν και νομίζω ότι θα το υποψιαζόμασταν ακόμα κι αν δεν το είχαν προβλέψει. Γιατί η φετινή ελληνική αποστολή να εντυπωσιάσει τον μέσο γιουροβιζιονιστή; Hταν κάπως εκτός κλίματος. Hταν μια μέτρια, μη προσεγμένη επιλογή εκ μέρους μας.
Κι αν φέτος η Eurovision είναι το τελευταίο που θα έπρεπε να μας απασχολεί με τόσα, απείρως σοβαρότερα θέματα που έχουμε να λύσουμε, σκέφτομαι ότι τις προηγούμενες χρονιές θα μπορούσαμε να είχαμε κάνει καλύτερες επιλογές στο χαρωπό ευρωπαϊκό πανηγυράκι.
Τι είναι μια καλή επιλογή για Eurovision, θα μου πεις. Δεν είμαι ειδική αλλά φαντάζομαι ότι είναι ένας συνδυασμός: εύστοχης επιλογής τραγουδιστή, κομματιού, εκτέλεσης, στησίματος, χορογραφίας, styling και πολλών ακόμα επιμέρους πραγμάτων. Είναι αυτό που, μετά το 2005, αποκαλώ: συνταγή Παπαρίζου.
Oσο περνάνε τα χρόνια, καταλαβαίνω πόσο πετυχημένη ήταν εκείνη η συνταγή, που άλλωστε έφερε την Ελλάδα στην πρώτη θέση. Ηταν τύχη; Ηταν και τύχη, αλλά σίγουρα ήταν και πολλά άλλα πράγματα που μας έφεραν πιο κοντά στη νίκη. Καταρχάς, είχε επιλεγεί η Ελενα Παπαρίζου. Μια κοπέλα όμορφη και ταλαντούχα, που είχε δώσει θετικά δείγματα σε διαγωνισμό προηγούμενης χρονιάς: είχε φτάσει στην τρίτη θέση με τους Antique και το «Die for you», το 2001.
Η στιγμή που η Παπαρίζου σηκώθηκε στις πλάτες των χορευτών κι έκανε ότι παίζει λύρα με τρία σκοινιά, ήταν εμπνευσμένη. Ηταν μια στιγμή που σου έμενε στο μυαλό και τη θυμάται ακόμα κι αυτός που δεν πολυβλέπει Eurovision.
Κι αφού επέλεξαν την Παπαρίζου, ένα άλογο γιουροβιζιονικής κούρσας, της έδωσαν να πει κι ένα χαριτωμένο τραγούδι. Κι εκείνο είχε ποντιακό στοιχείο, τι ωραία όμως που το είχε φέρει ο δημιουργός του στα μέτρα του συγκεκριμένου διαγωνισμού. Τι ωραία που είχε καταφέρει να κάνει τις ποντιακές νότες να περάσουν στο αφτί και του Σουηδού, και του Γερμανού και του μακρινού μας γείτονα Φιλανδού, χωρίς να μοιάζουν παράταιρες με τα δικά τους ακούσματα.
Και το στήσιμο εκείνης της αποστολής ήταν καλό. Η χορογραφία ας πούμε. Η στιγμή που η Παπαρίζου σηκώθηκε στις πλάτες των χορευτών κι έκανε ότι παίζει λύρα με τρία σκοινιά, ήταν εμπνευσμένη. Ηταν μια στιγμή που σου έμενε στο μυαλό και τη θυμάται ακόμα κι αυτός που δεν πολυβλέπει Eurovision.
Κάνοντας μια αναδρομή στη Eurovision μετά το 2005, κατάλαβα πόσο αρχίσαμε να ξεφεύγουμε από εκείνη τη συνταγή. Εξαιρώντας κάποιες χρονιές που κάτι πήγε να γίνει (και πήραμε καλές θέσεις), οι περισσότερες αποστολές μας έχασκαν όλο και πιο πολύ, σε όλο και περισσότερα επιμέρους σημεία: άνοστες τραγουδίστριες με βαρετές μπαλάντες, όπως η Μαρία-Ελενα Κυριάκου με το «One last breath». Ξεπερασμένοι λαϊκοπόπ τραγουδιστές με εξίσου ξεπερασμένα λαϊκοπόπ κομμάτια, όπως ο Αλκαίος και το «Opa». Σέξι κοπέλες και σέξι αγόρια χωρίς τίποτα περισσότερο, όπως η Ελευθερία Ελευθερίου με το «Aphrodisiac» και ο Λούκας Γιώρκας με το «Watch my Dance». Ανατολίτικα χαζά τσιφτετελοάσματα, όπως το «Yassou Maria» με τον Sarbel. Φωνάρες χαμένες στη μετάφραση μιας κακής σκηνοθεσίας, όπως η Άννα Βίσση με το «Everything». Και ποντιακά χιπ χοπ, με χάλια χορογραφίες και παντελόνες βράκες, όπως οι Argo με το «Utopian Land».
Σόρι, αλλά μας άξιζε που δεν περάσαμε φέτος. Οι κακές επιλογές κάποτε πληρώνονται.
ΥΓ. Τη χορογραφία των Argo, η Παπαρίζου θα τη χόρευε με σπασμένο πόδι.