Όταν ο Ακης Τσοχατζόπουλος κάθισε, πριν από πέντε χρόνια, στο εδώλιο του κατηγορουμένου, είχε την ευκαιρία να ξεπλύνει με αλήθεια τις τσίμπλες από τα μάτια των συμπολιτών του.
Σκεφτόμουν ότι αν άνοιγε το στόμα του για να αφηγηθεί τη δική του εκδοχή της Μεταπολίτευσης, η Ιστορία θα άκουγε αδημονούσα και η πατρίδα ευγνωμονούσα.
Εχει ακόμα χρόνο για να το κάνει, είτε βγει από τη φυλακή, είτε βλέποντας τον ήλιο πίσω από τα κάγκελα του θλιβερού κελιού. Αν μείνει μέσα, ας φωνάξει μία κάμερα, εν ανάγκη ας επιτρέψει στον Βερύκιο να μας τα μεταφέρει. Αλλά αν βγει, αξίζει να του βάλουμε μία πολυθρόνα στην Πνύκα ή μία ξαπλώστρα δίπλα στο άγαλμα του Ελευθερίου Βενιζέλου στη Βουλή. Και από κάτω θα μαζευτούν χιλιάδες. Σιωπηροί, με ευλάβεια. Και εκείνος, με μία αργή κίνηση το χεριού, θα αφήσει το κουβάρι να κυλήσει. Και οι λέξεις του θα βγουν λουσμένες στο φως που εξαγνίζει, στο φως της αλήθειας.
Στην αρχή θα εξηγήσει πώς γεννιέται ένα λαϊκό κίνημα, πώς ρίχνει το σπόρο του πάνω στην οργή των ανθρώπων και μετά τον ποτίζει με την ελπίδα τους. Πώς μπαίνει στην άκρη χρήμα, ζεστό και μαύρο, για να στηθεί ο μηχανισμός και η ευζωία των κορυφαίων. Και μετά, πώς είναι όταν το κράτος γίνεται δικό σου; Ποιο είναι το αίσθημα του Αλή Μπαμπά όταν μπαίνει στη σπηλιά με τους θησαυρούς; Πόσο αφροδισιακό είναι να έχεις δύναμη, να δίνεις μία εντολή και εκείνη να διατρέχει το νευρικό σύστημα του κράτους;
Ο Ακης ξέρει τι γίνεται και όταν χάνεις την εξουσία, αλλά καταφέρνεις να συνεννοείσαι με τους άλλους με ένα κλείσιμο του ματιού. Γιατί ξέρεις τι κάνουν αυτοί που ήρθαν στα πράγματα και εκείνοι γνωρίζουν τι έκανες εσύ. Όμως κανένας δεν μιλάει, η καρέκλα είναι μία και της μέλλει να αλλάξει πολλούς πισινούς.
Δεν έχει σημασία το κόμμα, ούτως ή άλλως οι δουλειές είναι κοινές. Και ο Ακης μπορεί να περιγράψει γονυκλισίες σε επιχειρηματικά γραφεία, μυστικά ταξίδια για το άνοιγμα λογαριασμών, βαλίτσες με μετρητά, βουλιμικά δείπνα και χειραψίες με λιπαρά, βρώμικα χέρια. Ξιπασμένους πολιτικούς, λαίμαργους, δουλικούς δημοσιογράφους, διεφθαρμένους συνδικαλιστές και μία πειθήνια συστημική Αριστερά που ποτέ της δεν αρνήθηκε το ασύδοτο τάισμα των πελατών της.
Μία ώρα να μιλήσει ο Ακης και έχει ξαναγράψει την ιστορία μισού αιώνα. Δεν είναι, φυσικά, ο μόνος που τη γνωρίζει. Ισως άλλοι μπορούν να τη διηγηθούν ή να τη γράψουν, καλύτερα. Ωστόσο ο Ακης δεν έχει πλέον τίποτα να χάσει. Το όνομά του πάντα βρώμικο θα είναι και η μνήμη του απωθητική και σκληρή, όπως συχνά και η αλήθεια. Ομως, αν μιλήσει, θα έχει πλέον δικαίωμα στη συγχώρεση.