Η επικείμενη πρόσκρουση του Αλέξη Τσίπρα και του ΣΥΡΙΖΑ με την σκληρή πραγματικότητα και τα διλήμματα στα οποία θα κληθεί να απαντήσει, καταρρίπτουν κατά βάση ένα από τα κυρίαρχα – εικονικά – στρατηγήματά του: «το τέλος της Μεταπολίτευσης».
Ενα κατασκεύασμα τόσο κενό, ένα «αφήγημα» -αδόκιμο όρο που κατάφερε για λίγο να επιβάλει-, όσο και οι προσδοκίες που καλλιέργησε για το τέλος των μνημονίων. Εστω και αν σήμερα ο κ. Τσίπρας έχει γίνει ο αδιαμφισβήτητος άρχοντάς τους.
Ασχέτως του τι θα γίνει στα Εurogroup που θα ακολουθήσουν, γιατί δεν θα είναι ένα αυτό που θα κρίνει τα πάντα, η κυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ έρχεται αντιμέτωπη με την πολιτική ύβρι στην οποία υπέπεσε.
Κατηγόρησε με σφοδρότητα έως και χυδαιότητα όλους τους άλλους για τα όσα συνέβησαν στην χώρα, σφετερίστηκε στο όνομα της Αριστεράς εν γένει και αδιακρίτως την έννοια της ιστορικής δικαίωσης, εξαπάτησε τους πάντες και, εν τέλει, καταχράστηκε το μεγαλύτερο κεκτημένο της Μεταπολίτευσης: την εγκαθίδρυση και επικράτηση μίας δημοκρατικής κουλτούρας, αυτήν της ανοχής, της εναλλαγής δυνάμεων στην εξουσία, της υποστήριξης μίας κοινώς ομολογημένης πορείας της χώρας στο πλαίσιο της Ευρώπης, της ΕΟΚ, της ΕΕ, της ΟΝΕ και σε σύμπλευση με τους υπολοίπους. Oλους αυτούς με τους οποίους η Ελλάδα, έπειτα από περιπέτειες και κρίσεις, έφτασε να συμπορεύεται.
Ο κ. Τσίπρας και η Αριστερά με τους ΑΝΕΛ εξάντλησαν τα περιθώρια ανοχής των πολιτών, οι οποίοι έχοντας εξαπατηθεί από άλλες πολιτικές δυνάμεις (σε πολύ μικρότερο βαθμό) τα προηγούμενα χρόνια, επέλεξαν με ευθύνη τους να παραπλανηθούν για μια ακόμη φορά.
Αυτό που δείχνει να μην έχει εκτιμήσει η σημερινή κυβέρνηση είναι η κοινωνική ειρήνη την οποία απολαμβάνει. Θεωρεί ότι αυτό είναι κάτι το αυτονόητο, ότι σημαίνει αποδοχή, ενώ στην ουσία πρόκειται για μία απάθεια και μία μοιρολατρία. Και πάντως, μοιάζει να αγνοεί ότι ακόμη και αυτά τα στοιχεία, με την απογοήτευση που μπορεί να προκαλούν, είναι η σημαντικότερη κατάκτηση της «Μεταπολίτευσης».
Το σημείο στο οποίο έχει φτάσει ο κ. Τσίπρας θυμίζει τόσο πολύ τη θέση στην οποία είχε βρεθεί ο Αντώνης Σαμαράς το 2014, που δυσκολεύεται κανείς να το πιστέψει – και κυρίως ο ίδιος. Εχει παίξει όλα του τα χαρτιά, έχει εξαντλήσει κάθε συνομιλητή του στο εσωτερικό και το εξωτερικό, ώστε να είναι φανερό ότι το τέλος πλησιάζει. Οσο κι αν διαρκέσει η διαδικασία.
Το αν ο κ. Τσίπρας θα επιχειρήσει άλλη μία πολιτική πιρουέτα και πώς θα το κάνει αυτό είναι αυτή τη στιγμή δευτερεύον έως ασήμαντο.
Το μεγάλο δυστύχημα είναι ότι, έχοντας επενδύσει στο τέλος της Μεταπολίτευσης, η σημερινή Αριστερά δεν έχει καταλάβει κάτι το τόσο απλό: ότι αν και όταν αυτό θα έλθει, θα την περιλάβει με τρόπο δραματικό και ενδεχομένως επεισοδιακό.