Γενικά το θέμα των νεκρών της Marfin, είναι από εκείνα που δεν διαχέονται στο λεγόμενο «αριστερό» ακροατήριο με την ευκολία που περνάνε ας πούμε οι περίφημοι «νεκροί της ΕΡΤ». Και είναι λογικό. Σε μια χώρα που μπορεί να αντιληφθεί την πολιτική μόνο με όρους Παναθηναϊκού – Ολυμπιακού και όπου κάθε συζήτηση περί ευθυνών καταλήγει μέσα σε νανοδευτερόλεπτα στο «ναι αλλά κι εσείς…» είναι προφανές ότι ο καθένας θα στηρίζει και θα προβάλλει εκείνους που εξυπηρετούν τους συμβολισμούς του. Και το συναίσθημα που εξυπηρετούν οι εν λόγω συμβολισμοί.
Οπότε, η χθεσινή «τράβα με κι ας κλαίω» αντίδραση του Μάκη Μπαλαούρα και του Γιώργου Κατρούγκαλου που αντιμετώπισαν τις αναφορές της Νέας Δημοκρατίας με στυλ «εντάξει, τα είπαμε, κρατήσαμε τα προσχήματα, πάμε τώρα παρακάτω γιατί μας ακούνε και κάποιοι δικοί μας που δεν συμφωνούν…», είναι εν μέρει κατανοητή.
Ομως, δεν κρατήθηκαν. Και ο Μάκης Μπαλαούρας και ο Γιώργος Κατρούγκαλος, το προχώρησαν παραπέρα. Ο πρώτος πιεζόμενος από τον Γιάννη Βρούτση που θέλησε να αναφερθεί στο θέμα με αφορμή την επέτειο της δολοφονίας των εργαζομένων στη Marfin άρχισε να επιδεικνύει χαρακτηριστική δυσθυμία. Σα να μην ήθελε να το αφήσει να περάσει έτσι και να τελειώσει το θέμα. Στην αρχή ζήτησε να διαγραφεί η αναφορά Βρούτση στη Marfin από τα πρακτικά. Μετά όλο και πιο εκνευρισμένος σα να του πατούσαν επίμονα τον κάλο άρχισε να τον κατηγορεί ότι κάνει πολιτική εκμετάλλευση. Και στο τέλος ξέσπασε: «Μπορεί να αναφέρω κι εγώ τη δολοφονία του Λαμπράκη που έγινε πολλά χρόνια πριν αλλά έγινε αυτές τις μέρες»!
Οι νεκροί της Marfin στο μυαλό του Μάκη Μπαλαούρα είναι για τη Δεξιά ό,τι ο Γρηγόρης Λαμπράκης για την Αριστερά. Σαφές. Ο επίσημος εμφυλιοπολεμικός διαχωρισμός σε «δικούς σας» και «δικούς μας», μόλις είχε γίνει εντός της Βουλής
Με άλλα λόγια: «Αν μου πατάς τον κάλο εσύ με τους δικούς σου νεκρούς θα σου απαντήσω κι εγώ με έναν δικό μου». Τέλος τα προσχήματα. Οι νεκροί της Marfin στο μυαλό του Μάκη Μπαλαούρα είναι για τη Δεξιά ό,τι ο Γρηγόρης Λαμπράκης για την Αριστερά. Σαφές. Ο επίσημος εμφυλιοπολεμικός διαχωρισμός σε «δικούς σας» και «δικούς μας», μόλις είχε γίνει εντός της Βουλής. Και μάλιστα από τον προεδρεύοντα.
Μόνο που εδώ υπάρχει ένα πρόβλημα. Γιατί αν ο δολοφονημένος βουλευτής της ΕΔΑ – που σύμφωνα με τον Μάκη Μπαλαούρα εξισώνεται με τους νεκρούς της Marfin – δολοφονήθηκε από τους παρακρατικούς Γκοτζαμάνηδες είναι σα να παραδέχεται ότι αντίστοιχα και οι υπάλληλοι της Marfin δολοφονήθηκαν από παρακρατικούς «Γκοτζαμάνηδες» της Αριστεράς. Και αυτό μοιάζει με αυτογκόλ. Που δικαιώνει τον Γιάννη Βρούτση. Ενα αυτογκόλ επαγωγικής λογικής που προφανώς προκλήθηκε από τον εκνευρισμό και τον υπερβάλλοντα ζήλο του «αμυνόμενου» Μπαλαούρα.
Αντίθετα, η παρέμβαση του Γιώργου Κατρούγακλου στο θέμα των νεκρών της Marfin ήταν πιο ψύχραιμη. Ο υπουργός Εργασίας και Κοινωνικών Ασφαλίσεων ήταν σαφής ως προς τα αίτια της τραγωδίας: «να αποτίσουμε φόρο τιμής στους νεκρούς της Marfin. Αλλά πρέπει και να σηκώσουμε το κεφάλι και να δούμε τους 100.000 διαδηλωτές. Αν δεν υπήρχε η προβοκάτσια της Marfin, οι συγκεντρωμένοι εκείνης της ημέρας θα είχαν φθάσει τις 500.000 και όχι τις 100.000 και το «ποτάμι» των αντιδράσεων των εργαζομένων θα είχε ξεχυθεί», είπε. Υιοθετώντας την γνωστή τακτική του «ναι μεν καταδικάζω, αλλά…». Και εξισώνοντας με τη σειρά του τους τρεις αθώους νεκρούς με μια «ογκομετρική» αποτίμηση μιας διαδήλωσης. Γελοίο, ναι. Απάνθρωπο; Επίσης. Κυνικό; Σίγουρα. Αλλά ειπώθηκε.
Βέβαια η εκδοχή Κατρούγκαλου δεν είναι κάτι πρωτότυπο. Εξάλλου όσο οι ένοχοι δεν βρίσκονται, ο καθένας μπορεί να επιλέξει όποια εκδοχή τον βολεύει – και εδώ που τα λέμε, πολλοί είναι εκείνοι που έχουν επιλέξει την εκδοχή αυτή. Δικαίωμά τους. Δικές τους είναι οι ηθικές δικαιολογίες, ό,τι θέλουν τις κάνουν. Μόνο που και εδώ υπάρχει ένα μικρό πρόβλημα λογικής.
Διότι αν όντως η πλευρά Κατρούγκαλου πίστευε πραγματικά κάτι τέτοιο, θα έπρεπε να έχει υιοθετήσει χωρίς δεύτερη κουβέντα τους νεκρούς της Marfin. Και να τους έχει αναδείξει σε σύμβολα του αντιμνημονιακού αγώνα. Σε μάρτυρες της επανάστασης. Θα έπρεπε να οργανώνονται πορείες στη μνήμη τους. Να καεί η Αθήνα στα πλαίσια της δίκαιης αντίδρασης στη συνωμοσία του παρακράτους.
Ομως τίποτα από αυτά δεν συνέβη. Αντίθετα, η στάση όσων επιχειρηματολογούν για «προβοκάτσια με σκοπό την ανακοπή του λαϊκού ποταμιού της οργής» συνεχίζει να είναι κάπως «ενοχική». Ενίοτε δε και ειρωνική σε όσους θίγουν το θέμα. Και πάντως με μια διάθεση «να τελειώνουμε…». Που προφανώς δείχνει ότι κανείς δεν πιστεύει πραγματικά αυτό το σενάριο. Οσο κι αν το χρησιμοποιεί.
Το χειρότερο είναι ότι τίποτα από τα παραπάνω δεν έχει πραγματικά σημασία. Το μόνο που θα είχε σημασία – αν δεν ήταν τόσο εκκωφαντική η αδράνεια του συστήματος απονομής δικαιοσύνης – θα ήταν να βρεθούν οι ένοχοι και να τιμωρηθούν. Και να μάθουμε επιτέλους την αλήθεια. Αλλιώς όλα αυτά δεν είναι τίποτα παραπάνω από ανταλλαγές άσφαιρων πυρών σε επίπεδο ποδοσφαιρικής εξέδρας.
Που δυστυχώς από ό,τι φαίνεται τους βολεύει όλους.