Στην συλλογική μας συνείδηση η μετριότητα συχνά ταυτίζεται με το δημοκρατικό. Και αυτό συμβαίνει επειδή η μετριότητα αντιστοιχεί στο «μέσο όρο», δηλαδή σε αυτό που είναι πλειοψηφικό. Ειδικά στην πολιτική, τα τελευταία χρόνια η μετριότητα επιδεικνύεται ως προσόν, καθώς εφάπτεται του λαϊκού.
Οι άνθρωποι συμπαθούν πιο εύκολα αυτό που βρίσκεται κοντά τους. Και αν αυτή η προδιάθεση κλειδωθεί με ιδεοληπτικά αντανακλαστικά, τότε καταλαβαίνεις για ποιο λόγο στην Ελλάδα θεωρούμε αποδεκτό να καταλαμβάνουν δημόσια αξιώματα ανεπάγγελτοι, ημιμαθείς ερασιτέχνες, ενώ εκδηλώνουμε αποστροφή για τραπεζίτες, τεχνοκράτες, επιχειρηματίες. Κάπως έτσι, ο Πρωθυπουργός δηλώνει, με υπερηφάνεια, ότι οι συνεργάτες του είναι λαϊκοί άνθρωποι όπως ο Νίκος Καρανίκας και όχι πτυχιούχοι του Harvard. Για τον ίδιο λόγο παρατηρούμε ότι όλο και περισσότερα στελέχη, ειδικά στο χώρο της Αριστεράς, πολιτεύονται επιδεικνύοντας λαϊκές καταβολές και δράσεις, βάζοντας στην άκρη τα ακαδημαϊκά προσόντα, τα οποία, μεταξύ μας, δεν έχουν πλέον και ιδιαίτερη σημασία. Δείτε προσεκτικά ποιοι κάθονται σε όλες τις πτέρυγες της Βουλής και αξιολογήστε αναλόγως το κριτήριο και την αισθητική του κυρίαρχου λαού.
Ελάτε τώρα να παρατηρήσουμε τι έχει συμβεί τις προηγούμενες ημέρες, κυρίως στα social media.
H επίθεση κατά του Λουκά Παπαδήμου, από τη μία ανέσυρε τις παλαιότερες, περί «χούντας», αναφορές των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ και από την άλλη άνοιξε ένα νέο κύκλο πολεμικής κριτικής κατά του πρώην Πρωθυπουργού. Μεγάλο κομμάτι του social media κοινού θυμήθηκε τα περί «δοτού Πρωθυπουργού» (ασχέτως αν τον εξέλεξε η Βουλή), που έλαβε σκληρά μέτρα και κατέστειλε βίαια τη λαϊκή αντίδραση. Αν βέβαια θέλεις να βρεις τον Πρωθυπουργό που έλαβε τα πιο σκληρά μέτρα, περιέκοψε την Πρόνοια και τις συντάξεις και δέσμευσε για έναν αιώνα τη δημόσια περιουσία, δεν αρχίζεις από τον Παπαδήμο. Και όσον αφορά τα ΜΑΤ του Παπαδήμου, κρατήστε μικρό καλάθι μην τυχόν και τα ΜΑΤ του Τσίπρα βρεθούν μπροστά σε αντίστοιχες καταστάσεις. Όμως σημασία έχει ότι ο Παπαδήμος ήταν τραπεζίτης. Και το πλειοψηφικό κομμάτι της κοινωνίας μας εκτιμά τον Πολάκη και αποστρέφεται τον Παπαδήμο. Διόλου παράλογο. Κατανοητό και αναμενόμενο.
Στην περίπτωση του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη με εντυπωσίασε κάτι άλλο, πέρα από την απλοϊκή προσέγγιση προς το πρόσωπο – δεν μπορείς να έχεις μόνο θετική ή μόνο αρνητική γνώμη για προσωπικότητες όπως ο Μητσοτάκης. Δεν με εντυπωσίασε τόσο η αναμενόμενη δόση εμετικών σχολίων για ένα νεκρό, όσο η έλλειψη διάθεσης για σύγκριση με το παρελθόν. Αν το Κοινοβούλιο είναι το βασικό πεδίο πολιτικής έκφρασης, ο θάνατος του Μητσοτάκη μας δίνει την ευκαιρία ξαναδούμε πού έχει διολισθήσει το επίπεδο του κοινοβουλευτισμού. Για να το πω αλλιώς, με ελάχιστες εξαιρέσεις από το παρελθόν και το παρόν, η παρούσα σύνθεση της Βουλής δεν θα μπορούσε να καταλάβει τα έδρανα σε προηγούμενες δεκαετίες.
Τώρα θα σηκωθεί κάποιος και θα πει ότι οι προηγούμενες δεκαετίες και κοινοβουλευτικές συνθέσεις έφεραν τη χώρα εδώ που είναι σήμερα. Σωστό. Πλην όμως της επέτρεψαν να ζήσει και τη μεγαλύτερη περίοδο ομαλότητας και ευημερίας στην ιστορία της. Η Ελλάδα πέρασε τα καλύτερα της χρόνια στα χέρια εκείνων που σήμερα αφορίζει.
Εντάξει, είναι γνωστό ότι η σύνθεση και η λειτουργία της Βουλής αντιπροσωπεύουν πιστά την κοινωνία. Τα social media σε βοηθούν να το καταλάβεις πιο εύκολα. Διαβάζεις κάτι και μετά βλέπεις τι ψηφίζει αυτός που το έγραψε. Για αυτό και καμιά φορά με πιάνει σύγκρυο. Αν οι προηγούμενοι οδήγησαν τη χώρα στη χρεοκοπία, πού θα την οδηγήσουν όλοι αυτοί οι λούμπεν που ανέλαβαν να τη σώσουν;