Σε ανύποπτο χρόνο ο Αλέξης Τσίπρας είχε δηλώσει το προηγούμενο καλοκαίρι ότι η Ελλάδα «έχει φτάσει στο σημείο της επιστροφής στην κανονικότητα και την ανάπτυξη, το σημείο από το οποίο η έξοδος από τα μνημόνια της λιτότητας είναι ορατό, καθαρό και μη αναστρέψιμο».
Πέραν του ότι και η έξοδος από τα μνημόνια θολώνει, είναι να αναρωτιέται κανείς τι ακριβώς θεωρεί ο Πρωθυπουργός επιστροφή στην κανονικότητα.
Μήπως το να χειρίζεται με τόσο επιπόλαιο τρόπο ένα μείζον εθνικό θέμα, με αποτέλεσμα να κατεβαίνει ο κόσμος σε συλλαλητήρια εκατοντάδων χιλιάδων;
Το να περιφρονεί την αντιπολίτευση και να αποδύεται σε πολιτικές σπέκουλες διαρκείας, με στόχο να διασπάσει και να διχάσει πολιτικούς αντιπάλους;
Να υπαινίσσεται αποστασίες εντός του κοινοβουλίου με αφορμή το Σκοπιανό και την στάση μεμονωμένων προσώπων;
Ή το να ανακινείται μία υπόθεση όπως αυτή της Novartis με τον τρόπο που συμβαίνει αυτό τις τελευταίες ημέρες;
Είναι επιστροφή στην κανονικότητα η διαρροή μέσω του φιλοκυβερνητικού Τύπου του περιεχομένου της δικογραφίας; Ή μήπως η «τυχαία» επίσκεψη του κυβερνητικού εκπροσώπου στον Αρειο Πάγο, όσο οι εισαγγελείς συνεδρίαζαν προκειμένου να αποφασίσουν πώς θα χειριστούν την υπόθεση;
Και πόσο κανονικό είναι να ομολογεί απροκάλυπτα η κυβέρνηση ότι έχει γνώση του περιεχομένου της δικογραφίας και ότι η διαβίβασή της στην Βουλή διατάχθηκε από τον Πρωθυπουργό;
Είναι όλα αυτά μία κανονικότητα ιδιότυπη. Ενδεικτική της αντίληψης μίας κυβέρνησης, η οποία ομολογεί ότι έχει μία δική της ερμηνεία για τη διάκριση των εξουσιών, τους ρητούς κανόνες του Συντάγματος και τη θεσμική συγκρότηση του κράτους εν γένει.
Κατά τα πρότυπα αυτής της κανονικότητας, η κυβέρνηση επιδεικνύει τέτοια περιφρόνηση προς θεσμούς και νόμους, ώστε να μην αφήνει πολλά περιθώρια παρερμηνειών: Συμπεριφέρεται ως καθεστώς, υπογραμμίζοντας ότι κάνει ό,τι θέλει και εξήγηση δεν οφείλει σε κανέναν.
Θεωρεί ότι το κράτος και οι λειτουργίες του είναι στην υπηρεσία της και αποστολή τους δεν είναι άλλη από την εξυπηρέτηση του κομματικού συμφέροντος του ΣΥΡΙΖΑ.
Ολα αυτά σε συνδυασμό με την οργή για τις πολιτικές της κυβέρνησης, τους χειρισμούς στα εθνικά και το κλίμα που καλλιεργεί ο Αλέξης Τσίπρας, διαμορφώνουν ένα εκρηκτικό μείγμα.
Η εμφυλιοπολεμική ατμόσφαιρα κυριαρχεί πλέον στην πολιτική αντιπαράθεση, το Μέγαρο Μαξίμου είναι έτοιμο να παίξει «κλέφτες και αστυνόμοι» και καθώς φαίνεται έτσι θα πάμε σε εκλογές. Επειτα από τις οποίες, όποτε και αν γίνουν και εφόσον θα τις έχει χάσει, στο μυαλό του ΣΥΡΙΖΑ θα βρίσκεται και πάλι ένα «κανονικό» σενάριο ανωμαλίας: Πώς δεν θα εκλεγεί Πρόεδρος της Δημοκρατίας το 2020, ώστε να ξαναπάμε σε εκλογές με απλή αναλογική και να γίνει η χώρα λαμπόγυαλο.
Κανονικότητα αυτό δεν το λες. Και αν νομίζει ο Αλέξης Τσίπρας ότι έτσι ενισχύει την αξιοπιστία της χώρας, μάλλον έχει κάνει ένα μεγάλο λάθος. Το οποίο μαζί με εκείνον θα το πληρώσουμε όλοι.