Οταν ακούς πολιτικό να επικαλείται διαρκώς «το συμφέρον του λαού», να τον φοβάσαι. Κι αν διακρίνεις μελοδραματισμό στη φωνή καθώς θα αναφέρεται «στον δίκαιο αγώνα τους», κράτα απόσταση ασφαλείας, γιατί ο ιός του λαϊκισμού είναι μεταδοτικός και σκοτώνει.
Υπάρχουν άνθρωποι που έχουν πάρει εργολαβία αυτό το έργο. Εχουν εκπαιδευτεί σε αυτήν από τα μικράτα τους και μάλιστα σε χώρες που οι ίδιες απαγόρευαν τον συνδικαλισμό. Ισως διότι εκεί ένα ήταν το κόμμα και είχε και το αλάθητο.
Το ασφυκτικό εύρος της σκέψης και δράσης τους, δεν προκύπτει τυχαία. Είναι δουλεμένο κι αυτό. Χρόνια επί χρόνια, γενιά προς γενιά. Η πολιτική τους διάλεκτος είναι «επιστημονικά» επιλεγμένη. Ξύλινη μεν, αλλά κάνει τη δουλειά της. Διότι δύσκολα μπορεί ένας λογικός άνθρωπος να αντικρούσει με επιχειρήματα το παράλογο.
Το παράλογο είναι «η φιλοσοφία του κοπαδιού», που μάλιστα χρήζει καθοδήγησης. Ο υγιής συνδικαλισμός (αυτός που αποσυνδέει το αίτημα από την κομματική στάμπα), δεν έχει ανάγκη από έμπειρους, τάχα, διαπραγματευτές – οι πλείστοι εκ των οποίων, μάλιστα, σε κάποιες χώρες που γνωρίζουμε, δεν εργάζονται καν στις δουλειές που λένε ότι εκπροσωπούν.
Η έννοια της μεταρρύθμισης δεν είναι πια «πολιτική διάλεκτος» – jargon, όπως λένε οι Αγγλοσάξωνες. Είναι γνώριμη σε κάθε πολίτη που, στον δικό του μικρόκοσμο, μαθαίνει να μεταρρυθμίζεται ο ίδιος
Η ισχύς, λένε, είναι στον όγκο της μάζας. Οσο περισσότεροι είμαστε, τόσο πιο δύσκολα θα μας λυγίσουν, τόσο πιο εύκολα θα περάσουν τα αιτήματά μας.
Ο κόσμος άλλαξε, δεν θα κουραστούμε να το λέμε. Η ισχύς, πια, δεν είναι στο σύνθημα και στο «το λέω εγώ», αλλά στη γνώση και στην πειθώ. Πάνε μαζί αυτά. Το αίτημα, όταν είναι δίκαιο, δεν χρειάζεται ντουντούκα, και δη κομματική, για ν’ ακουστεί. Αν εξαντληθούν όλα τα μέσα του πολιτισμένου διαλόγου, υπάρχουν και άλλα, πολύ δυνατότερα, ώστε το αίτημα να ακουστεί παντού, κυρίως από εκείνους που πρέπει.
Μια απλή και κατατοπιστική ανάρτηση στο Internet κονιορτοποιεί στη στιγμή εκατό δελτία Τύπου γραμμένα με την διάλεκτο της υψωμένης γροθιάς. Η μάζα πάει περίπατο.
Η έννοια της μεταρρύθμισης δεν είναι πια «πολιτική διάλεκτος» – jargon, όπως λένε οι Αγγλοσάξωνες. Είναι γνώριμη σε κάθε πολίτη που, στον δικό του μικρόκοσμο, μαθαίνει να μεταρρυθμίζεται ο ίδιος. Να αναπροσαρμόζεται. Να προσθέτει και να αφαιρεί. Να αλλάζει. Και, προπαντός, να κοιτάει μπροστά.