Το περασμένο καλοκαίρι, αφού ο Αλέξης Τσίπρας είχε υπογράψει τη συμφωνία και ο κόσμος κατάφερε να ηρεμήσει με βουτιές από την ένταση του δημοψηφίσματος, βρέθηκα σε μία συζήτηση για το ποιος είναι ο μοιραίος πολιτικός για τη χώρα. Ξέρετε τώρα, κουβέντες που γίνονται πάνω από τσίπουρο και κάτω από πλατάνια. Η αρχική σκέψη μου ήταν ο Αντώνης Σαμαράς για την τριλογία του (αρχές ‘90s, 2009-2011, 2015 που δεν παραιτήθηκε μετά την ήττα του). Η επόμενη ήταν ο Φώτης Κουβέλης.
Βάλθηκα να εξηγώ στους συνομιλητές μου τους λόγους. Επρεπε να βρω πολλούς, είχε αποσυρθεί για λίγο διάστημα από κανάλια και εφημερίδες. Είχε ξεχαστεί τόσο ο ρόλος του, όσο -κυρίως- τα όσα έκανε (ή δεν έκανε). Δεν είναι μικρό πράγμα να εκπροσωπείς πάνω από το 6% του κόσμου, να αναλαμβάνεις κρίσιμα πόστα στις πιο κρίσιμες στιγμές και να αποτυγχάνεις τόσο εμφατικά. Κι όσο προχωρούσε η κουβέντα, όσο θυμόμουν περιστατικά, τόσο έπιανα τον εαυτό μου να οδηγείται προς την άκρη του νήματος που αποτελεί το κουβάρι του πολιτικού μας μικρόκοσμου.
Ο Φώτης Κουβέλης επανέρχεται στο προσκήνιο, με τον Αλέξη Τσίπρα να συναντάται μαζί του και τα σενάρια να δίνουν και να παίρνουν για επικείμενες συνεργασίες. Είναι η πρώτη εύκολη σκέψη, μην νομίζετε πως οι δημοσιογράφοι παίρνουμε τηλέφωνα στην Κουμουνδούρου για να μας «σφυρίξουν» τα μελλούμενα. Ο ΣΥΡΙΖΑ θέλει εδώ και καιρό να φορέσει τον σοσιαλδημοκρατικό μανδύα, το έχει αναφέρει σε ανύποπτο χρόνο ο Γιάννης Δραγασάκης, άλλωστε. Κι όσο ο Τσίπρας συνεχίζει να μιλά (πριν καν γίνει Πρωθυπουργός) για μεταρρυθμίσεις, στο μυαλό του μέσου έλληνα ψηφοφόρου έρχεται ο Κουβέλης. Οχι γιατί έχει δείξει τέτοια δείγματα, αλλά κυρίως γιατί έτσι τον προβάλουν τόσα χρόνια τα ΜΜΕ και το περιβάλλον του.
Ο Κουβέλης ποτέ δεν έκανε ουσιαστικές μεταρρυθμίσεις. Αντίθετα, συνομολόγησε στο περίφημο 4-2-1 των διορισμών, κάτι που τον κατατάσσει στο πάνθεο του παλαιοκομματισμού, ενώ την ίδια ώρα ανεχόταν τα καμώματα του Μπαλτάκου
Ο Φώτης Κουβέλης αποτυπώνει απόλυτα το προφίλ του νεοέλληνα μεσήλικα πολιτικού παλιάς κοπής. Το ψαρό γκρίζο μαλλί του, το επιμελώς επιμελημένο μουστάκι του και τα γκρι κοστούμια του παραπέμπουν σε γυμνασιάρχη, εφοριακό, προϊστάμενο σε πολεοδομία. Γενικώς, σε κάτι διαχειριστικό, σε τίποτα το δημιουργικό. Και όμως, τώρα που σφίγγουν τα γάλατα για την κυβέρνηση προβάλλεται ως πιθανός κυβερνητικός εταίρος. Και το πρόβλημα είναι, πρωτίστως, πολιτικό κι όχι αισθητικό.
Προβάλλει ως πιθανός κυβερνητικός εταίρος ο άνθρωπος που ανέχτηκε -αν όχι προκάλεσε- το 4-2-1 στο μοίρασμα της πίτας του Δημοσίου. Ποτέ δεν το έχει αρνηθεί ρητά ο ίδιος, δεν το αρνήθηκε ούτε ο Κυριάκος Μητσοτάκης στην πρόσφατη αυτοκριτική για τη Νέα Δημοκρατία που έκανε στη Βουλή.
Προβάλλει ως πιθανός κυβερνητικός εταίρος ο άνθρωπος που το 2012 ευθύνεται σε μεγάλο βαθμό για τη δημοσκοπική (αρχικά) και εκλογική (στη συνέχεια) εκτόξευση του ΣΥΡΙΖΑ.
- Η αρχή έγινε στις 9 Μαΐου, τρεις ημέρες μετά τις εκλογές. Ζητά οικουμενική κυβέρνηση, χωρίς να κατονομάσει τα κόμματα που θέλει να συμμετέχουν σε αυτήν. Είναι οι μέρες των διερευνητικών εντολών, με τη χώρα να μην έχει εκλεγμένη κυβέρνηση και εκλεγμένο Πρωθυπουργό.
- Μία ημέρα μετά, μιλά στον ΣΚΑΪ και στις 08:22 το πρωί αναφέρει πως και ο ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να είναι στην κυβέρνηση και ξεκαθαρίζει πως η ΔΗΜΑΡ δεν πρόκειται να μπει σε κυβέρνηση μόνο με το ΠΑΣΟΚ και τη Νέα Δημοκρατία.
- Τέσσερις ημέρες μετά, κι ενώ τα πράγματα έχουν γίνει ακόμη πιο άσχημα, μιλά στον Real FM και ξεκαθαρίζει πως δεν θα συνεργαστεί με τον ΣΥΡΙΖΑ ούτε μετά τις εκλογές. Προβλέπει, μάλιστα, νέες εκλογές τον Ιούνιο, κάτι που -όντως- έγινε, με τα γνωστά αποτελέσματα.
- Την ίδια ημέρα, στις 14 Μαΐου, λέει «όχι» σε κυβέρνηση τεχνοκρατών και την επόμενη ημέρα συναντάται με τον Κάρολο Παπούλια στο Προεδρικό Μέγαρο επαναλαμβάνοντας πως «μία κυβέρνηση που θα αποτελείται από τεχνοκράτες είναι η απόδειξη της ήττας της πολιτικής».
Τα υπόλοιπα τα ξέρετε. Η προοπτική συμμετοχή της ΔΗΜΑΡ στην κυβέρνηση (χωρίς τον ΣΥΡΙΖΑ) κάνει πολύ κόσμο να την στηρίξει, αλλά γρήγορα γίνεται η «τσόντα» στο δίδυμο Σαμαρά-Βενιζέλου που δεν μπορεί να σώσει τα προσχήματα. Ανέχεται τα καμώματα Μπαλτάκου και βρίσκει πρόφαση αποχώρησης στο κλείσιμο της ΕΡΤ. Και μετά, όταν ο ΣΥΡΙΖΑ έχει γιγαντωθεί και ετοιμάζεται να καταλάβει την εξουσία πάει με τα νερά του, δεν ψηφίζει για Πρόεδρο της Δημοκρατίας και συμβάλλει κι αυτός στη διενέργεια πρόωρων εκλογών. Ο ίδιος, τόσο καιρό αρνείται πως Σαμαράς και Βενιζέλος του είχαν προτείνει να γίνει ο ίδιος ο πρώτος πολίτης της χώρας. Ο Αντώνης Σαμαράς είχε αποκαλύψει στην «Καθημερινή» την πρόταση που του έκανε και ο Ευάγγελος Βενιζέλος αποκάλυψε –πάλι στην «Καθημερινή»- την αρνητική απάντηση που έδωσε ο Κουβέλης. Εδώ το παρασκήνιο με την επίσκεψη Λυκούδη, σε ρόλο διαμεσολαβητή.
Εκανε κι άλλα. Πριν από λίγο καιρό, όταν η ΔΗΜΑΡ αυτοδιαλυόταν -ουσιαστικά- και συνέπραττε με το ΠΑΣΟΚ, ο ίδιος διάλεξε τον δρόμο του ΣΥΡΙΖΑ και ζητούσε με συνεντεύξεις του δεξιά κι αριστερά να στηριχθεί ο Αλέξης Τσίπρας για ένα πιο Αριστερό εθνικό σχέδιο. Το άδειασμά του από τον πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ ήταν κάτι παραπάνω από ηχηρό.
Για να είμαι ειλικρινής, δεν πιστεύω πως ο Τσίπρας θα βάλει στην κυβέρνηση τον Φώτη Κουβέλη. Δεν έχει λόγο να το κάνει άλλωστε. Ο μισός ΣΥΡΙΖΑ βρίζει το πρώην μεγαλοστέλεχός του. Δεν είναι εύκολο να ξεχαστεί η αποχώρησή του από το κόμμα, η ίδρυση άλλου κόμματος, η είσοδός του στη Βουλή και η συνεργασία στην ίδια κυβέρνηση με Γεωργιάδη και Βορίδη.
Ωστόσο, ο Πρωθυπουργός τον συναντά λίγο μετά τη συνάντηση που είχε με τη Φώφη Γεννηματά (διαβάστε εδώ τι ειπώθηκε). Συναντήσεις με δύο ανθρώπους που γιορτάζουν τα Φώτα. Ας μας φωτίσει ο Θεός…