Γιατί στα σχολεία διδάσκουν την επιτυχία αλλά όχι την ευτυχία; Πόσα βιβλία, φοιτητικές σημειώσεις, δοκίμια και άρθρα «διδάσκουν» το μυστικό της επιτυχίας, αλλά όχι της ευτυχίας…
Ο Γούντι Άλεν, στα 78 του χρόνια παραδέχεται ότι του αρέσει να δουλεύει. «Είναι σαν να πληρώνεις έναν νέο να παίζει μπέιζμπολ» λέει. «Πληρώνομαι για να κάνω κάτι που μου αρέσει. Όταν τελειώνει μια ταινία δεν νιώθω ότι τελείωσε μια δουλειά. Νιώθω σαν να μην έχω δουλέψει ποτέ στην ζωή μου», δηλώνει με αφορμή την καινούρια του ταινία. Σκέφτομαι ότι αυτό δεν μπορεί παρά να είναι το μυστικό της ευτυχίας και της επιτυχίας μαζί. Πληρώνομαι και κάνω αυτό που αγαπώ. Κάνω αυτό που αγαπώ και στο τέλος πληρώνομαι! Πόση ταλαιπωρία θα είχαμε γλιτώσει αν κάναμε όλοι αυτό που μας αρέσει… Ανόρεχτα πρωινά ξυπνήματα, νυχτερινές αϋπνίες, καρέκλες ψυχαναλυτών, κλεφτές ματιές σε ρολόγια και κινητά μέχρι να τελειώσει το οχτάωρο, γκρίνια, μιζέρια, κοινοτοπία…
Οι σκέψεις με οδηγούν σε ένα συμπέρασμα. Ο Χριστόφορος Παπακαλιάτης είναι ο πιο ευτυχισμένος άνθρωπος αυτής της χώρας. Κάνει αυτό που του αρέσει, πληρώνεται γι’ αυτό, και κυρίως, έχει την ανταπόκριση και την αγάπη του κόσμου.
Στους Φρουρούς της Αχαΐας, το κοινό είδε έναν πιτσιρικά να προσφέρει σταφύλια στη Μιμή Ντενίση. Στους Απαράδεκτους, έναν όμορφο νέο να πουλάει «την Παπαρήγα την καλή». Στο «Ντόλτσε Βίτα» και στους Μήτσους, έναν ταλαντούχο κωμικό ηθοποιό. 1999: «Η ζωή μας μια βόλτα», οι τηλεθεατές θρήνησαν τον χαμό του Χρήστου Λούλη από το πρώτο κιόλας επεισόδιο, γνώρισαν την Γωγώ Μπρέμπου και παρακολούθησαν τον έρωτα ενός νεαρού φοιτητή με τη δημοφιλή ηθοποιό Φιλαρέτη Κομνηνού. 2001: «Να με προσέχεις». Μια ολόκληρη χώρα διχάζεται για το αν η Βικτώρια Χριστοδουλίδου πρέπει να διαλέξει τον Παπακαλιάτη ή τον Μαρκουλάκη, και αναρωτιέται τίνος είναι το παιδί; 2002: «Κλείσε τα μάτια» και το κοινό κρύβει τον Χριστόφορο μία από την μάνα και μία από την κόρη. «Δυο μέρες μόνο»: Το πεντακάμερο τροχαίο καθηλώνει το τηλεοπτικό κοινό και ο έρωτας της Σοφίας Φαραζή και της Αλεξίας Καλτσίκη σοκάρει. Στο «4», η Νένα Μεντή -σε έναν ρόλο μακριά από τις Χάριτες και την Άννα Ραγιά- μεγαλώνει τρία παλικάρια σαν τα κρύα τα νερά!
Το 2012, ο Χριστόφορος Παπακαλιάτης κάνει την πρώτη του ταινία. Ερωτας, πεπρωμένο, κρίση, άρωμα παλιού ελληνικού κινηματογράφου και 100.000 εισιτήρια από το πρώτο 4ήμερο.
Ηθοποιός, σεναριογράφος, σκηνοθέτης, μουσικός επιμελητής, πάντα δίπλα στη Στέλλα στο μοντάζ. Ο Χριστόφορος Παπακαλιάτης δεν προσθέτει απλά το όνομά του στους τίτλους τέλους αλλά εξελίσσεται πραγματικά. Κάθε ερμηνεία του είναι καλύτερη από την προηγούμενη, κάθε σενάριό του πιο περίτεχνο από το προηγούμενο, κάθε σκηνοθεσία του πιο ψαγμένη από την προηγούμενη, κάθε μουσική του ξεχωριστή.
Από τα δικά του σήριαλ το κοινό γνώρισε τη νέα γενιά ηθοποιών. Τη γενιά των συνομηλίκων του. Ιωάννα Παππά, Θάλεια Ματίκα, Άρης Σερβετάλης, Χρήστος Λούλης, Χάρης Ασημακόπουλος, Δημοσθένης Παπαδόπουλος, Γωγώ Μπρέμπου, Σάνη Χατζηαργύρη, Άννα Μονογιού, Βίκυ Παπαδοπούλου, Σοφία Φαραζή, Αλεξία Καλτσίκη, Δανάη Σκιαδή. Τον εμπιστεύτηκαν όμως και καταξιωμένοι από διαφορετικές γενιές ηθοποιοί: Αλέκος Αλεξανδράκης, Μάρω Κοντού, Γιώργος Κωνσταντίνου, Πέμη Ζούνη, Φιλαρέτη Κομνηνού, Νένα Μεντή. Τον εκτιμούν οι συνάδελφοί του, σκηνοθέτες και ηθοποιοί. Τον αγαπούν οι δημοσιογράφοι. Τον αγαπά το κοινό. Το κοινό του, μάλιστα, όχι μόνο δεν τον εγκατέλειψε στην μετάβαση από την τηλεόραση στον κινηματογράφο, αλλά σηκώθηκε από τον καναπέ και τον ακολούθησε και στη μεγάλη οθόνη.
Όσοι τον αμφισβητούν δεν είναι παρά κρυφοθαυμαστές που αρνούνται να παραδεχτούν πόσο τους αρέσει. Δεν έχουν σοβαρά αντεπιχειρήματα, μιας και η καραμέλα με την αντιγραφή ιδεών πάλιωσε και δεν έπιασε και καθόλου. Λες και όσοι τον κατηγορούν για αντιγραφή θα μπορούσαν να συνθέσουν Σπάικ Λι, Γουόνγκ Καρ Γουάι, Ντέιβιντ Λιντς και Ντάρεν Αρονόφσι και να κάνουν αριστουργήματα. Κακά τα ψέματα, το να μιλάμε για Παπακαλιάτικη σκηνοθεσία, Παπακαλιάτικη ερμηνεία ή μουσική, κάθε άλλο παρά υποτιμητικό είναι. Πόσους σκηνοθέτες μπορείς να αναγνωρίσεις από το πρώτο καρέ ταινίας που θα δεις;
Στην καινούρια του ταινία θα δούμε τρεις ιστορίες έρωτα, τρεις γενιές Ελλήνων, στην Ελλάδα της κρίσης. Είναι μια ερωτική ή μια πολιτική ταινία; Υπάρχει αλήθεια τέτοια διάκριση; Είναι μια ταινία για τον έρωτα, την κοινωνία, την πολιτική, τους ανθρώπους. Η πρώτη ιστορία, με τίτλο «Boomerang», ο νεανικός έρωτας, έχει γυριστεί, ήδη, το καλοκαίρι. Σε δύσκολα στενά στον κέντρο της Αθήνας, κοντά στην Ομόνοια, στο παλιό αεροδρόμιο, στην όμορφη παραλία της Βοϊδοκοιλιάς, στη Γιάλοβα. Η Δάφνη ερωτεύεται τον Farris, έναν μετανάστη από τη Συρία (Νίκη Βακάλη και Tawfeek Barhom). Ο Μηνάς Χατζησάββας, υπέροχος δίπλα στους νεαρούς ηθοποιούς, ορίζει την πλοκή και ο Δημήτρης Λιγνάδης σε μικρό αλλά καθοριστικό ρόλο.
Ο Χριστόφορος, πίσω από το μόνιτορ, ανάβει το ένα τσιγάρο μετά το άλλο και σκέφτεται. Καθοδηγεί τους ηθοποιούς. Ακούει τους συνεργάτες του, λαμβάνει υπόψιν αυτό που θα του πουν, αποφασίζει. Δεν είναι τυχαίο ότι δουλεύει με τους καλύτερους διευθυντές φωτογραφίας, σκηνογράφους, παραγωγούς, ενδυματολόγους, κομμωτές, μακιγιέρ… Δεν υποτιμά την δουλειά κανενός. Είναι ευγενής με όλους. Δεν πνίγεται σε μια κουταλιά νερό. Όταν τα πράματα στραβώσουν βρίσκει λύσεις. Δουλεύει ασταμάτητα. Επιμελείται τα σημαντικά αλλά και τα πιο ασήμαντα. Χαμογελάει, νευριάζει, γνωρίζει περισσότερα τεχνικά απ’ όσα θα φανταζόσουν, μα πάνω απ’ όλα, λειτουργεί με το ένστικτο.
Αυτή τη στιγμή γυρίζεται η δεύτερη ιστορία της ταινίας στα στενά της Πλάκας. Σ’ αυτήν την ιστορία πρωταγωνιστεί ο ίδιος, με πρόσωπα καινούρια αλλά και πρόσωπα γνώριμα…
Ο Χριστόφορος Παπακαλιάτης είναι μόλις 39. Τι θα γράφει και τι θα παίζει στα 50! Τι θα γράφει και τι θα παίζει στα 78;