Πόσα πολλά έλεγαν τα «μικρόφωνα»! Πόσα λίγα έλεγαν οι κάτοικοι! Μου έκανε εντύπωση. Ένα κοφτό «απαξιώ» ή η έννοια του «απαξιώ» με έστω, λίγες περισσότερες λέξεις, αλλά η ουσία ήταν, το «απαξιώ». Ο καθένας και η «βάρκα» του. Ο καθένας και η μάχη του με τη λάσπη.
Δεν υπήρχαν λαλίστατοι άνθρωποι σε τούτη την καταστροφή. Δεν υπήρχαν θυμωμένοι, γκαζωμένοι, αντίθετα από την ψυχοσύνθεση της ράτσας μας. Ήταν όλοι τόσο απελπιστικά απελπισμένοι που δεν είχαν λόγια. Σαν όπως ακολουθείς κηδεία. 20 νεκρών. Σαν όπως η σιωπή όταν ακούγεται το φτυάρι.
Υπάρχει και η δήμαρχος Μάνδρας. Η Ιωάννα (Γιάννα) Κριεκούκη. Επίσης ειδική περίπτωση στα μάτια μου. Τόσο κοινότοπος ο λόγος των ανθρώπων που προσφέρουν στα κοινά, στον στίβο της πολιτικής, που βαριέσαι και να τους ακούς, μέχρι που κάποιος «διαφορετικός» τραβάει την ακοή σου. Λόγος μεστός. Αρχή, μέση, τέλος. Ευθύνες to the point. Καταγγελίες to the point. Με τρεις κουβέντες. Όχι για εντυπωσιασμούς και προσωπικό κέρδος. Κάθε που μιλούσε, ένα το ζητούμενο της. Η «πρακτική» του θέματος. Ένα αγωνιώδες «Τώρα, τι κάνουμε».
Μια Δήμαρχος, απέναντι σε μια Πολιτεία που διαχρονικά σαχλαμάρισε με σοβαρά και έπαιξε κρυφτό με τις ευθύνες της (μία εναλλαγή χαϊδευτικών συμπεριφορών και μια συνεχής αναβολή της αντιμετώπισης του «προαναγγελθέντος» κακού, με ένα «καλά, μωρέ, θα δούμε…»). Μια δήμαρχος, απέναντι σε μια κυβέρνηση που ο Πρωθυπουργός έχει χάσει την μπάλα και περιφέρει την αλαζονεία του… Έφτασε την επίσκεψή του μέχρι την Εθνική οδό… Πόσο ρε παιδί μου στραβώνει, η άτιμη εξουσία! Να ήταν στην αντιπολίτευση θα ήταν με τα φτυάρια μέσα στα σπίτια…
Μια Δήμαρχος, απέναντι σε μία Περιφερειάρχη Αττικής, την κυρία Δούρου, που δήλωσε ότι η μελέτη για τα αντιπλημμυρικά έχει κολλήσει στο Δασαρχείο, καθώς η δασάρχης «δεν εντέλλεται από κανέναν»… Ευτυχώς ο Αλέξης Τσίπρας κατήγγειλε την γραφειοκρατία της Ευρώπης… Άρα να υποθέσω ότι ούτε η Ευρώπη «εντέλλεται»…
Μια Δήμαρχος, που έμοιαζε να γνωρίζει πού άξιζε να δώσει δυνάμεις κινήσεων και πού να μην ξοδέψει. Στις ανάσες του λόγου της κι ενώ ο δημοσιογράφος έδινε ρέστα στην ερώτηση, η γυναίκα με αυθόρμητες κινήσεις σωματοποιούσε την αγωνία της. Πότε πιάνοντας το κεφάλι της, όπως όταν λέμε «θα μου έρθει εγκεφαλικό» και πότε βάζοντας το χέρι στη μέση της, όπως όταν λέμε «δεν με κρατάνε πια τα πόδια μου».
Και όμως, αν και εκείνη βρισκόταν «ολόκληρη» στον τόπο του εγκλήματος και είχαμε ανάγκη τη δική της μαρτυρία ως πολύτιμη, πεταγόταν συνήθως από το στούντιο, η «εκπρόσωπος» Συριζάνθρωπος και είχε «πιο» λόγο, από το δικό της λόγο, για να πει παπαριές. Τίποτα πιο γελοίο από τον άνθρωπο που μιλάει την ώρα που πρέπει να σιωπά.
Θέλησα να διαβάζω το βιογραφικό της Δημάρχου. Γεννήθηκε στη Μάνδρα το 1960 και κατοικεί εκεί μέχρι σήμερα. Είναι φιλόλογος της Φιλοσοφικής Σχολής με μεταπτυχιακή εξειδίκευση στη Γλωσσολογία και διδακτορικές σπουδές στη Φιλοσοφία. Δίδασκε επί 22 χρόνια στα σχολεία της περιοχής. Από το 2002 ως διευθύντρια του Γυμνασίου Μάνδρας. Από το 2011 ως διευθύντρια στο 20 Λύκειο Ελευσίνας. Ενώ το 2012-2013 αναφέρει, ότι διετέλεσε Πρόεδρος και Διευθύνουσα Σύμβουλος του Οργανισμού Λιμένα Ελευσίνας. Φαντάζομαι, σε ένα τόσο «στρωτό» σε πορεία βιογραφικό, αναρωτιέστε δικαίως, τι δουλειά είχε στον ΟΛΠ; Σε τούτη τη χώρα πάντα επιλέγουμε ως αρμοδίους μη αρμοδίους…
Προχωρώ στην πολιτική της καριέρα που ξεκίνησε το 2006 όταν εκλέχτηκε δήμαρχος Μάνδρας με το ΠΑΣΟΚ και αναφέρεται ως πολιτικό τέκνο του Βενιζέλου. Το 2011 έχασε στις δημοτικές εκλογές οπότε διετέλεσε δημοτική σύμβουλος και επικεφαλής της αντιπολίτευσης. Επανεκλέχτηκε όμως δήμαρχος στις επαναληπτικές εκλογές τον Δεκέμβριο του 2014. Και το 2017 εκτοξεύτηκε η «αναγνωσιμότητά» της…
Η Δήμαρχος με την νιτσεράδα, τον εξαιρετικό λόγο και τις «χωμάτινες» αντιδράσεις, που λέει και ξαναλέει «τώρα τι κάνουμε». Στο επίκεντρό μας. Μέχρι να κοπάσουν οι φωνές και το ενδιαφέρον του κοινού. Και από κει και πέρα… Η Δήμαρχος, οι κάτοικοι… Και 20 νεκροί. Που θα ξεχαστούν όπως τόσοι και τόσοι… Από μια χώρα νεκροζώντανη. Εις το διηνεκές.