Eνας λαός κρίνεται, εκτός των άλλων, και από την αίσθηση του γελοίου. Oχι τόσο από το χιούμορ που διαθέτει, αλλά την αντίληψη του γελοίου. Γιατί το χιούμορ έχει να κάνει με την πνευματικότητα που η ίδια η φύση δίνει στον άνθρωπο ενώ το άλλο, είναι ζήτημα αγωγής.
Υπάρχουν φορές που αναρωτιέμαι αν οι μεσογειακοί λαοί είναι πιο γελοίοι από τους βόρειους. Eβλεπες, ας πούμε, τους ιταλούς πολιτικούς επί Μπερλουσκόνι, να κάνουν διάφορα τρελά και να επιβραβεύονται από τους ψηφοφόρους τους. Ακόμα και ο Ολάντ στη Γαλλία, μόλις βλέπει γυναίκα ξένου προέδρου γυαλίζει το μάτι του, παρόλο που οι κάμερες γράφουν.
Στην δική μας περίπτωση όμως, νομίζω ότι έχει σπάσει το φράγμα του μέτρου, εδώ και πολλά χρόνια. Απλά τώρα τελευταία, η κυβέρνηση της «Αριστεράς» έδωσε μια διαφορετικά οπτική στα πράγματα που δεν μπορούσαμε να την φανταστούμε. Πριν την έλευση του ΣΥΡΙΖΑ ως πρωταγωνιστή στην πολιτική ζωή της χώρας, διακρίναμε περιπτώσεις και τις αναγνωρίζαμε ως «εξαιρετικές», ενώ σήμερα, η πολιτική καθημερινότητα εμπεδώνει την αίσθηση του γελοίου ως πάγια τακτική επικοινωνίας. Σε τέτοιο σημείο μάλιστα, που αποτελεί το βασικό εργαλείο διείσδυσης στα μαζικά λαϊκά στρώματα.
Δυστυχώς για την ελληνική κοινωνία, αυτή η «ανυπότακτη» αίσθηση του γελοίου δεν έχει μόνο πολιτικές προεκτάσεις. Είναι επώδυνη για όλες τις εκφάνσεις του κοινωνικού βίου
Ιδού λοιπόν, ένα ακόμα περιστατικό: Ξαφνικά χθες το απόγευμα, προέκυψε εμπλοκή στην τελική φάση της διαδικασίας της ιδιωτικοποίησης του ΟΛΠ, όταν η κινεζική εταιρεία κατήγγειλε ότι η κυβέρνηση κατέθεσε στη Βουλή άλλο κείμενο από αυτό που είχε συμφωνηθεί! Και ο υπουργός Ναυτιλίας Θοδωρής Δρίτσας αναγκάστηκε να παραδεχτεί πως η κυβέρνηση παρενέβη στο κείμενο της συμφωνίας – όχι ο ίδιος αλλά η κυβέρνηση (!) – επισημαίνοντας ωστόσο ότι έγιναν «στο πλαίσιο δικαιοδοσίας της»…
Εν τω μεταξύ, ο Πρωθυπουργός ετοιμάζει ήδη τις βαλίτσες του για το Πεκίνο, προκειμένου να τον υποδεχτούν «μετά βαϊων και κλάδων», οι σύντροφοι και να εκφράσουν το ενδιαφέρον τους και για άλλες επενδύσεις στη χώρα μας. Πώς λοιπόν, φαντάζεται ότι θα συμβεί κάτι τέτοιο αν αποτύχει η νομοθέτηση της συμφωνίας και δεν ψηφιστεί στη Βουλή;
Tα συμπεράσματα από την απροσδόκητη κίνηση είναι περίπου τα εξής: To πρώτο, έχει να κάνει με την ρευστή κατάσταση που επικρατεί στο εσωτερικό της κυβέρνησης και την αδυναμία ελέγχου του Πρωθυπουργού στους υπουργούς και τα κυβερνητικά του στελέχη – ο καθένας κάνει ό,τι του έρθει για την «πελατεία» του. Το δεύτερο είναι ότι ο κ. Δρίτσας είναι «πασπαλισμένος» έτσι κι αλλιώς με την «κουραμπιεδόσκονη» της γελοιότητας και δεν φοβάται να το δείχνει με την παραμικρή ευκαιρία. Γιατί τι πρέπει να φανταστεί κανείς ότι ήθελε να κάνει, είτε παρενέβη προσωπικά είτε κάποια άλλη «ομάδα εργασίας» του υπουργείου; Μόνο να μπορεί να λέει στα υπόλοιπα «κακομαθημένα παιδιά» του ΟΛΠ ότι αυτός «πάλεψε» για τα συμφέροντά τους.
Δυστυχώς για την ελληνική κοινωνία, αυτή η «ανυπότακτη» αίσθηση του γελοίου δεν έχει μόνο πολιτικές προεκτάσεις. Είναι επώδυνη για όλες τις εκφάνσεις του κοινωνικού βίου, αφού συνηθίζουμε να ζούμε, χωρίς μέτρο, στη γελοιότητα! Την θεωρούμε πλέον φυσιολογική και επομένως, αν κάποια στιγμή μας λείψει, θα σπεύσουμε να την αναζητήσουμε…
Ομως, δεν μπορεί, από κάπου πρέπει να πιαστούμε. Αυτή η αναλγησία, αυτός ο μιθριδατισμός στα καραγκιοζιλίκια και στην μικρόνοη κουτοπονηριά, θα πρέπει να σταματήσει, όποτε και αν δοθεί η ευκαιρία στο πολιτικό σύστημα να διοικηθεί από κανονικούς ανθρώπους. Γιατί στο τέλος, θα παίζουμε σφαλιάρες στο δρόμο και θα κολλάμε χαρτάκια στην πλάτη του διπλανού μας!
Ας τους μαζέψει επιτέλους κάποιος ή ας τους στείλει στην παιδική χαρά του σπιτιού τους…