Συνομιλώ καθημερινά με πολλά στελέχη της κυβέρνησης και του ΣΥΡΙΖΑ. Οι ανάγκες της δουλειάς βλέπετε… Της συγκυρίας δεδομένης, όλα πάνω τους τα καταλαβαίνω. Και τον ενθουσιασμό τους για το «νέο» που κομίζουν στην πατρίδα, και την αψηφισιά τους απέναντι στους ολοφάνερους κινδύνους, και την σχεδόν θεολογική τους πίστη ότι «τελικά, όλα καλά θα πάνε». Συχνά μοιάζουν στα μάτια μου με ανέμελες μπεκάτσες που βγήκαν βόλτα στους αιθέρες εν’ μέσω κυνηγετικής περιόδου, όμως όλο αυτό έχει και κάτι το ηρωικά εύμορφο που μας είχε λείψει. Ενίοτε δαγκώνομαι όταν τους ακούω με τις δηλώσεις τους να καίνε πίσω τους τα καράβια της υποχώρησης τους: «Και ο Κορτέζ έτσι έκανε και νίκησε» λέω, πιο πολύ για να καθησυχάσω τον εαυτό μου. Ώρες-ώρες συγχύζομαι, όταν λαμβάνω πολιτικές αερολογίες ως απάντηση σε προβλήματα απλής αριθμητικής, πλην λέω πως μπορεί να έχω γίνει πολύ συντηρητικός και να μην αντιλαμβάνομαι πλέον τους υπόγειους κραδασμούς της ιστορίας. Όλα προσπαθώ να τα καταλάβω, μπαίνοντας με απόλυτη ειλικρίνεια στη θέση τους.
Ένα όμως δε μπορώ να τους συγχωρήσω. Την ανελαστική και άνευ όρων υπεράσπιση του Πάνου Καμμένου. Δεν σηκώνουν κουβέντα επ’ αυτού. Για οτιδήποτε άλλο εκφράζουν πότε-πότε και κάποια αμφιβολία, κάποιον προβληματισμό, κάποιο αδιόρατο φόβο. Για τον Καμμένο ποτέ. Ακόμα και στις κατ’ ιδίαν συζητήσεις απαντούν με την ατσάλινη αποφασιστικότητα του προσήλυτου στη νέα αριστεροδεξιά θρησκεία, με την οργή αυτού που δεν αναγνωρίζεται το πασιφανές δίκιο του. Έχουν αποϊδεολογικοποιήσει τον Καμμένο πλήρως, όχι μόνο στον δημόσιο και ιδιωτικό λόγο τους, αλλά (πολύ φοβάμαι) και βαθιά μέσα τους. Τον θεωρούν κάτι ουδέτερο, κάτι τεχνικό, ένα μη πολιτικό ρετάλι που χρησιμοποίησαν για να συμπληρώσουν το ύφασμα της κυβέρνησης τους. Δρουν ως εάν ο Καμμένος να μην διαθέτει στρατηγική ή ως εάν η πολιτική του (αν δεχτούν ότι ασκεί πολιτική) να μην τους αφορά. Η ΣΥΡΙΖΑίικη αποστασιοποίηση από τον βαθιά ιδεολογικό τρόπο με τον οποίον δρα ο υπουργός άμυνας στον ευαίσθητο χώρο που του παραχώρησαν, είναι εντυπωσιακή. Θαρρούν πως έδωσαν σ’ ένα παιδάκι κάποιο παιχνίδι ν’ απασχοληθεί, για να τους αφήσει ήσυχους να φέρουν τον σοσιαλισμό.
Μα καλά, δεν καταλαβαίνουν πως όποια κι αν είναι η στρατηγική Καμμένου, μεσοπρόθεσμα συγκρούεται με την μακροημέρευση της κοινής τους κυβέρνησης; Η συγκρότηση του Δεξιού ΣΥΡΙΖΑ για τον οποίον έχει βάλει πλώρη ο Καμμένος, περνά άραγε μέσα από την διατήρηση ή την αποδυνάμωση του αριστερού ΣΥΡΙΖΑ; Δεν τους κάνει εντύπωση που ο συνοδοιπόρος τους (σε αντίθεση με τον Βενιζέλο στην κυβέρνηση Σαμαρά) δεν ανακατεύεται διόλου στο κορυφαίο θέμα της διαπραγμάτευσης; Τι φαντάζονται δηλαδή ότι κάνει τα βράδια ο Πάνος, βλέποντας από την τηλεόραση τον Βαρουφάκη να βουρλίζεται με τους εταίρους; Σκέφτεται πως θα αναχαιτίσει τους Τούρκους ή πως θα προλάβει τον Λαφαζάνη μόλις γίνει η πρώτη στραβή; Καθότι ο Πάνος έχει αποκτήσει συγκεκριμένη ειδικότητα: Μόλις το τραίνο στρίψει, παίρνει δυο βαγόνια δυσαρεστημένους και να την κάνει…