Πρώτα είδα το βίντεο με το όχημα της Αστυνομίας να καταστρέφεται από πρόσφυγες και μετά διάβασα την είδηση για τον αστυνομικό που παρέσυρε πρόσφυγα. Θα μπορούσα να το κάνω ανάποδα: πρώτα να δω την αιτία της οργής των προσφύγων και μετά το αποτέλεσμα.
Αλήθεια, πόση σημασία θα είχε; Τέτοιες αποτιμήσεις γεγονότων, μόνο στα απλοϊκά μυαλά των μαζανθρώπων μπορούν να στοιχειοθετηθούν. Και είμαι σίγουρος ότι κάποιοι θα ένιωσαν ικανοποίηση για τον τραυματισμό ενός πρόσφυγα, ενώ άλλοι για την καταστροφή του περιπολικού.
Σε τέτοιες περιπτώσεις δεν υπάρχουν εμπλεκόμενοι ένοχοι. Ο μόνος ένοχος είναι η τερατώδης απάθεια του κράτους, μπροστά στη νοσηρότητα του φαινομένου. Πρόκειται πραγματικά για παράνοια! Τι ακριβώς περιμένουν ότι θα συμβεί αργά ή γρήγορα, στους καταυλισμούς των προσφύγων; Πώς φαντάζονται ότι θα εξελιχθεί το φαινόμενο σε μέρες, μήνες ή και στη συμπλήρωση χρόνων;
Δεν τους απασχολεί η αμοιβαιότητα των προβλημάτων, η μετατόπιση των γεγονότων, η εξελικτική πορεία των πραγμάτων, η εντελέχεια, η ίδια η πραγματικότητα! Για το συγκεκριμένο είδος πολιτικών ανθρώπων τα άτομα και οι ομάδες δεν είναι παρά ένα υλικό παραγωγικών ζυμώσεων, με στόχο την έκλυση ενέργειας για μικροπολιτική διαχείριση. Δεν υπάρχει χρόνος που προκαλεί φόβο για νοσηρότητα αλλά μόνο μύθος για καπηλεία.
Υπάρχουν δύο τηλεοπτικές καταγεγραμμένες φράσεις με διαχρονική σημειολογία, που αποδίδουν τον απύθμενο λαϊκισμό. Η μία είναι η ερώτηση του Καμίνη στην πρώην υπουργό για το Μεταναστευτικό, Τασία Χριστοδουλοπούλου (συνοδεύεται και από την ανάλογη έκφραση του Δημάρχου): «Και που πάνε κυρία μου, οι πρόσφυγες;». Για να λάβει την γνωστή απάντηση: « Δεν ξέρω, κάπου πάνε, εξαφανίζονται!». Η δεύτερη είναι της νυν αναπληρώτριας υπουργού Κοινωνικής Αλληλεγγύης, Θεανώς Φωτίου, στο MEGA: «Μα καλά, απατεώνες είμαστε;». Και τα δύο στιγμιότυπα εκφράζουν καταπληκτικά το ανάμικτο διπολικό ένστικτο της «συμπλεγματικής νιρβάνας» και ταυτόχρονα της οργισμένης έξαρσης του απατεώνα που προσπαθεί να αναιρέσει το στίγμα του δια της διαμαρτυρίας (αφού αναρωτιέμαι, σημαίνει ότι δεν είμαι! Mα είσαι, όλοι το βλέπουν! Πώς μπορεί να είμαι αφού αναρωτιέμαι;).
Πάντοτε, η «αριστερή» λογική της «ελεγχόμενης τρέλας» τροφοδοτούσε το αχαλίνωτο βουλιμικό κόμπλεξ της ατιμωρησίας, ως αντιστάθμισμα στην «βαρβαρότητα» της Χούντας και του «κράτους της Δεξιάς» στην μεταπολεμική Ελλάδα
Ούτε ο Ιονέσκο θα μπορούσε να εμπνευστεί τέτοια παρανοϊκή αφήγηση στην Ελλάδα του 21ου αιώνα. Η ατιμωρησία όμως και η παραβατικότητα ως «δημόσιο αγαθό», δεν είναι μόνο κατάκτηση της κυβερνώσας Αριστεράς αλλά γενικότερα της Αριστεράς της Μεταπολίτευσης. Οι μεγαλύτερες καταστροφές στο Πολυτεχνείο, συνέβησαν με δεξιά κυβέρνηση, οι καταλήψεις και οι καταστροφές κτιρίων από «φοιτητές» έγιναν μόδα από δεκαετίες, η Αθήνα «κάηκε» επί υπουργίας του σημερινού Προέδρου της Δημοκρατίας. Απλώς, πάντοτε, η «αριστερή» λογική της «ελεγχόμενης τρέλας» τροφοδοτούσε το αχαλίνωτο βουλιμικό κόμπλεξ της ατιμωρησίας, ως αντιστάθμισμα στην «βαρβαρότητα» της Χούντας και του «κράτους της Δεξιάς» στην μεταπολεμική Ελλάδα.
Ξέρετε πώς σκέπτονται; Τρέφουν τέτοια απέχθεια προς τον λαό που δεν τους ενδιαφέρει κανένα είδος υπεράσπισής του. Ούτε της κοινωνικής ειρήνης ούτε των συμφερόντων του. Με τον ίδιο τρόπο που καταχρώνται το δημόσιο χρήμα ή διορίζουν κομματικούς φίλους, ακριβώς έτσι απέχουν από τις φασαρίες και την πρόκληση βίας. Αστους σου λέει να σφαχτούν μεταξύ τους. Στα γήπεδα, στα πανεπιστήμια, στις διαδηλώσεις και τώρα στους καταυλισμούς. Μόνο στην Ηρώδου Αττικού και στη Βουλή μην πλησιάσει κανένας. Θυμίζουν κάπως τον πρωτογονισμό του Μεσαίωνα που η τάξη υπήρχε μόνο στο περιβάλλον του βασιλιά και των ευγενών ενώ οι χωρικοί σφάζονταν στα χωριά τους, προσφέροντας υλικό για τους λαϊκούς θρύλους.
Οι μήνες που θα ακολουθήσουν θα είναι δραματικοί στις «φαβέλες». Εκτός από τους ίδιους τους πρόσφυγες, θα προκληθεί οργή σε διάφορα κοινωνικά στρώματα που εμπλέκονται άμεσα ή έμμεσα μαζί τους. Από την οικονομική καταστροφή ανθρώπων που δεν μπορούν να μετακινηθούν, μέχρι τα περιστατικά εγκληματικότητας που θα συμβούν.
Τόση εξόφθαλμη εγκατάλειψη θα έπρεπε να μας είχε βγάλει στους δρόμους εδώ και καιρό. Με ποιον να τα βάλουμε όμως και από ποιον να ζητήσουμε ευθύνες; Σ’ αυτόν τον τόπο, έτσι δομήθηκαν οι εξουσίες εξαρχής κι έτσι πορεύονται διαχρονικά, στη σχέση τους με την κοινωνία. Κάθε κραυγή λογικής του ενός, πάντα, σβήνει κάτω από την εκκωφαντική σιωπή της παράνοιας των πολλών…