«Μα, πόλεμο έχουμε» το ακούω συχνά ως κατάληξη των πολιτικών αναλύσεων και συζητήσεών μας. Μια γενιά χωρίς βίωμα πολέμου δικαιούται και μεγαλοστομιών. Αν μη τι άλλο παρασημοφορεί εαυτόν ως ήρωα και μπορεί να το έχει ανάγκη.
Ωστόσο, αυτό που πρέπει να παραδεχτώ είναι ότι μέσα μας συντελούνται ένα σωρό μάχες. Εκεί έχουμε πόλεμο. Παλεύει η στυγνή αλήθεια να τη βγει στο βολικό ψέμα, η πρακτική, όχι μόνο να τιθασεύσει το συναίσθημα αλλά να του την πει κι όλας!
Εχω καταλήξει ότι στην πολιτική η «πρακτική» είναι το απόλυτο συναίσθημα. Ολα τ΄άλλα… Βολικές μετατοπίσεις ευθυνών. Αστο για άλλο κείμενο. Θέλει ανάλυση. Μια άλλη μάχη, η πιο δυνατή, είναι ο μισός μας εαυτός με τον άλλο μας μισό.
Ο μεν, για παράδειγμα, παρακολουθεί ότι δραματικά τραγικό συμβαίνει γύρω μας, με ακραία προσήλωση, και ενσκήπτει στην ανάλυσή του μέσα από πληροφόρηση που παίρνει από τις ειδήσεις όπως παρουσιάζονται σε κάθε λογής ΜΜΕ.
Τρομάζει, θυμώνει-θυμώνει, βαριαναστενάζει, χτυπάει το ένστικτό του συναγερμούς που νομίζει ότι κανένας άλλος δεν ακούει κι αυτό τον πνίγει, απελπίζεται, καταλήγει πάντα «Δεν υπάρχει σωτηρία», σηκώνει τα χέρια αν πρέπει να σκεφτεί το μέλλον του τόπου, φτύνει-φτύνει-φτύνει και πονάει για το γεγονός ότι πρέπει και να στήσει κάτι εκεί που φτύνει και αφού δε βρίσκει αρχίζει και τρέμει-τρέμει-τρέμει… Τι να σας λέω; Μια αξιοθρήνητη κατάσταση. Ολα μαύρα σε ένα μαύρο κουτί αδιέξοδο.
Και ο άλλος μισός εαυτός νερώνει κάθε τι που προανέφερα και λέει «κουλάρισε. Σε ταξίδι είσαι. Κάτω από τη μύτη σου συμβαίνουν ένα σωρό ενδιαφέροντα πράγματα. Εντόπισε τα. Δεν ήρθαμε με υποσχετική γλεντιού. Και τι στο κάτω κάτω συνιστά την έννοια “γλέντι”; Να ζήσουμε ήρθαμε». Και ναι!
Κάτω από τη μύτη μας συμβαίνουν ένα σωρό ενδιαφέροντα πράγματα. Και ότι βιώνουμε καλώς να το βιώσουμε.
Τρέμω μη και δεν προλάβω το συναπάντημα με όσους γνωρίζω κι εκτιμάω χωρίς να γνωρίζω. Κρεμιέμαι από λόγια που γαργαλάνε το μυαλό, γενναιόδωρα χαμόγελα, βαθιά μάτια
Αυτομολιέμαι σαν κόπρος σκύλος. Μυρίζω. Ή μάλλον έχω χώρο για να φτάσουν οι μυρουδιές στη μύτη μου. Σιχαίνομαι για το πόσο ενοχικοί έχουμε προκύψει. Πιάνω τον εαυτό μου να παρακολουθεί δουλειές καλλιτεχνών και ν΄αναρωτιέμαι «Πού βρίσκουν το κουράγιο να δημιουργούν;». Ακου σε τι ανομβρία σκέψης και διάθεσης μπορεί να ξεπέσει ο άνθρωπος!
Εντοπίζω ενδιαφέροντες ανθρώπους όπως ο ναυαγός τη σανίδα σωτηρίας του. Τρέμω μη και δεν προλάβω το συναπάντημα με όσους γνωρίζω κι εκτιμάω χωρίς να γνωρίζω. Κρεμιέμαι από λόγια που γαργαλάνε το μυαλό, γενναιόδωρα χαμόγελα, βαθιά μάτια. Μελετάω τη φύση όσο ποτέ στη ζωή μου.
Περιφέρομαι στον τόπο μου με την ηδονική διάθεση του τουρίστα να δει! Βρέθηκα μέχρι στους Δελφούς με γκρουπ! Διαβάζω πιο πολύ, τρέχω σε εκθέσεις, βλέπω θέατρο! Ο μισός εαυτός αναζητάει εναγώνια οξυγόνο όσο νοιώθει ότι του το στερεύουν. Και τώρα που είπα θέατρο… Πόσο γεμάτα είναι τα θέατρα! Πόσοι αναζητάμε οξυγόνο με τον ίδιο τρόπο… Σαν ασυνεννόητοι συνεννοημένοι.
Μια αέρινα σοφή σκηνοθεσία
Να, προχθές παρακολούθησα το «Γυάλινος κόσμος» του Τέννεσι Ουίλιαμς στο «Εμπορικόν». Σε έναν χώρο θεάτρου που σέβεται τον θεατή. Οι καρέκλες, η ακουστική, το γεγονός ότι μπορείς να δεις άριστα όπου κι αν κάθεσαι. Χώρος τέχνης έντιμος. Στη συνέχεια απήλαυσα μια αέρινα σοφή σκηνοθεσία, της Σκότη. Ουσιαστική. Γιατί χαϊδεύει το πρωτογενές της υλικό δεν το κατσιάζει. Δεν θέλει να φανεί πιο έξυπνη από τον δημιουργό. Δεν πέφτει στην τρικλοποδιά του επαρχιωτισμού που μαστίζει σκηνοθέτες που αλλάξουν την Παναγιά στο σύμπαν. Ολα τ΄ αγγίζει ως «εύθραυστα».
Αυτό πράττουν και οι ηθοποιοί. Ολοι. Ο Δημήτρης Καταλειφός ως Τομ και ως αφηγητής συγχρόνως, η Θέμις Μπαζάκα ως Αμάντα, η Στέλλα Βογιατζάκη ως Λώρα σε μια έκπληξη ερμηνείας (δεν τη γνώριζα) καθώς και ο Κ. Γώγουλος εξίσου.
Αλλά θέλω πραγματικά να σταθώ στην ερμηνεία της Μπαζάκα. Για το μέτρο που κατόρθωσε. Τον αυτοέλεγχο στην ερμηνεία. Στις κινήσεις. Στη φωνή. Αυτό κυρίως! Τόσο ταλαιπωρημένα τ΄αφτιά μας σε φωνές. Ξεχάσαμε την ομορφιά της φωνής όταν θέλει να σου δώσει να καταλάβεις, όχι να σου πει. Τι κατάκτηση! Πώς χρησιμοποιεί αυτό το θεατρικό πλάσμα το φρένο και το γκάζι! Οπως οι άνθρωποι που αναγνωρίζεις ότι το κατόρθωσαν με εσωτερική δουλειά ψυχής. Κοπιαστική, έντιμη.
Τι να σας λέω; Πήρα και εκείνο το βράδυ, το οξυγόνο μου. Βγήκε η μέρα. Γράψτε μου και σεις για οξυγόνα μέσα από την τέχνη. Ας τα μοιραστούμε αναγνώστη. Γυάλινος ο κόσμος μας. Εύθραυστη η άτιμη η ζωή μας.