Ο τίτλος θα μπορούσε να είναι εναλλακτικά: «Παντρεμένη μ’ ένα μελλοθάνατο». Όλοι μελλοθάνατοι είμαστε, αλλά να, υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι που η δουλειά τους, τους φέρνει πιο συχνά αντιμέτωπους μ’ ένα ενδεχόμενο μοιραίο τέλος. Διασώστες, όπως αυτοί της Ταϊλάνδης ας πούμε. Δεν βρίσκεις λόγια να περιγράψεις ό,τι κάνουν, δεν βρίσκεις κατάλληλο επίθετο, που να προσδιορίζει πόσο σημαντικοί είναι.
Πάντα αναρωτιόμουν πώς είναι να ζεις με τέτοιους ανθρώπους, πώς είναι να στήνεις οικογένεια μαζί τους, πώς μπορείς να παλέψεις με τη σκέψη ότι κάθε φορά που φεύγουν για μια επιχείρηση, μπορεί να μη γυρίσουν πίσω.
Ο Σαμάν Kουνάν έφυγε μια μέρα και δεν ξαναγύρισε. Είναι ο διασώστης που πέθανε στην προσπάθεια απεγκλωβισμού των παιδιών και του προπονητή τους, στην Ταϊλάνδη. Πήγε να τοποθετήσει φιάλες οξυγόνου κατά μήκος μίας πιθανής οδού διαφυγής από το σπήλαιο Ταμ Λουάνγκ και παγιδεύτηκε. Ήταν πρώην στέλεχος των Ειδικών Δυνάμεων του Πολεμικού Ναυτικού της Ταϊλάνδης και συμμετείχε στην επιχείρηση διάσωσης εθελοντικά.
Η χήρα του, Γουαλιπόρν Kουνάν, μίλησε στο BBC: «Αν με ρωτάτε πώς είμαι θα έλεγα ότι πέθανα, αλλά είμαι ακόμα ζωντανή. Προσπαθώ να νιώθω περισσότερο υπερήφανη και λιγότερο θλιμμένη. Όλοι τον τιμούν ως ήρωα εξαιτίας του χαρακτήρα του: ήταν ήρωας. Πάντα βοηθούσε τους συνανθρώπους του, ασχολούνταν με φιλανθρωπίες. Καταπιέζω το πένθος με την περηφάνια».
Αν πίσω από κάθε πετυχημένο άνδρα κρύβεται μια γυναίκα, όπως λένε, τότε πίσω από κάθε ήρωα διασώστη, κρύβεται οπωσδήποτε μια ηρωίδα. Δεν είναι για λιπόψυχες τέτοιες σχέσεις. Δεν είναι εύκολο να δώσεις τη ζωή σου σε κάποιον που δίνει τη ζωή του για τους άλλους. Θέλει γενναιότητα να περιμένεις έναν εν δυνάμει μελλοθάνατο να επιστρέψει σπίτι από μια διάσωση, αλλά και να τον εμψυχώσεις για να ξαναφύγει για μια άλλη.
Αυτές τις γενναίες γυναίκες, τις αφανείς ηρωίδες όπως τη Γουαλιπόρν, τις βλέπουμε συνήθως όταν εκείνος δεν επιστρέφει. Η στιγμή που πέφτουν τα φώτα πάνω τους, είναι η στιγμή που εκείνος, ο ήρωας τους, δεν κατάφερε να ξεγελάσει το θάνατο μια μέρα που έφυγε για δουλειά. Να τις ακούμε αυτές τις γυναίκες. Γιατί όταν η κάμερα έρχεται πάνω τους, να καταγράψει το δράμα της χήρας ενός ήρωα, αυτές μας δίνουν μερικά πολύτιμα μαθήματα ζωής, μας λένε πράγματα που μας ταρακουνάν τον εγκέφαλο: «κάθε μέρα πριν φύγει για τη δουλειά λέγαμε ο ένας τον άλλον, σ’ αγαπώ. Κάθε μεσημέρι ανταλλάσσαμε μηνύματα από τις δουλειές μας. Το απόγευμα, κάθε απόγευμα, μιλούσαμε για το πώς περάσαμε στη δουλειά. Ο Σαμάν είχε πει μια φορά: Κανείς μας δεν γνωρίζει πότε θα πεθάνει… Αυτό δεν μπορούμε να το ελέγξουμε και για αυτό πρέπει να χαιρόμαστε και να ζούμε την κάθε στιγμή», είπε η Γουαλιπόρν.
Αυτό που θα έπρεπε να κάνουμε όλοι δηλαδή, να ζούμε την κάθε στιγμή. Να αγκαλιαζόμαστε με τον σύντροφό μας κάθε πρωί σαν να είναι το τελευταίο, και να χαιρόμαστε που είμαστε καλά κάθε βράδυ που πέφτουμε για ύπνο. Αλλά εμείς, οι περισσότεροι, αυτά τα έχουμε ξεχάσει. Παραδομένοι στην πεζή μας καθημερινότητα, με την αδρεναλίνη να ανεβαίνει μόνο απ’ το στρες των υποχρεώσεων και την αγωνία αν θα τις προλάβουμε όλες, λησμονούμε ότι τίποτα και κανείς δεν είναι δεδομένος. «Σ’ αγαπώ», πρωί-πρωί πριν φύγουμε για δουλειά; Μηνύματα κατά τη διάρκεια της μέρας, μεταξύ σούπερ μάρκετ, ΙΚΑ και αγγλικών του παιδιού;… Δεν είστε με τα καλά σας! Γελοιότητες!
Πώς θα ήταν όμως αν ο άνδρας σου έφευγε το πρωί για μια διάσωση εγκλωβισμένων σ’ ένα σπήλαιο, σ’ ένα κτίριο που κατέρρευσε από σεισμό, σ΄ένα διαμέρισμα που λαμπάδιασε;
«Θέλω να σου πω λατρεία μου είσαι ένας ήρωας στην καρδιά μου. Πάντα ήσουν ήρωας και θα είσαι», είπε η Γουαλιπόρν στο BBC, αλλά είμαι σίγουρη ότι του το έλεγε και όσο ήταν ζωντανός. Με τον τρόπο της, και το πιθανότερο χωρίς να το συνειδητοποιεί, μας παρακινεί να το λέμε και στον δικό μας άνθρωπο, με κάθε ευκαιρία.
Υ.Γ.: Πόσο αλλάζει την κοσμοθεωρία σου η οσμή του κινδύνου, αλήθεια. Και πόσο δύσκολο είναι να την αλλάξεις χωρίς να τον κίνδυνο να παραμονεύει στη γωνία.