Πού είναι εκείνες οι εποχές που όποιο κανάλι κι αν έβαζες τέτοιες μέρες καλή ώρα μιλούσαν για τη Eurovision; Είχαμε πολλές φάσεις μηντιακής υπέρ-ανάλυσης. Είχαμε την επιλογή τραγουδιού, συνοδεία σοβαρού προβληματισμού: Μπαλάντα ή γρήγορο; Ξέκωλα ή τουαλέτες; Aνδρες ή γυναίκες; Τέρατα ή νεράιδες; Gay ή straight; Ποιeς είναι οι γιουροβιζιονικές τάσεις;
Μετά είχαμε την προετοιμασία της αποστολής με σούπερ ντούπερ λεπτομερή ενημέρωση για το ποιoς κάνει κοστούμια-χορογραφίες-νύχια-μαλλιά-αποτριχώσεις και τα συναφή. Και μετά είχαμε βεβαίως προκριματικά με τεράστια αγωνία για το μέλλον μας, η οποία τέλειωνε μόλις έμπαινε η λέξη Greece στη λίστα με τους τελικούς διαγωνιζόμενους.
Και τέλος είχαμε τη μεγάλη στιγμή. Κι όσο αυτή πλησίαζε, τόσο λυσσάγαμε. Μέχρι να φτάσει η μέρα του διαγωνισμού είχαμε αναλύσει μέχρι και το κουμπί απ’ το φόρεμα της Αννας Βίσση (2006, φόρεμα Γκωτιέ, 170.000 ευρώ λέγανε κόστισε, τα ‘χα φάει στη μάπα τόσο πολύ όλα αυτά, που ακόμα τα θυμάμαι). Για να μην πω για την μετά-ανάλυση που κάναμε, τi πήγε στραβά και πατώσαμε – γιατί συνήθως πατώναμε, να τα λέμε όλα. Αλλά δεν μας ένοιαζε, ήμασταν παθιασμένοι με το γιουροβιζιονικό πανηγύρι και τα δίναμε όλα.
Και μετά ήρθαν οι Europond. Ενα χιπ χοπ συγκρότημα που για χάρη της Eurovision ονομάστηκαν Argo. Ενα συγκρότημα λιγάκι αδιάφορο, που μάλλον δεν θα τραβούσε την προσοχή σε κανένα τραγουδιστικό ριάλιτι. Ηρθαν με απευθείας ανάθεση, σα να μη θέλαμε να δώσουμε παραπάνω σημασία, σα να μην είχαμε όρεξη να κάνουμε διαγωνισμούς. Χωρίς υπέρ-αναλύσεις, χωρίς τυμπανοκρουσίες και με ένα τραγούδι που κινδυνεύει να ολισθήσει στο κιτς-μελό όπως αρκετοί έσπευσαν να επισημάνουν. (Κατά τη γνώμη μου, το αν θα είναι μελό και κιτς εξαρτάται απ’ το πώς θα το πλασάρουμε)
Τι σημασία έχει όμως; Ποιον ενδιαφέρουν όλα αυτά; Αυτό που βλέπω είναι ότι δεν ενδιαφέρει κανέναν κρατικό φορέα το πώς θα πάμε στη Eurovision φέτος. Βλέποντας τους Argo – πρώην Europond – να παρουσιάζουν στην κρατική τηλεόραση το τραγούδι τους, ένιωσα ότι ούτε κι αυτούς τους νοιάζει και πολύ. Ούτε την ίδια την ΕΡΤ μοιάζει να ενδιαφέρει το θέμα. Είναι σα να άρπαξε έξι παιδιά που περνούσαν τυχαία απέξω και τους είπε: εσείς θα πάτε στο πανηγυράκι, εσείς θα κάνετε την αγγαρεία. Οπως σου τυχαίνει ο κλήρος για να πλύνεις τα πιάτα μετά από τραπέζι.
Κάπως έτσι αντιμετωπίζουμε φέτος τη Eurovision, σαν αγγαρεία. Δικαίως; Αδίκως; Δεν ξέρω. Αυτό που ξέρω είναι ότι τη δεδομένη στιγμή, ούτε εμένα με νοιάζει. Δεν είμαι εναντίον του θεσμού, αλλά με τόσα άσχημα να συμβαίνουν γύρω μου φέτος, το πώς και με ποιόν θα πάμε στη Eurovision είναι το τελευταίο πράμα που με ενδιαφέρει σαν έλληνα πολίτη. Στα παλιά μου τα παπούτσια η Eurovision. Και για να πω την αλήθεια, απορώ γιατί πάμε κιόλας. Οταν δεν έχεις διάθεση για πανηγύρια, μένεις σπίτι σου.
ΥΓ: Απ’ την άλλη, σκέφτομαι, καμιά φορά πας με το ζόρι στο πανηγύρι και περνάς καλά. Μωρέ λες να μας δώσουν το Νομπέλ στη Eurovision;