Το να υποστηρίζει ο Νίκος Φίλης ότι μια συγκέντρωση κατά της κυβέρνησης είναι στα όρια της συνταγματικότητας, είναι σαν να σου έλεγε ο Πάμπλο Εσκομπάρ ότι είναι εναντίον των ναρκωτικών. Σα να σου λέει ο Γιάννης Σπαλιάρας ότι είναι εναντίον του προγαμιαίου σεξ. Σα να σου λέει ένας κλόουν ότι πρέπει να ντυνόμαστε σοβαρά και να μη φοράμε makeup. Μοιάζει με τρολάρισμα. Πιθανότατα γιατί είναι.
Το κακό είναι ότι δεν απαντάς σε ένα τρολάρισμα με σοβαρότητα, γιατί τότε έχει επιτελέσει τον στόχο του. Που δεν είναι άλλος από το να σε γελοιοποίησει. Πώς; Μα καθιστώντας τον εαυτό του ισότιμο συνομιλητή σου. Οταν δηλαδή κατηγορείς έναν κλόουν π.χ. με το επιχείρημα ότι δεν είναι αρκετά σοβαρός, ποιός γελοιοποιείται; Ο κλόουν ή εσύ;
Ε, το ίδιο συμβαίνει και με τις εξωφρενικά σουρεαλιστικές δηλώσεις του Νίκου Φίλη. Οταν η αξιωματική αντιπολίτευση απαντάει στην βλακεία περι συνταγματικότητας της συγκέντρωσης ότι «όλοι οι Ελληνες δικαιούνται να συκεντρώνονται και να διαμαρτύρονται» (σ.σ.: σώπα ρε γίγαντα, λες και δεν το ξέρουμε…) ή του ζητάει να παραιτηθεί γι’ αυτό που είπε (σ.σ.: δηλαδή γι’ αυτόν το λόγο;) δεν κάνει τίποτα άλλο από το να πιστοποιεί τον θρίαμβό του: προβιβάζει την αυθαίρετη τερατολογία του. Και την καθιστά θέμα συζήτησης.
Οταν κατηγορείς έναν κλόουν π.χ. με το επιχείρημα ότι δεν είναι αρκετά σοβαρός, ποιός γελοιοποιείται; Ο κλόουν ή εσύ;
Γι’ αυτό και δεν έχει κανένα νόημα να παίρνεις τον Νίκο Φίλη στα σοβαρά. Οσοι συντάσσονται με τα λεγόμενά του δεν περιμένουν αποδείξεις. Τον πιστεύουν. Γιατί; Γιατί έτσι! Γιατί τους συμφέρει. Ή γιατί τους προσφέρει έτοιμους αντιπάλους όπως το σύστημα, τη διαπλοκή ή τους εχθρούς του Μαδούρο. Οπότε καμιά λογική απάντηση δεν πρόκειται να τους πείσει. Το να επιχειρηματολογείς λοιπόν εναντίον του είναι σα να προσπαθείς να πείσεις τους φανατικούς οπαδούς του Σεραφείμ Πειραιώς ότι το σύμφωνο συμβίωσης δεν είναι δάκτυλος του Αντίχριστου. Δεν γίνεται. Τουλάχιστον με τη λογική. Οπότε γιατί να τους κάνεις τη χάρη να τους μετατρέψεις σε συνομιλητές σου;
Και στο φινάλε, η προβοκάτσια (μια πρώιμη μορφή τρολαρίσματος) είναι μια από τις πλέον αγαπημένες τεχνικές αντιπερισπασμού και αποδυνάμωσης του αντιπάλου. Κι έχει εφαρμοστεί με μεγάλη επιτυχία στις συνελεύσεις των φοιτητικών αμφιθεάτρων. Εκεί δηλαδή όπου η επικοινωνία του ΣΥΡΙΖΑ έχει δοκιμαστεί. Κι από όπου αντλεί την έμπνευσή της.
Προφανώς γι’ αυτό όσο ο Νίκος Φίλης πετάει τις τερατολογίες του, αισθάνεσαι ότι από μέσα του γελάει. Λες και το κάνει επίτηδες. Σαν κομμάτι ενός στρατηγικού σχεδιασμού. Με στόχο να προκαλέσει εκνευρισμό στους αντιπάλους του και να τους οδηγήσει σε λάθη. Σε υπερβολές. Να τους διασπάσει, να τους μπερδέψει και να τους αποδυναμώσει. Και τελικά να τους παγιδεύσει ώστε να παίξουν στο γήπεδό του. Δηλαδή να τους εξομοιώσει με τον κλόουν που ζητάει σοβαρότητα.