Λίγες ώρες αφότου παρουσιάστηκε η σοβιετικής αισθητικής αφισέτα του Παύλου Πολάκη, στην οποία ο Νίκος Παππάς πρωταγωνιστούσε ως νέος Γκαγκάριν που κατακτά το διάστημα μαζί με τον Πάνο Καμένο, ο υπουργός ΨΗΠΤΕ έκανε την Κυριακή την εξής δήλωση:
«Νομίζω και οι δικαστές πρέπει να λαμβάνουν υπ’ όψιν εκτός από την τήρηση του Συντάγματος και την αντιστοίχισή τους με το κοινό περί δικαίου αίσθημα. Δυστυχώς υπάρχουν αποφάσεις του ΣτΕ που δεν αντιστοιχούν με το δημόσιο συμφέρον. Αναφορικά τώρα με σκέψεις να χαρακτηρισθεί ιδιώνυμο το αδίκημα της φοροδιφυγής, ώστε να ξεπεραστούν δυσκαμψίες, όλα θα συζητηθούν με τα αρμόδια επιτελεία και θα καταλήξουμε όπου πρέπει, αλλά νομίζω ότι ο κόσμος έχει βγάλει τα συμπεράσματά του».
Τα είπε αυτά στον Αθήνα 9.84, απαντώντας σε ερώτηση για την κυβερνητική κριτική στην πρόσφατη απόφαση του ΣτΕ για παραγραφή των φορολογικών υποθέσεων μετά από πενταετία.
Προσέθεσε έτσι την φωνή του σε εκείνη του Πρωθυπουργού Αλέξη Τσίπρα, που την Παρασκευή είχε πει το αλησμόνητο: «Εμείς οι αστοιχείωτοι καταφέρνουμε και ξεπερνάμε πολλές φορές ακόμα και θεσμικά εμπόδια, αυτών που έχουν ιδιαίτερη στοιχείωση…». Το θεσμικό εμπόδιο ήταν και πάλι το Συμβούλιο της Επικρατείας.
Από το ανώτατο δικαστήριο-θεσμικό εμπόδιο, στο ανώτατο δικαστήριο που θα πρέπει να μετατραπεί σε λαϊκό.
Ει δυνατόν να συνεδριάζει και στην Πλατεία Συντάγματος για να είναι ακόμη πιο κοντά στο «κοινό περί δικαίου αίσθημα», όπως το αντιλαμβάνεται η κυβέρνηση και ο Ν. Παππάς.
Μόνο που υπάρχει μία λεπτομέρεια. Πέραν της ανεξαρτησίας της Δικαιοσύνης ή της διάκρισης των εξουσιών.
Και αυτήν έδειξε να την αγνοεί η κυβέρνηση τόσο στην υπόθεση του διάτρητου νόμου για τις τηλεοπτικές άδειες, όσο και τώρα που εξαπολύει πάλι επιθέσεις στην Δικαιοσύνη. Το Συμβούλιο της Επικρατείας δεν δικάζει κακοποιούς και απατεώνες για να τους παραδώσει στον Λαό. Εξετάζει την συνταγματικότητα και την νομιμότητα διοικητικών και δικαστικών αποφάσεων. Τίποτε πέραν αυτού.
Ισως βέβαια δεν πρέπει να εκπλήσσουν όλα αυτά.
Οι πρωταγωνιστές αυτής της κυβέρνησης ήταν πρωταγωνιστές σε αυτοσχέδια λαϊκά δικαστήρια της πλατείας, όπως θυμόμαστε. Δίκαζαν και καταδίκαζαν τους «μνημονιακούς φονιάδες», εξαντλούσαν την αυστηρότητά τους και ικανοποιούσαν το λαϊκό περί δικαίου αίσθημα. Σε μία εικονική πραγματικότητα που τους απορρόφησε σταδιακά.
Κάτι αντίστοιχο συμβαίνει ακόμη με κάποιες από τις φιλοκυβερνητικές εφημερίδες, οι οποίες εδώ και μήνες εν χορώ, εκδίδουν καταδικαστικές αποφάσεις για τα ίδια και τα ίδια πρόσωπα: τον Στουρνάρα, τον Σημίτη, τον Σάλλα, τους τραπεζίτες εν γένει και όσους μιλούσαν και ανέπνεαν κοντά τους.
Το τελευταίο κρούσμα είναι η υπόθεση που φθάνει στον Αρειο Πάγο, βάσει… δημοσιευμάτων για μία κατάθεση στελέχους γαλλικής εταιρείας από το μακρινό 2006.
Συμφωνα με αυτήν, η εταιρεία του δεν είχε αναλάβει το έργο της ασφάλειας των Ολυμπιακών Αγώνων, επειδή η ανταγωνίστρια αμερικανική εταιρεία «χτύπησε» πιο ψηλά στην τότε κυβέρνηση. «Χάσαμε την αγορά αυτή επειδή δωροδοκήσαμε χαμηλά, ενώ οι Αμερικανοί στόχευσαν τον υπουργό Εσωτερικών και τον Πρωθυπουργό», φέρεται να έχει καταθέσει το στέλεχος της γαλλικής εταιρείας. Ο Πρωθυπουργός ήταν ο Σημίτης.
Τον οποίο ο ΣΥΡΙΖΑ έχει αναγάγει εσχάτως σε υπ’ αριθμόν 1 δημόσιο κίνδυνο και πάντως σε δικό του βασικό πολιτικό εχθρό και στόχο. Με ποιο σκεπτικό άραγε; Χτυπώντας τον Σημίτη, θα χτυπήσει το ΠΑΣΟΚ και την Συμπαράταξη, επειδή έχει θυμώσει που δεν συνεργάζεται μαζί του;
Δύσκολο να φανταστεί κανείς ότι θα βάλουν όλοι μαζί τα κλάματα θα μοιρολογούν για το τι τους βρήκε με αυτήν την επιχείρηση «καθαρά χέρια».
Επειδή κάποιος είπε κάτι, κάπου, κάποτε. Μάλλον δεν φτάνουν αυτά για καταδίκες.
Φτάνουν όμως για πρωτοσέλιδα. Τα οποία είναι χρήσιμα στα δικαστήρια της πλατείας.