Είναι αυτό που συχνά λέμε στις μεγάλες γιορτές ή σε στιγμές ηρεμίας και καλής διάθεσης: «Θέλω ν’ αγιάσω, αλλά δεν μ’ αφήνουν οι διαβόλοι»!
Αναρωτιέμαι κάθε φορά που ακούω τέτοια (σαν κι αυτά που μας είπαν και φέτος) γιατί οι εκτοξεύοντες τέτοιες βαρύγδουπες φράσεις δεν κάνουν λίγο κράτει. Πόθεν οι τόσο απόλυτες βεβαιότητές τους; Δεν έχουν βαρεθεί να διαψεύδονται κάθε τρεις και λίγο; Μήπως θα ήταν καλύτερα -και για τους ίδιους και για όλους μας- έστω μια φορά να αποφύγουν τα μεγάλα λόγια και τις υποσχέσεις; Λίγη αυτοσυγκράτηση, βρε αδερφέ, ποτέ δεν έβλαψε.
Για παράδειγμα, φαίνεται ότι το αναστάσιμο φως, στην παραλαβή του οποίου ήταν φέτος αυτοπροσώπως, δεν φώτισε επαρκώς την Ολγα της επικοινωνίας. Και έσπευσε την επομένη της Λαμπρής να εξαπολύσει τον προπαγανδιστικό μύδρο της κατά του τρισκατάρατου νεοφιλελευθερισμού (εδώ).
Τόσους συμβούλους έχει δίπλα της. Κανένας δεν της είπε ότι ο νεοφιλελευθερισμός δεν απειλεί από μόνος του, θεωρητικά, τις κατακτήσεις, αλλά κάποιοι που εφαρμόζουν τις επιταγές του; Δεν της είπαν ότι μετέχει σε μια κυβέρνηση που τις εφαρμόζει; Εκτός αν νομίζει ότι περνάει ακόμα το παιχνίδι «δεν θέλουμε, αλλά τι να κάνουμε». Ασε που μάλλον έχει μπερδέψει τις έννοιες. Κανένας φιλελευθερισμός -παλαιός ή νέος- δεν προστάζει να ταράζεις στους φόρους τα συνήθη υποζύγια. Το άγιο φως δεν την βοήθησε.
Ο Αλέξης Τσίπρας γνωρίζει (αν δεν το γνωρίζει, τα πράγματα είναι πολύ χειρότερα) ότι ούτε στο τέλος της κρίσης βρισκόμαστε ούτε οι καλύτερες μέρες είναι κοντά.
Ούτε ο Πρωθυπουργός μας φωτίστηκε από το άγιο φως, μάλλον η έμπνευσή του προήλθε από το γαλάζιο της θάλασσας και το εντυπωσιακό ντεκόρ της φρεγάτας, όπου τον οδήγησε ο συν-αδελφός του Πάνος. Αν και το έχει ξαναπεί, αυτή τη φορά εξέπεμπε περισσότερη βεβαιότητα: τα δύσκολα πέρασαν, έρχονται καλύτερες μέρες (εδώ).
Οσο η επιείκεια κι αν έχουμε αυτές τις μέρες, η φρασεολογία είναι (επιεικώς…) παραπλανητική. Ο Αλέξης Τσίπρας γνωρίζει (αν δεν το γνωρίζει, τα πράγματα είναι πολύ χειρότερα) ότι ούτε στο τέλος της κρίσης βρισκόμαστε ούτε οι καλύτερες μέρες είναι κοντά. Η καλλιέργεια αισιοδοξίας είναι θεμιτή πολιτική πρακτική, η παραπλάνηση όχι. Και ο κ. Τσίπρας φαίνεται ότι δεν διδάχτηκε από τη διάψευση όσων επαγγέλθηκε μέχρι τώρα. Η συνέχιση της ίδια τακτικής δεν οδηγεί πουθενά, αναξιοπιστία συσσωρεύει.
Και δεν έχει πλέον τη δικαιολογία της άγνοιας. Δεν μπορεί να πει ότι τον παρέσυρε ο συν-εορταστής του Καμμένος. Αυτός είχε πετάξει τη, συνήθη πλέον, κοτσάνα του (εδώ) την… Πρωταπριλιά. Αυτή τη φορά φρόντισε να την ξεχάσει. Αλλωστε, όταν εφαρμόζουν το τρίτο Μνημόνιο και ετοιμάζονται για το τέταρτο, ακόμα και το καμμένειον θράσος υποχωρεί.
Σε αντίθεση με αυτό που διαβεβαίωσε ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας (εδώ), φαίνεται ότι οι κυβερνήτες μας θέλουν και επιδιώκουν να είναι μόνο αρεστοί και όχι χρήσιμοι. Εξ ου και η συνεχής καλλιέργεια φρούδων ελπίδων.
Αν μέχρι πρότινος όσα έλεγαν οφείλονταν (και) σε άγνοια, σήμερα δεν υπάρχει καμιά τέτοια δικαιολογία. Γι’ αυτό και ισχύει απολύτως, μέρες που είναι, αυτό που λέει ο Ευαγγελιστής: «…και έσται η εσχάτη πλάνη χείρων της πρώτης».