Εχει καταντήσει ανέκδοτο στην Ελλάδα: για όλα φταίει η οικονομική κρίση. Οταν όμως ακούς και διά στόματος ενός βουλευτή, και μάλιστα την ημέρα που ένα σημαντικό νομοσχέδιο όπως αυτό για την καταπολέμηση της ενδοοικογενειακής βίας και την πρόληψη της βίας κατά των γυναικών παίρνει επιτέλους το πράσινο φως, ότι για τέτοιες φρικώδεις συμπεριφορές φταίνε οι… τράπεζες, πραγματικά δεν ξέρεις αν πρέπει να κλάψεις ή να γελάσεις.
Η προερχόμενη από την Ενωση Κεντρώων, βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ Θεοδώρα Μεγαλοοικονόμου, δήλωσε με περίσσια όσο και σουρεαλιστική σιγουριά στην Ολομέλεια της Βουλής, ότι η αύξηση του φαινομένου της ενδοοικογενειακής βίας τα τελευταία χρόνια οφείλεται στα δάνεια της Νέας Δημοκρατίας και του ΠΑΣΟΚ και στην ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών.
Με τον αριθμό των κακοποιημένων –εντός της φαινομενικής ασφάλειας του σπιτιού τους– γυναικών να αυξάνεται ραγδαία, με γυναίκες-θύματα να δαιμονοποιούνται ακόμα και από το στενό τους περιβάλλον ακούγοντας φράσεις όπως «μήπως τον προκάλεσες για να σε χτυπήσει; / μήπως υπερβάλλεις; / δεν ήμουν μπροστά και δεν μπορώ να ξέρω τι ακριβώς συνέβη», το χιλιοφορεμένο κλισέ του «δεν έχω λεφτά άρα θα ξεσπάσω πάνω σου», θα ήταν εντελώς φαιδρό, αν δεν ήταν τόσο επικίνδυνο. Ιδίως όταν βγαίνει από το στόμα μιας βουλευτού στο βήμα της Βουλής.
Πώς μπορεί κάποιος να ερμηνεύει την κακοποίηση μιας γυναίκας κάνοντας αναγωγή στο οικονομικό τέλμα της Ελλάδας; Πόσο ύπουλη είναι μια αντίληψη στη βάση της οποίας οι άνδρες χρειάζονται ένα καλό δάνειο για να μη βαράνε τις συζύγους τους; Με ποια λογική του παραλόγου η οικονομική στενότητα είναι αυτή που οδηγεί κάποιον στη βία κατά του συντρόφου του; Δεν έχουμε λεφτά για να πληρώσουμε τους λογαριασμούς, άρα θα ξεσπάσω τα νεύρα μου, τη μανία μου, την αρρώστια μου πάνω σου; Και μετά το τραγικό συμβάν, ο μετανιωμένος θύτης θα λέει με δάκρυα που εκλιπαρούν συγχώρεση στην ξυλοδαρμένη γυναίκα ή στα κακοποιημένα παιδιά του «δεν το ήθελα… απλά δεν έχω να πληρώσω τον ΕΝΦΙΑ»;
Το φαινόμενο της ενδοοικογενειακής βίας, είναι όλο και πιο συχνό πίσω από ερμητικά κλειστές πόρτες, με θύματα και θύτες συχνά υπεράνω πάσης υποψίας –η βαναυσότητα δεν χτυπά το κουδούνι μόνο των κατώτερων οικονομικών στρωμάτων όπως ήταν το παλιό στερεότυπο. Οποια γυναίκα έχει βρεθεί έστω και μία φορά στο σημείο να νιώσει αβοήθητη και να μην ξέρει τι να κάνει για να προστατεύσει τον εαυτό της από τα χτυπήματα του «ισχυρού» φύλου, όποια γυναίκα έχει μετρήσει μελανιές και άλλου είδους σημάδια πάνω στο κακοποιημένο της σώμα, το τελευταίο πράγμα που θα σκεφτεί είναι ότι φταίνε οι τράπεζες και τα δάνεια. Τα αίτια είναι πολύ βαθύτερα και λιμνάζουν στην άβυσσο της ψυχής του ανθρώπου. Κι αν ακόμα λόγω οικονομικής κρίσης, η Ελλάδα τρώει τα παιδιά της, αυτό δεν της δίνει κανένα δικαίωμα να τα χτυπάει και από πάνω.