Δεν είναι βέβαιο αν πρόκειται για ιδέα του Ευκλείδη Τσακαλώτου ή του Τρύφωνα Αλεξιάδη, όμως μια νέα καυτή ιδέα για αύξηση των εσόδων του κράτους κυκλοφορεί στα κυβερνητικά οικονομικά επιτελεία. Πρόκειται για την ιδέα της επιβολής ενός φόρου «μεταθανάτιας ζωής» σε όλους τους Eλληνες.
Το σκεπτικό έχει ως εξής: το ελληνικό κράτος αναγνωρίζοντας τον ορθόδοξο χριστιανισμό ως επίσημη θρησκεία του αναγνωρίζει κατ’ επέκταση την ύπαρξη μιας μεταθανάτιας ζωής. Η ζωή αυτή, από την σκοπιά του κυβερνητικού οικονομικού επιτελείου, συνεπάγεται μια σημαντική αύξηση προσόδων για το αξιόλογο εκείνο τμήμα του πληθυσμού που θα πάει στον Παράδεισο. Το οποίο ασφαλώς θα πρέπει στο όνομα της κοινωνικής δικαιοσύνης να φορολογηθεί.
«Οπως ακριβώς ζητάμε από το επιχειρηματία να μας προκαταβάλλει τους φόρους της επόμενης χρονιάς έτσι ακριβώς θα ζητήσουμε από τους Ελληνες να προκαταβάλλουν τους φόρους της μεταθανάτιας ζωής τους», φέρεται να είπε στην εισήγηση του ο κ. Αλεξιάδης καταχειροκροτούμενος από τους συναγωνιστές του.
Φυσικά όπως επεσήμαναν αρκετοί δευτερολογούντες υπάρχουν αρκετά τεχνικά προβλήματα με την επιβολή αυτού του φόρου. Τα οποία όμως δεν είναι ανυπέρβλητα.
Ενα πρόβλημα είναι πώς ακριβώς θα γνωρίζουν οι αρχές ποιος θα πάει στον Παράδεισο και ποιoς στην Κόλαση. Το ερώτημα δεν είναι δύσκολο. Αν η Ελλάδα ήταν καλβινιστική χώρα ο πλούτος σε αυτή την ζωή θα αποτελούσε ένδειξη ότι ο οικονομικά επιτυχημένος καπιταλιστής θα κατέληγε στον Παράδεισο (βλ. Μαξ Βέμπερ). Αρα σε αυτόν θα επιβάλλετο ο φόρος «μεταθανάτιας ζωής».
Ομως στην Ελλάδα της Ορθοδοξίας τα πράγματα είναι αντίστροφα. Εδώ την «Βασιλεία των Ουρανών» θα την κληρονομήσουν οι μη-προνομιούχοι, ενώ αντιθέτως οι επιχειρηματίες και εν γένει οι άνθρωποι της αγοράς που δημιουργούν πλούτο καταδικάζονται στο «πυρ το εξώτερον».
«Εδώ λοιπόν», φέρεται να είπε ο κ. Τσακαλώτος καταχειροκροτούμενος, «ο φόρος μεταθανάτιας ζωής θα επιβληθεί στους φτωχούς. Διότι αυτοί θα κληρονομήσουν την Βασιλεία των Ουρανών. Αυτό απαιτεί η κοινωνική δικαιοσύνη!»
Υπήρξαν και ορισμένα πιο φιλοσοφικά ερωτήματα. Και σε αυτά δόθηκε απάντηση. Ενα τέτοιο ερώτημα ήταν το ακόλουθο:
Σε αυτή την ζωή φορολογούμε το εισόδημα, τα χρήματα και περιουσιακά στοιχεία. Στη μεταθανάτια ζωή τα οφέλη θα είναι άυλα θα συνίστανται απλά σε αισθήματα ευτυχίας. Πώς θα τα φορολογήσουμε; Εδώ η απάντηση υπήρξε κάπως τεχνική.
Αυτό που ίσως δεν είναι ευρύτερα γνωστό είναι ότι και σε αυτή την ζωή η αναδιανεμητική φορολογία δεν βασίζεται στην εισοδηματική διαφορά αλλά στην διαφορά ευτυχίας. Αν ο Νίκος βγάζει 100 ευρώ και ο Γιώργος 10, ο λόγος για τον οποίο το Κράτος θα πάρει τα 30 από τον πρώτο και θα τα δώσει στον δεύτερο δεν οφείλεται στο ότι ο πρώτος βγάζει περισσότερα. Κάτι τέτοιο θα ισοδυναμούσε με απλή ληστεία και το κράτος θέλει να διατηρεί τις προφάσεις. Γι’ αυτό εφηύρε την εξής θεωρία. Στόχος μας είναι να μεγιστοποιήσουμε την ευτυχία όλων. Καθώς τα εισοδήματα του Νίκου αυξάνονται κάθε επιπλέον ευρώ που βγάζει από ένα σημείο και πέρα του προκαλεί λιγότερη ευτυχία από ότι θα προκαλούσε στον Γιώργο αν αυτό πήγαινε στην τσέπη του. Αρα αναδιανέμοντας από τον Νίκο στο Γιώργο αυξάνουμε την συνολική κοινωνική ευτυχία. Με άλλα, λοιπόν, λόγια και η αναδιανεμητική φορολογία σε αυτή την ζωή όπως και η φορολογία στην μεταθανάτια, αφορά άυλα αισθήματα ευτυχίας.
(Παρένθεση: το επιχείρημα αυτό αποτελεί το A και Ω της επιχειρηματολογίας της κοινωνικής Αριστεροδεξιας για την δικαίωση του θεσμού της αναδιανεμητικής φορολογίας. Είναι φυσικά ένα επιχείρημα το οποίο όπως αναγνωρίζει ο Γιάνης Βαρουφάκης – ένας από τους ελάχιστους μορφωμένους οικονομολόγους στην Ελλάδα – είναι παντελώς σαθρό και έχει σμπαραλιασθεί από τους λιμπεραλιστές και αναρχικούς οικονομολόγους. Ομως επειδή δυστυχώς σε αυτή την ζωή τις αποφάσεις τις παίρνουν οι ξιφολόγχες και όχι τα επιχειρήματα και επειδή τις ξιφολόγχες τις κρατά η κοινωνική Αριστεροδεξιά, η αναδιανεμητική φορολογία ζει και βασιλεύει).
Λέγεται ότι ο Πρωθυπουργός που παρακολουθούσε την συζήτηση ενθουσιάστηκε τόσο πολύ από τον νέο φόρο «μεταθανάτιας ζωής» που παρά το προχωρημένο της ώρας πήρε αμέσως στο τηλέφωνο τον κ. Γιούνκερ για να του πει τα θαυμάσια νέα. Πράγματι τον πέτυχε στο γνωστό μπαρ των Βρυξελλών και μόλις άκουσε τα νέα ο πρόεδρος της Κομισιόν αναφώνησε περιχαρής: «Diese Leute sind wunderbar!!»
Φυσικά τα αγγλικά είχαν στο μεταξύ απολέσει τη «Βασιλεία των Ουρανών» και είχαν καταδικασθεί στο «Πυρ το εξώτερον»…