Είναι ξεκάθαρο ότι στην κυβέρνηση κυριαρχεί η αντίληψη πως ύψιστη ηθική αξία είναι η προστασία του συνδικαλισμού. Κι αυτό δεν θα ήταν καθόλου κακό αν ισορροπούσε μεταξύ του ανάλογου ενδιαφέροντος και για τις υπόλοιπες δυνάμεις της κοινωνικής πραγματικότητας. Αν δηλαδή δεν αποτελούσε την κραυγαλέα εμμονή της αριστερής αντίληψης που καθαγιάζει την συνδικαλιστική δράση αλλά λησμονεί να ασχοληθεί με τον ίδιο τον εργαζόμενο και κυρίως τον πολίτη ή τον καταναλωτή.
Ενα θέμα που εξελίσσεται εδώ και καιρό στο υπουργείο Παιδείας είναι η αποτροπή της δυνατότητας των ιδιωτικών σχολείων να απολύουν εκπαιδευτικούς, αν κριθεί απαραίτητο. Οπως επίσης και η αυστηρή απαγόρευση το να συνεχίσουν να αξιολογούνται, επειδή η αξιολόγηση έχει σταματήσει στα δημόσια ή τουλάχιστον έχει αναβληθεί, μέχρι να δημιουργηθεί μία νέα φόρμα εφαρμογής του προγράμματος.
Πριν από λίγο καιρό, η ΟΙΕΛΕ (ομοσπονδία των ιδιωτικών εκπαιδευτικών), εμπόδισε την προσπάθεια ιδιωτικού σχολείου να αξιολογήσει τους εκπαιδευτικούς του. Με λίγα λόγια η Πολιτεία επενέβη σε ιδιωτική εταιρεία και της αφαίρεσε το δικαίωμα να εκπονήσει μια διαδικασία ελέγχου της ικανότητας του προσωπικού της!
Προσέξτε όμως, ποια είναι η πραγματικότητα η οποία βέβαια δεν υφίσταται για όσους δεν θέλουν να τη δουν. Με τον νόμο 4046 του 2012 (δεύτερο Μνημόνιο) καταργήθηκαν όλες οι ρήτρες μονιμότητας που υπάρχουν στο ιδιωτικό τομέα. Επειδή όμως, υπήρξαν ποικίλες «ερμηνείες» κατά βούληση, από τους συνδικαλιστές, με την απόφαση 2633 του 2014 του ΣτΕ επικυρώθηκε ότι ο 4046 αφορά και τους ιδιωτικούς εκπαιδευτικούς. Και στη συνέχεια, με άλλο νόμο (4254/2014) νομοθετήθηκε εν νέου, ρητά η εφαρμογή της κατάργησης της μονιμότητας στους ιδιωτικούς εκπαιδευτικούς.
Το ζήτημα δεν είναι να υπερασπιστεί κανείς τον κλάδο των ιδιοκτητών ιδιωτικών σχολείων αλλά να κατανοήσει τις εμμονές του υπουργείου. Ομως, κάθε πολιτική έχει και την φιλοσοφία της
Τι προσπαθεί τώρα να κάνει ο κ. Φίλης; Κατά πάσα πιθανότητα επιδιώκει να εμπλέξει τα όργανα των Διευθύνσεων (ΠΥΣΔΕ, ΠΥΣΠΕ) στη διαδικασία των απολύσεων των ιδιωτικών εκπαιδευτικών. Κι αυτό γιατί κάθε πρόσληψη ή απόλυση που διενεργεί ένα ιδιωτικό σχολείο, κοινοποιείται σε αυτά, δεδομένης της έγκρισης που πρέπει να λάβει, μετά από έλεγχο στην επετηρίδα των ιδιωτικών εκπαιδευτικών. Οπως επίσης, είναι στο χέρι του να δημιουργήσει ένα δικό του δίκτυο αξιολόγησης που θα καταλήγει να επιβληθούν κοινοί κανόνες σε δημόσια και ιδιωτικά, ώστε να μην απολύεται πλέον κανένας!
Σε κάθε περίπτωση, οι λεπτομέρειες και ο πόλεμος που γίνεται σε «υπόγειες διαδρομές» δεν έχουν και πολύ νόημα, όταν αντιμετωπίζει κανείς το αποτέλεσμα. Και βέβαια, το ζήτημα δεν είναι να υπερασπιστεί κανείς τον κλάδο των ιδιοκτητών ιδιωτικών σχολείων αλλά να κατανοήσει τις εμμονές του υπουργείου. Ομως, κάθε πολιτική έχει και την φιλοσοφία της. Αν λοιπόν, οι άνθρωποι της κυβέρνησης θεωρούν ότι η αναβάθμιση της ποιότητας στην Εκπαίδευση εξαντλείται στην προστασία των εργαζομένων, πάση θυσία, τότε καλώς πράττουν. Αν όμως σκεφτεί κανείς ότι τα συστήματα – οποιαδήποτε συστήματα- έχουν απόλυτη ανάγκη από την εξισορρόπηση ποιοτικών παραγόντων που μεταβάλλονται, τότε κάτι δεν πάει καλά με την στάση του κ. Φίλη απέναντι στα ιδιωτικά σχολεία. Γιατί όπως οι γονείς τα αξιολογούν αυστηρά για τις υπηρεσίες που προσφέρουν, έτσι και οι διευθύνσεις τους έχουν το νόμιμο δικαίωμα να αξιολογούν τους εκπαιδευτικούς τους.
Οπως και να το δει κανείς, η λύση για την ελληνική παιδεία δεν βρίσκεται στην ικανοποίηση των συνδικαλιστών. Το υπουργείο πρέπει να δώσει αγώνα για την αναβάθμιση του δημόσιου σχολείου στο οποίο φοιτούν μαθητές ανυπεράσπιστοι και έκθετοι στην ανεπάρκεια του εκπαιδευτικού μας συστήματος. Αν θέλει ο κ. Φίλης να στηρίξει την ελληνική οικογένεια, δεν έχει παρά να της δώσει όσα χρειάζεται για να ανταπεξέλθει στις δύσκολες εποχές που ζούμε. Και ένα από τα πολλά είναι και οι καλοί, οι άριστοι εκπαιδευτικοί που τόσο πολύ έχουν ανάγκη τα σχολεία μας. Και είναι σε όλους ξεκάθαρο ότι χωρίς ειλικρινή και έντιμη αξιολόγηση αυτό δεν μπορεί να συμβεί. Ούτε στα δημόσια ούτε στα ιδιωτικά σχολεία.