Ο Αλέξης Τσίπρας και ο Πάνος Καμμένος ξεπέρασαν τα τρία χρόνια στην κυβέρνηση και η αντιπολίτευση ονειρεύεται «ρήξη» μεταξύ τους, που θα ρίξει (και) την κυβέρνηση. Είναι το άκρον άωτον της αντιπολιτευτικής αφέλειας.
Η αφέλεια αυτή υπάρχει από την πρώτη στιγμή της συγκρότησης αυτής της κυβέρνησης, καθώς η αντιπολίτευση-και ειδικά η ΝΔ-είχε επενδύσει στη θεωρία της «αριστερής παρένθεσης». Ακόμα και όταν αυτή διαψεύστηκε με τις δεύτερες εκλογές του Σεπτεμβρίου του 2015, ορισμένοι δεν μπορούσαν να το χωνέψουν. Και πίστευαν ότι, είτε ο Τσίπρας θα τα σπάσει με τους δανειστές και θα κάνει «ηρωϊκή έξοδο», είτε κάποια στιγμή θα τα σπάσει με τον Καμμένο.
Θυμάμαι ακόμα με πόση αφέλεια η ηγεσία της ΝΔ είχε επενδύσει στη «σύγκρουση» Τσίπρα-δανειστών και στην “απόδραση” Τσίπρα (εδώ και εδώ), όταν όλοι οι στοιχειωδώς πληροφορημένοι γνώριζαν ότι τέτοιο θέμα δεν υπήρξε ποτέ μετά το καλοκαίρι του 2015 (επί της ουσίας ούτε και τότε, αλλά αυτό ας το αφήσουμε).
Αφού πέρασε αυτή η φάση και όλοι συνειδητοποίησαν το προφανές (εδώ), άρχισε να καλλιεργείται η θεωρία ότι θα τα σπάσουν Τσίπρας και Καμμένος, ΣΥΡΙΖΑ και ΑΝΕΛ.
Εσχάτως αυτή η θεωρία φούντωσε εξαιτίας διαφόρων γεγονότων: την σύλληψη των τριών στρατιωτικών στον Εβρο («ομηρία», κατά Καμμένο), την τοποθέτηση Κουβέλη στο υπουργείο Αμυνας ως «αντίβαρο» στον Καμμένο κ.α
Είναι τέτοια ή ένταση της φημολογίας που δύο εφημερίδες της αντιπολίτευσης προανήγγειλαν ότι Τσίπρας-Καμμένος …πιάστηκαν μαλλί με μαλλί και ότι ο Καμμένος όπου να ΄ναι φεύγει από την κυβέρνηση (εδώ και εδώ). Λίγη ώρα αργότερα ο Καμμένος βγήκε και είπε το αναμενόμενο: ότι θα πάει έως το τέλος με τον Τσίπρα (εδώ).
Και λοιπόν; Είναι όλα καλά στις σχέσεις των δύο; Όχι, δεν είναι. Και τριβές υπάρχουν και καθημερινό μπουνοκλοτσίδι μεταξύ ΣΥΡΙΖΑίων και ΑΝΕΛιτών. Ορισμένοι ΣΥΡΙΖΑίοι θα ήθελαν να απαλλαγούν από τους «Καμμένους». Αλλά και οι ίδιοι γνωρίζουν ότι δεν γίνεται. Γιατί; Το έχει εξηγήσει άριστα εδώ και ένα χρόνο ο σημερινός επικεφαλής του Γραφείου Τύπου του Μεγάρου Μαξίμου (εδώ).
Υπάρχει και η θεωρία ότι αυτή η σχέση θα σπάσει οριστικά όταν έρθει στη Βουλή η συμφωνία για λύση στο Μακεδονικό. Ούτε αυτή θεωρία πατάει καλά στα πόδια της. Γα τους εξής λόγους:
Πρώτον, πρέπει να επιτευχθεί συμφωνία. Αφήστε να το δούμε.
Δεύτερον, αν επιτευχθεί και την ψηφίσουν και άλλα κόμματα (δεν αποκλείεται καθόλου…), μπορεί να την ψηφίσει και ο Καμμένος, σε μια επίδειξη «εθνικής υπευθυνότητας» και ως αντίβαρο στην «ανευθυνότητα» όσων δεν την ψηφίσουν(πχ. η ΝΔ). Θυμάστε πώς ο Καμμένος ψήφισε το Μνημόνιο ενώ ήταν έτοιμος να κάνει… χαρακίρι; (εδώ).
Τρίτον, ακόμα κι αν ο Καμμένος την καταψηφίσει (αφήστε να το δούμε…) και αφήσει το υπουργείο (αφήστε να το δούμε…), δεν θα ρίξει την κυβέρνηση. Θα της δίνει ψήφο ανοχής.
Τι σημαίνουν όλα αυτά; Οτι στη συμμαχία Τσίπρα – Καμμένου μπορεί κάπου-κάπου να ακούγονται τριγμοί, αλλά δεν θα σπάσει. Διότι, διαφορετικά, θα πουν «αντίο» στην εξουσία και ό,τι αυτή τους αποφέρει, ο δε Καμμένος θα πάει για (πολιτικές) βρούβες. Θα τον φάει το μαύρο (πολιτικό) σκοτάδι.
Μπορεί κάποιοι στην αντιπολίτευση να ήταν (ή, να εξακολουθούν να είναι) αφελείς, αλλά ο Πάνος του Πενταγώνου δεν είναι καθόλου. Είναι στυγνός υπολογιστής. Και μαζί με τον Τσίπρα γνωρίζουν καλά την αξία της παροιμίας «βάστα με να σε βαστώ ν’ ανεβούμε το βουνό».
YΓ: Και μέσα σε όλα αυτά περνάει σχεδόν στο ντούκου μια αθώωση του Καμμένου (εδώ). Ετσι, μετά την αθώωση και του Αμβρόσιου (εδώ), κάθε πολίτης μπορεί να λέει ανεμπόδιστα «φτύστε τους» και «λιντσάρετέ τους». Ή όχι;