Aναρωτιέμαι αν υπάρχει Αρεοπαγίτης που έχει καβαλήσει ποτέ μοτοσικλέτα. Που έχει αισθανθεί τους κινδύνους αλλά και την ελευθερία του μέσου. Που καταλαβαίνει πόσο ανόμοια είναι η συνθήκη όταν υπολείπεται κατά δύο ρόδες από το όχημα που έχει συνηθίσει εκείνος. Η ανυπαρξία επαφής με το σύμπαν μοτοσυκλέτα είναι η μόνη εξήγηση που δίνω για το σκεπτικό της απόφασης του Αρείου Πάγου με την οποία επέρριψε την ευθύνη στη μοτοσικλετίστρια για τη σύγκρουσή της με νταλίκα. Προσοχή, δεν εννοώ καθαυτήν την υπόθεση, τις λεπτομέρειες της οποίας δεν γνωρίζω και δεν μπορώ να κρίνω, αλλά τη γενική απόφανση ότι οι μοτοσικλετιστές είναι υποχρεωμένοι να οδηγούν σε στοίχους.
Είδατε τις φωτογραφίες από το μποτιλιάρισμα των ημερών ή το ζήσατε οι ίδιοι. Οπως όλες τις φορές παρατηρήσατε ότι οι μόνοι που ξεφεύγουν από την ακινησία είναι οι μηχανόβιοι. Ακριβώς γιατί δεν περιμένουν σε στοίχους αλλά κινούνται ανάμεσα στα αυτοκίνητα. Το ίδιο συμβαίνει και σε μικρότερη συμφόρηση- πάλι οι μηχανές έχουν το προνόμιο να μην παγιδεύονται – δεν είναι μικρά αυτοκίνητα για να περιμένουν στην ουρά αλλά ευέλικτα μέσα που ένας από τους λόγους που υπάρχουν είναι η δυνατότητά τους να ελίσσονται ανάμεσα σε αργοκίνητα τετράτροχα.
Το σκεπτικό της απόφασης του Αρείου Πάγου είναι λάθος γιατί πολλαπλασιάζει το αίσθημα υπεροχής ή περιφρόνησης πολλών οδηγών αυτοκινήτου απέναντι στους μοτοσiκλετιστές, και τους δίνει έναν ακόμα λόγο να αγνοούν την ευαίσθητη θέση εκείνου που οδηγεί με τα πόδια εκτεθειμένα. Που πολλές φορές κάνουν μικροτιμονιές μέσα στη λωρίδα τους ή αγενώς κολλάνε στο παράλληλό τους όχημα για να μην αφήσουν χώρο στη μηχανή. Τώρα με τελεσίδικη απόφαση έχουν δίκιο αυτοί οι επικίνδυνοι και αντικοινωνικοί οδηγοί, ενώ τι πιο φυσικό από το να οδηγούν ευθεία και να αφήνουν κενό χώρο δίπλα τους. Το σκεπτικό είναι λάθος γιατί επιπλέον αγνοεί την πραγματικότητα. Κανείς δεν θα πείσει την πλειονότητα των μοτοσικλετιστών να κάθεται μοιρολατρικά πίσω από το αυτοκίνητο που κυλά με 10-20 χιλιόμετρα για να μην πατήσει τη (διακεκομμένη) γραμμή.
Η συντριπτική πλειονότητα των ανθρώπων που οδηγούν μηχανή έχουν ένστικτο αυτοσυντήρησης, αγαπάνε τη ζωούλα τους και δεν χώνονται όπου να ‘ναι. Γνωρίζουν ότι οι συγκρούσεις έχουν τους ίδιους ως πιθανότερα θύματα και στην ουσία είναι πολύ προσεκτικότεροι από όσο δείχνει η εικόνα τους σε κάποιον ξένο με τον κόσμο της μοτοσυκλέτας. Δεν μοιάζουν όλες οι περιπτώσεις ούτε όλοι οι δρόμοι. Ας πούμε στην Αλεξάνδρας που είναι στενός δρόμος τα αυτοκίνητα εκ των πραγμάτων δεν αφήνουν χώρο ανάμεσά τους και έτσι δεν βλέπεις μηχανές να προσπαθούν να περάσουν από 70 εκατοστά. Στην Πανεπιστημίου, ακόμα και με μεγάλες ταχύτητες, η διέλευση της μηχανής πάνω στη γραμμή είναι άνετη και είναι λάθος να απαγορεύεται. Γενικότερα είναι λάθος ο νόμος να προσπαθεί να τιθασεύσει τη φύση ενός μέσου με υπερβολικούς γενικούς κανόνες – αρκούν οι διατάξεις για επικίνδυνη οδήγηση που ισχύουν για όλους.
Η Ελλάδα είναι μια χώρα με ηλιοφάνεια τριακόσιες μέρες το χρόνο και η χρήση της μοτοσικλέτας θα έπρεπε να ενθαρρύνεται από όλους. Ασφαλώς όλοι συμφωνούμε να διώκεται αυστηρά η υπερβολική ταχύτητα η προκλητή ηχορύπανση ή η παραβίαση πεζοδρομίων -οι συνειδητοί μηχανόβιοι αυτές τις συμπεριφορές τις καταδικάζουν πρώτοι γιατί τους δυσφημούν. Φανταστείτε όμως την επιβάρυνση της κυκλοφορίας αν όλοι οι κάτοχοι μηχανής την αντικαθιστούσαν με αυτοκίνητο γιατί τα προνόμια της ψαλιδίζονται και οι κίνδυνοί της πολλαπλασιάζονται. Επιπλέον αν είναι επικίνδυνοι οδηγοί με δίτροχο θα είναι και με τετράτροχο, άρα πιο επικίνδυνοι για τους συνανθρώπους τους αφού το αυτοκίνητο απειλεί περισσότερο τους άλλους ενώ η μηχανή τον οδηγό της.